a tour de force

Opvoeden van tieners, niet voor niets dat er honderden boeken over volgeschreven staan, want hoe doe je dat. Kan je als ouder wel even snel met ze meegroeien?
Want het gaat razendsnel, we wisten dat hij na Japan veel volwassener zou terugkomen, maar van jongen ging hij naar man, met een lief en met drang naar vrijheid en zelfstandigheid.

Op enkele dagen hadden we drie knelpunten, drie keer ademnood en onzekerheid als ouders, drie keer een keuze maken in de juiste antwoorden.

Maar hoe kom je tot een goed compromis als de een "ja" zegt en de andere "nee", dan heb je als partners al een punt waarin je eerst moet overeenkomen vooraleer je met het definitieve besluit kan komen. Jonge mensen leven snel, wij moeten dat met hen doen, ons denken en aanpassen krijgen amper de tijd.

Onze eerste twee "toegevingen" waren in zijn voordeel, "maar pas op" zegt het spreekwoord, "als ge 1 vinger geeft vragen ze je hele hand". En lap, de "no" op het derde knelpunt valt niet in goede aarde.

Toch twijfel ik, ik zou het hem wel gunnen, maar mijn "nee" is uit bezorgdheid, omdat ik denk dat hij die vrijheid niet zal aankunnen. Maar ik heb het wrange voorgevoel dat het verbannen meer negativisme zal uitlokken en ik het tegenovergestelde resultaat ga bereiken.

Morgenvroeg in de auto, op weg naar school, zullen we het er nog wel eens over hebben. Mijn nieuwe en andere antwoord kan ook een verworven privelege zijn dat hij makkelijk kan kwijtspelen bij misbruik, dan heeft hij tenminste de kans gekregen om zichzelf te bewijzen. Daar voel ik me beter bij en hij waarschijnlijk meer gewaardeerd.

Hij is geen kind meer maar wel mijn kind voor altijd.