no more Warsaw Calling

" Deze blog is net als dit stuk van mijn leven totaal onverwacht aan zijn eind gekomen. Misschien heb ik in de toekomst nog wel een keer een reden om iets de wereld in te sturen, maar nu even niet. "

Het zijn niet mijn woorden, maar die van Sabine.
De vrije val van het leven als de vrouw van je man, wonende in het buitenland, als die beslist heeft zonder jou verder te gaan.

Je gaf je eigen carriere op voor die van hem, je laat familie en vrienden achter voor een nieuwe toekomst samen, geen eigen inkomen, geen sociaal vangnet, volledig afhankelijk, daar sta je dan.

Over dit aspect had ik eerlijk nog niet echt nagedacht, maar haar berichtgeving heeft me een hele dag bezig gehouden.

"Een op de drie gaan weer uit elkaar", met die woorden zijn we destijds, kersvers gehuwd, het stadhuis uigestuurd, toen leek het me veel, maar de tijd heeft het bewezen, het lijstje van bekenden is spijtig genoeg lang geworden.

Hoe naief van me om te veronderstellen dat koppels ver van het thuisland, samen weg, samen dromen, niet in die groep thuishoren, de band leek me te sterk voor dit onheil, niet dus.