Saturday, March 29, 2008

Team in Training: week 7

Het had ervan moeten komen, 't was te verwachten maar 't komt hoogstongelegen, mijn ene IT-band wil niet meer mee, "ge doet mij veel te hard werken, ge trekt veel te veel die bergen in met mij, ik moet te snel en te lang lopen, ik doe niet meer mee!" gilde hij deze ochtend tegen me. Toen was ik halverwege de groepstrainingsloop, zeven mijlen ver en nog zeven mijlen verwijderd van mijn auto. En ja, ik had het deze week al een keer voelen aankomen, heb het toen allemaal wat voorzichtiger gedaan, heb zelfs uren (alez, misschien twee keer een kwartier toch) tot aan mijn knieen in het ijskoude oceaanwater gestaan in bikini waarbij die wilde golven tot veel hoger alles natskletsen, totdat mijn benen verdoofd voelden van de kou en ik me gul in het warme mulle zand liet neerploffen. En ja, dat koude zoute water deed veel goeds want toen voelde alles weer als voorheen, helemaal opgeknapt.
Zo had ik mezelf ook beloofd rechtsomkeer te zullen maken van zodra ik er weer last van zou krijgen, maar laat dat nu net op het rechtsomkeerpunt te zijn geweest en koppig en eigenlijk dom in dit geval ik ook ben, laat ik me niet vellen door wat pijn en deed ik gewoon rustig verder, niet te snel en extra voorzichtig met het bergaf lopen, het ging de pijn verbijtend want voor de eerste keer moet ik toegeven dat die tweede helft afzien was met naar het einde toe echte concentratie om door de pijn verder te blijven lopen. (Ik weet het, STOPPEN had ik moeten doen, maar dat woord kende ik toen niet.)
Na twee uur en 14 mijl (=22,5 km) heb ik me neergevleid op de parking, gingen er ijszakken over mijn zere knie en omstreken, kreeg ik goede raad alom en weet ik nu wat me deze week te wachten staat.
De illotibiale band laten herstellen en goeie lopersstretchoefeningen aanleren, de foamroller zijn werk laten doen, versterkende spieroefeningen en het lopen even staken. En dat is nu net mijn probleem, hoe meer en hoe verder ik loop hoe plezanter ik het vind, hoe wilder mijn dromen worden en hoe meer ik wil gaan ontdekken. Maar deze week dus even niet, ik zal me moeten inhouden want volgende zaterdag wil ik die halve marathon ( 13,2 mijl) gaan uitlopen hoor!
En kijk eens allemaal! Heb ondertussen al $ 3500 dollar bijeen gehaald! Zo moet dat zijn!

Friday, March 28, 2008

Team in Training: week 6

We zitten een beetje achterop, nee niet met de training maar met het opschrijven ervan. Geen goesting, geen tijd, geen wat zal ik nog bedenken, gewoon een weekje vakantie genomen samen met de kinderen, geen twee weken durende paasvakantie maar een kort weekje "lenterust" zoals ik het met mijn eigen woorden wil vertalen. Uiteindelijk zijn ze al weer een lang stuk bezig sinds de kerstvakantie en is dit de enige echte (korte) vakantie tot de komende (lange) zomervakantie. Maar we klagen niet en we zuchten niet maar rusten in de letterlijke betekenis.
Ondertussen loopt mijn training stilletjes verder, bijna halfweg naar de marathon op 1 juni maar nog slechts een weekje te gaan tot de half-marathon op de heuvelachtige trails in Agoura, spannend.
De groepstraining vorige zaterdag liepen we in Westlake Village om 7u in de ochtend, op het schema stonden 12 mijl (= 19,3 km) maar drie vrouwen alleen kunt ge duidelijk niet vertrouwen want zelfs met een uitgestippelt plannetje in de hand zijn we ons nog mislopen, een ommetoertje van een extra 2 mijl en zo kwamen we na twee uur en een kwartier terug waar we begonnen waren met 14 mijl (= 22.5 km) op onze kilometerteller. Toch waren we als eersten terug en hadden we nog wat extra speedkracht over om de laatste mijl te eindigen met een lange sprint.
En toen was het tijd om een rondje af te koelen, voedsel en drank bij te tanken, wat te stretchen en gezellig na te babbelen.
Gedurende de afgelopen week heb ik keurig mijn mijlen gelopen telkens in de vroege ochtend, nog lekker stil in huis en buiten heerlijk koel, een keertje 7 (=11,2 km), een keertje 6 in goed tempo en nog een keertje 7. Van cross-training is niet veel in huis gekomen, helemaal ontregelt door de kinderen van school en het veel te schone warme zomerweer, maar voor een week heb ik me dat toch een keertje gegund.
Geen vertrouwd natuurpark maar mijn eigen woonomgeving, een paar gezellige straatjes door en dan ben ik zo in een heel ander natuurgebied, nog nooit was ik zo diep en ver doorgelopen, tot helemaal de berg over, een ongekende vallei in uitbundige bloei. Bij thuiskomst haalde ik onmiddellijk mijn boekje over bloeiende planten in de Santa Monica Mountains boven want na een natte maar korte winter die volgde na een super droog lang jaar bloeit de natuur als nooit tevoren, een weelde aan bloemen en planten. (Nog even want tegen mei staat alles weer dor en droog.)
Morgen is het weer vroeg op, om kwart voor zeven worden we verwacht voor onze wekelijkse groepstraining, nu zullen het echt 14 mijlen worden, lekker dicht bij huis, geen kans op verloren lopen!

Thursday, March 27, 2008

Association Laurette Fugain

Dankzij Carol gevonden! Ze schrijft: Deze organisatie werd opgericht in 2002 door haar moeder Stephanie nadat Laurette (een tiener nog) aan leukemie is gestorven. De organisatie heeft vooral tot doel mensen (en dan zeker jongeren) te sensibiliseren voor de enorme nood aan donoren voor bloedplaatjes en beenmerg.

Op 18 mei wordt trouwens een mars georganiseerd in verscheidene Franse steden. Meer informatie vind je op
www.laurettefugain.org

Laurette was het dochtertje van Michel Fugain van de Big Bazar die in een ver verleden ook in Vlaanderen een hit scoorden met "Une belle histoire".
Die sensibilisering is denk ik erg belangrijk, we weten allemaal dat er zoal een tekort is aan bloedgevers, maar in geval van leukemie komt daarbij nog eens de nood aan gezonde bloedplaatjes en beenmerg maar spijtig genoeg is het maar pas als we het zelf nodig hebben dat we die dingen gaan beseffen.

Thursday, March 20, 2008

Lopen voor Leukemie ook in Europa!

In Nederland wordt er ook gelopen voor Leukemie, "Lopen voor de LOL" of LOL = Loop Organisatie Leukemiestichting. Website LOL, Website Leukemie.nl
Deze stichting is in september 2005 opgericht door ex-leukemiepatiƫnt Martijn en een aantal betrokkenen uit zijn omgeving naar het voorbeeld van Team In Training in de US. Al snel werden zij gesteund door plaatselijke vooraanstaande medici, bedrijven en particulieren. De LOL heeft besloten zich voor hen in te zetten.Het doel van de stichting is het ondersteunen van onderzoek naar en de behandeling van leukemie en aanverwante vormen van beenmerg- en bloedziekten. Onderzoek is duur, maar van levensbelang want nog steeds overlijdt de helft van alle leukemiepatiƫnten. De stichting krijgt geen subsidies en is daarom afhankelijk van donaties.
Deze informatie kreeg ik een tijdje geleden door Gijs Beukhof (voorzitter van LOL) doorgemaild.
In Frankrijk zou er ook een organisatie actief zijn naar hetzelfde voorbeeld maar kon geen relevante website vinden.

Tuesday, March 18, 2008

avondbedenking

Hoe meer ik loop, hoe zekerder ik ben dat ik op weg ben naar mijn echte doel: mijn ware ik ontdekken. Klinkt best wel gek maar zo voel ik het wel.
Dat komt natuurlijk ook allemaal doordat ik mezelf niet meer zit na te jagen, de stress vaarwel heb gezegd en me zachtjes laat meeglijden met het ritme van een dag.
Oh, wat klink ik nu plots poetisch zo op het einde van de dinsdag, tijd om in bed te kruipen dus, in te dommelen met de stilte van de nacht en een wakkere vogel op de achtergrond die geen blijf weet met zijn lentekriebels.
Morgen doen we verder met wat vandaag niet meer kon, en waar morgen geen tijd voor is, daarvoor hebben we ook nog overmorgen.

Sunday, March 16, 2008

Team in Training: week 5

Het wonderschone Ventura met de Channel Islands in de verte.
Ondertussen ben ik al lang gestopt met twijfelen en is mijn inschrijving voor de Rock'n Roll Marathon in San Diego op 1 juni definitief, daarnaast is mijn hotelkamer geboekt en sta ik op de lijst voor de pre-race Pasta Party en de post-race Victory Party! Ook voor Bert en de kinderen is een overnachting geboekt, San Diego ligt net wat ver van bij ons om de afstand snel en zonder stress te overbruggen, het wordt dus een weekenduitstapje voor allemaal.
De kinderen en Bert willen mijn allereerste marathon niet missen en dat is toch de grootste reden waarom ik Alaska uitstel tot later en natuurlijk zal het die dag in San Diego rocken van hoek naar hoek en als groentje zal ik de afleiding best kunnen gebruiken op die toch wel erg lange weg.
Gisteren onze wekelijkse lange afstandloop in groep en eindelijk wat verder, 10 mijl (= 16 km) en dat dat ver is bedacht ik toen ik me plots herinnerde dat het ongeveer dezelfde afstand is van ons doorslaarhuis naar het huis van mijn ouders, wat later berekende ik dat de marathonafstand zo ongeveer de weg moet zijn van ons doorslaarhuis tot ergens in de stad Antwerpen.
Zestien kilometer heb ik gelopen zonder haperen met ons ondertussen vaste groepje van vier. Tussen drie jonge twintigers durf ik zo niet mijn leeftijd te verklappen, ze zullen het wel doorhebben hoor maar tot hier toe zijn ze beleefd en welopgevoed en durven ze er niet naar vragen. Natuurlijk laat mama Ann haar niet doen (nu weet ik weer van wie mijn kinderen dat competitiegehalte hebben meegekregen!) en loop ik lustig met hen mee, in mijn eentje zou ik vast trager lopen in de wetenschap dat het nog ver te gaan is, maar door hen krijg ik net dat extra streepje stimulans die me sneller doet lopen. Dat ik het aan kan voor die 10 mijl bleek gisteren, tijdens de laatste mijlen zijn we zelfs nog aardig gaan versnellen maar de laatste mijl was afzien en heb ik mijn limieten moet doorbreken, maar dat het de anderen evenveel moeite kostte hield me sterk! In exact 90 minuten hebben we de 10 mijl gelopen, in Ventura aan het strand, vanop de grote stateparking aan Seaward tot Emma Wood Beach en terug, met uitzicht op zee en de vroege surfers en in het gezelschap van vele andere joggers.
De komende week zou ik een keertje 7 mijl Fartlek(!) moeten lopen, een keertje 6 X 800 meter repeats en een keertje gewoon 7 mijl.

Thursday, March 13, 2008

my goal!



JOEHOE!!! Vandaag bereikte ik mijn doelbedrag!
Dat dankzij 41 gulle gevers waarvan 18 Belgen, bedankt om me naar de eindmeet te trekken!
MAAR... ik zal ik niet zijn als het nu moet stoppen, ik wil die 100% zien overspringen naar 120% of 150% of beter nog naar 200%. Dit goeie doel heeft me zodanig in de ban dat ik verslaaft ben aan fondsen verzamelen, ze kunnen het gebruiken en ik heb energie te over om ze te helpen. Ik die zo bang was om het geld bijeen te krijgen, ik die zo beschaamd was om geld te vragen, ik heb nu ervaren dat er zoveel mensen zijn die zo graag geven, ik heb mijn ogen op een andere manier geopend, ik heb gevraagd voor een ander en ik heb gekregen voor die ander en dat allemaal zonder een grijntje schroom of schuldgevoel maar met heel veel trots.
Ik weet nu al dat er nog een hele weg voor me open ligt in vrijwilligerswerk want dat dit zoveel voldoening geeft had ik nooit kunnen raden.

Wednesday, March 12, 2008

horizonten

De verkoudheid is niet echt doorgebroken, gelukkig maar, had me dan ook ongewoon gewapend met extra vitaminenpillen, extra vroeg gaan slapen, extra pulleke als de avond viel, extra in het zonnetje overdag, extra rustig gelopen en waarschijnlijk nog vele andere extraatjes waar ik me nu niet echt van bewust ben. Waarom? Ik ben als de dood voor ziekzijn, ik kan het niet hebben, wil me meestal toch niet geven en vind het puur verloren tijd. Verkomen wat kan en genezen zo vlug als kan, ziekerig voelen, moeheid en een duf gevoel haat ik als de pest. (maar wie niet?) Maar de verkoudheid is nog niet helemaal weg, het kriebelt nog wel eens in de keel en de neus produceert toch te veel van het goeie, maar al bij al voel ik me prima.
Na een rustzondag (dutje op het strand!) en een non sport maandag (poetsdag!) begint de dinsdag altijd wat suf en moe en een goeie workout in de vorm van "core training" (omdat de pilatesklas te intensief gegeven wordt door al die deelnemende atleten hebben ze de naam veranderd) haalt me er meestal weer snel bovenop. Na een uur de buik- en rugspieren en andere mysterieuze spiergroepen waarvan ik het bestaan niet afwist goed te laten werken ben ik klaar voor een looptocht in het park. Vandaag weer zonder gezelschap maar daarom doe ik het niet minder intensief, ik loop enkel niet zo diep het park in en blijf netjes op bekend terrein en enigszins in de buurt van civilisatie (ongeveer zo toch). De natuur en de rust geven me zoveel kracht dat een uur al gauw wat langer wordt zonder dat ik het zelf besef en tevreden over mezelf stapte ik na 70 min. , energiesnack en drink, een afstand van 6.6 mijl en heel wat beklimmingen en afdalingen goed bezweet weer de auto in naar huis. De zon deed goed haar best en sinds deze week verlaat ik dan ook het huis niet meer zonder een laag zonnecreme. Als lange afstandlopers zouden we extra gevoelig zijn voor de zon, mijn huid hoort al bij de risicogroep en door het zweet en de verminderde weerstand tijdens het lopen zou het extra gevaarlijk zijn. Ook hier geldt beter voorkomen dan genezen. Alle Californiers weten het wel, velen komen niet buiten zonder hoed of pet, met zonnecreme en met lange mouwen, als Belgische inwijkeling neigen we nog wel eens naar de verkeerde gewoontes, foei!
De voorbereiding naar de marathon vraagt wel om drie looptrainingen tijdens de weekdagen, deze week vraagt het schema om drie van rond de 6 mijl (10km), waarvan eentje met intervals of hellingen (heb ik automatisch zo al) , eentje aan een eventuele marathonsnelheid (moet ik nog uitzoeken) en eentje volledig in hoog tempo en dat deed ik deze ochtend voor de Body Works klas. Na de kinderen afgezet te hebben aan school parkeerde ik mijn wagen aan de gym, gaf daar mijn sleutels af zodat ik niets moest meesleuren en vertrok voor een omloop langs onbewoonde lange lanen, passeerde ik nog even langs het park en liep daar snel een klein toerke voor een extra twee mijl, liep weer de stille straten op voor de rest van de omloop en dat ik op tijd terug moest zijn voor de klas die ging beginnen was 'de' motivatie om in goed tempo door te lopen. Het had resultaat! Heb exact 10 kilometer gelopen in vijftig minuten, dat is zes minuten sneller dan ik op de firecracker race heb gedaan in februari. Joepie, er is dus duidelijk verbetering!
En ongelooflijk maar zelfs een volledige body workout met gewichten van een uur in de fitnessklas gingen me behoorlijk fris af, mijn uithouding of 'endurance' gaat er dus duidelijk op vooruit. De komende weken moet dat trouwens ook naar een hoger niveau gebracht worden om als finale de marathon in glorie te eindigen. (Op dit moment gok ik dat binnenlopen binnen 4,5 hr. haalbaar moet zijn zonder erbij neer te vallen.)
San Diego op 1 juni of Alaska (Anchorage) op 21 juni? Ik zit nog in dikke twijfel.


De Leukemie en Lymphomen organisatie steunen kan je door:
  • Rechtstreeks naar mijn webpagina te gaan en daar op de DONATE NOW knop te duwen.
  • Rechtstreeks te storten in Euro op dit rekeningnummer:
    063-4372674-46 op naam van Ann Ongena
    Laat het me zeker per email weten, ik geef dan de storting onmiddellijk door aan de organisatie!

(Bedenk dat de huidige Eurokoers erg goed staat, je gift wordt ineens met de helft verdubbeld!) Bedankt!


Sunday, March 09, 2008

de vrouwendokter

Zoals het een welbewuste en verstandige vrouw betaamd hou ik me zo strikt als mogelijk aan mijn jaarlijks bezoek. Gek, uitstel zoeken doen we vast allemaal, ik ook, en toch ben ik altijd achteraf vreselijk content dat ik weer eens geweest ben. Behalve tijdens mijn zwangerschappen dan, toen was het altijd feest.
Ondertussen heb ik hier nu ook mijn vertrouwde gynecoloog. Terwijl de meeste (Californische?) vrouwen opteren voor een vrouwelijk exemplaar heb ik toch gekozen voor een mannelijke dokter, niet dat het voor mij zoveel uitmaakt, het is eerder de wet van de gewoonte denk ik.
Toch hebben ze zo hun regeltjes, zo mag die je enkel onderzoeken als er een vrouwelijke verpleegster bij is, in het begin had ik dat natuurlijk niet door, zo naief als ik ben! Maar het leukste vind ik wel dat je hier net als in de soapseries een onderzoekskleedje aankrijgt!
Om de een of andere reden voel ik me met meer respect behandelt, als individu en als vrouw, dat begint al bij het maken van de afspraak die correct en snel gemaakt kan worden en dat eindigt met een gezellige babbel aan de balie met de vrouw van de dokter. Betalen hoeft ook al niet want dat is net zoals bij de familiedokter, de tandarts of de orthopedist de verzekering zijn taak.
Oh ja, nu dacht je dat ik alles zou gaan vertellen zeker? Natuurlijk doe ik dat niet, dat alles prima in orde is wil ik wel kwijt, dat ik nog hetzelfde weeg als vorig jaar ook en dat ik als +veertiger weer een afspraak heb voor een mamografie ook.
En sporten en zoveel hardlopen is alleen maar goed voor je wist hij me nog te vertellen, maak je geen zorgen en doe zo voort.

Team in Training: week 4

Vanmorgen gingen we reeds het zomeruur in, een beetje uitzonderlijk vroeg want zover ik weet hingen we altijd al een week achterop met Europa, nu zijn we er dus bijzonder rap bij. Niemand die erom klaagt, gek eigenlijk dat ikzelf maar ook de kinderen altijd al klaar zijn voor dit kunstmatig vooruit of achteruit draaien van de klok, zo zijn we al weken veel te vroeg wakker en kruipen we graag op tijd in bed, nu past ons ritme eindelijk terug bij het uur.
Zaterdagochtend was het voor mij ook al vroeg opstaan, om kwart voor zeven was de afspraak aan de loopwinkel niet ver van bij ons. Gelukkig, moest dus geen extra half uur bijtellen voor een lange autorit deze keer, maar gewoon even de straat naar beneden rijden, hoekje om en na vijf minuutjes was ik al ter plaatse. Even heb ik overwogen om extra vroeg te vertrekken en het al joggend te doen, dan was ik al gelijk opgewarmd, maar heb dat toch wijselijk afgelast want een hele week heb ik een verkoudheid zitten wegvechten, dus toch voorzichtig om het niet erger te maken. (Uiteindelijk was het toch nog een extra 3km heen en 3km terug en naar huis is een flinke klim.)
Een trainingsloop (temporun) van een goeie 8 mijl (13 km) werd het op Lynn rd. richting Dos Vientos en terug, een mooie laan (weeral) maar wel heel erg heuvelachtig, maar op mijn thuisbasis en met al dat bergop en bergaf voelde ik me prima in mijn nopjes. Er overviel me achteraf ook een bijzonder succesvol welbehagen maar eens het namiddag was werd ik ook wel erg moe, een namiddagtukje met de beentjes omhoog zal de komende weken na een lange en vermoeiende trainingsweek wel eens meer nodig worden vrees ik. Zondag verklaar ik vanaf nu dan ook volledig rustdag, de familie uitstapjes niet echt meegerekend natuurlijk.
Tegelijkertijd blijft het lijntje bij mijn geldinzamelactie weer stilstaan, erg jammer is dat want zelf heb ik nog een hele weg te gaan en uiteindelijk gaat alles naar dit goeie doel. Ik besef na een maand bezig te zijn ook dat ik het zonder de geldinzameling erg moeilijk zou hebben om dit drukke trainingschema vol te houden, maar zo hand in hand met Team in Training lukt het me wel.
Heb de definitieve papieren nog niet getekend en ingezonden, daarvoor heb ik nog tijd tot eind deze week. Misschien teken ik ze helemaal niet voor San Diego en ga ik volledig door naar Alaska, de natuur in het noorden lonkt en dan teken ik die wel binnen drie weken. De beslissing moet dezer dagen vallen maar dan heb ik wel nog een extra 2000 dollar in te zamelen voor de Leukemie en Lymphomen organisatie, voor wat hoort wat natuurlijk, waar zal ik die halen, hoe pak ik dit aan? Misschien moet ik nu maar obsessief koekjes gaan bakken om te verkopen, misschien moet ik nog meer brieven gaan versturen, misschien de emails zonder antwoord nog een keer doorlopen en het nog eens lief vragen, misschien leen ik wel een loopband, plaats die aan de supermarkt en loop afgewisseld met anderen een marathon op een (altijd drukke) zondagnamiddag aan de in- en uitgang? Heb nog wel een heleboel gekke ideeen, maar het liefste hou ik het wel makkelijk, de training in combinatie met het huishouden vragen al zoveel van me. Ik geef me in ieder geval nog niet gewonnen, mijn eerste marathon zal ik gelopen hebben voor het zomer wordt, Californie "San Diego" of Alaska "Anchorage".

Saturday, March 08, 2008

Britt en haar vraagjes.


Kijk, de kleine Britt supportert vanaf nu met volle kracht mee samen met haar Team in Training beer en een echt dri-fit looppetje. Ze begrijpt het niet goed dat iemand of beter een heleboel mensen zo hard trainen om heel ver te kunnen lopen en op die manier haar en haar vriendjes van het ziekenhuis te helpen. "Hoe kan dat nu en waarom doen die mensen dat nu? Vallen die onderweg dan niet in slaap?" vraagt ze haar mama.

Lieve Britt, er zijn inderdaad heel erg veel mensen die dit samen met mij doen en iedereen heeft zo zijn eigen reden. Sommigen zijn zelf heel erg ziek geweest maar zijn nu weer genezen en voelen zich zo gezond dat ze dit willen doen, vooral omdat ze zelf ondervonden hebben dat er erg veel extra centen nodig zijn om onderzoek en vooruitgang in de genezingsmethoden van je ziekte te versnellen. Zonder het extra geld van Team in Training hadden ze dit nu niet meer kunnen doen. Anderen hebben een goede vriend, een mama of een papa, een zus, een broer of tante of nonkel die heel ziek geweest is, sommigen waren getuige van een geliefde die de strijd heeft verloren. Maar sommigen doen het ook gewoon omdat ze iets goed willen doen uit dankbaarheid omdat ze het zelf allemaal zo goed gaat.
Mijn grote reden ben jij, het voorbije jaar heb jij me geleerd hoe belangrijk het is van dag tot dag te leven, blij te zijn met de kleine dingen, dankbaar te zijn voor iedere nieuwe dag zonder achterom te kijken. Je altijd sprankelende oogjes en stalende glimlach, zelfs na zware chemo. Lieve Britt, jij bent mijn held.

Friday, March 07, 2008

101 oude marathoner

Niets verbaasd me tegenwoordig nog, de meest wonderbaarlijke verhalen ben ik al tegengekomen in tijdschriften en boeken, maar dit bewijst maar weer eens dat we nooit te oud zijn om onszelf uit te dagen. Op het Yahoo nieuws.

Hij was al Britse oudste werknemer, met zijn 101 jaren werkt hij drie dagen per week als loodgieter. Daarvoor was hij sporttrainer bij het leger, hij heeft 17 kinderen en op zijn 99 jaar opnieuw beginnen werken na twee jaar van verveling tijdens zijn pensioen. Hij wil nu het wereldrecord breken als oudste marathoner en zamelt ondertussen ook geld in, de opbrengsten gaan naar het Rhys Daniels Trust.

Hij gaat het in ieder geval proberen, weet zelf niet of het hem zal lukken, indien wel zoveel te beter en dan beloont hij zichzelf met een goeie pint en een sigaret. Hij had er nooit eerder aan gedacht tot iemand hem erover begon, en waarom niet als het geld naar liefdadigheid gaat?

Tuesday, March 04, 2008

wie is er nu zo gek?

Al wie me al lang gek verklaard heeft omdat ik mezelf wil gaan pijnigen door zo'n lange afstand te gaan lopen kan ik geen ongelijk geven, vandaag heb ik net hetzelfde over mezelf zitten denken.
Het was al behoorlijk warm als ik het park inreed, bijna tien omdat ik eerst de Pilates klas niet wil missen en met waterige ogen, een prikkelende neus, kriebelende oren, of beter een beginnende verkoudheid dus. Geen ideale conditie om hard te gaan lopen en dat kwam net goed uit want mijn loopmaatjes hadden voor vandaag ook al forfait gegeven, de ene moest dringend met haar paard het park in, de andere ging helpen in het klasje van haar zoontje en tri-atlete S. moest vandaag echt op haar fiets springen doordat het door de voorbije twee winderige dagen niet gekund had. (Ja zo gaat dat in Californie, als de weerscondities niet meezitten dan stel je het gewoon even uit, je weet toch dat het morgen weer beter is.) Donderdag hebben we afgesproken voor ons avonturenuitje dat vandaag had moeten doorgaan.
Maar wie in training zit naar een marathon mag toch niet gelijk alles laten schieten en omdat ik niet echt ziek ben, enkel maar wat voel opkomen trok ik mezelf toch de bergen in, beladen met mijn sportdrink en enkele energiesnacks. Een uurtje op het gemakje had ik mezelf opgedragen, maar de stukken bergop in de zon vielen me zwaar, mijn lichaam is duidelijk met wat anders aan het vechten want de ademhaling was moeizamer en recuperatie in de stukken bergaf ging langzamer. Heb dus weer sinds lang een heel stuk gestapt, geluisterd naar de vogeltjes en het geritsel tussen de struiken en vollop genoten van de natuur die wakker is. Tientallen kleine hagedisjes liepen me voorbij op de grond en grote groepen kraaien in strijd met gigantische roofvogels in de lucht, verder enkel nog het geluid van de stilte met ver onder me in het canyon het stromende water.
Op dagen als vandaag zou je al snel gaan opgeven, wie is nu zo gek zich vrijwillig tot het uiterste te gaan pushen waarbij je weet dat het afzien wordt. Maar door het goede doel weet ik waarvoor ik het doe en zal ik ook niet opgeven, ik blijf ervoor gaan.
Deze week wordt trouwens doorslaggevend, dan moeten we beslissen of we doorgaan of niet, tot dit punt konden we nog terugkrabbelen indien nodig, deze week zetten we definitief ons handtekening onder de overeenkomst, dan worden het hotel en inschrijving van de race geboekt.

Sunday, March 02, 2008

TNT-picture


Een foto spreekt soms meer dan vele woorden en het zou ideaal zijn had ik er eentje voor elke dag, maar ook al heb ik altijd mijn cameraatje in mijn handtas bij me en een tweede in mijn zaktelefoon, toch vergeet ik het vaker dan dat ik ze gebruik. Moeilijker is het nog om mezelf te staan portreteren, technisch kan het wel maar praktisch vind ik het maar niets. Leuker is het als anderen het doen en me spontaan hun kiekjes doormailen. Zo deze. Net in mijn mailbox gevallen, genomen en verstuurd door een van onze mentors, een toffe madam waarmee het goed klikt, ze stond ons halverwege op te wachten.
De foto is met haar gsm genomen afgelopen zaterdagochtend in Westlake Village, zo goed als vlak parcours bij een grijze hemel en frisse temperaturen. (Ik kan me niet aan de indruk ontdoen dat het er zo ontzettend Vlaams uitziet op de foto.) Ik loop hier samen met N. op kop, de twee meisjes achterop horen bij ons, met ons viertjes blijken we voorlopig een goed groepje te vormen in het voorfront van het hele zomerteam van Team In Training.
Deze actie blijkt dus weer voor wat anders goed te zijn, foto's!

Saturday, March 01, 2008

Fundraising week 3

Het loopt prima mijn fundraising voor de Leukemie en Lymphomen organisatie, ik had het niet durven dromen zo snel aan mijn doelbedrag te zitten, welja, 2.757 dollars heb ik tot op vandaag bijeen gekregen, dat is nog $ 243 van de 3000! Komaan mensen, als vijfentwintig personen nog 10 dollar bijleggen, of tien mensen 25 dollar, dan zou dat fantastisch zijn want dan ben ik er! Bedenk daarbij dat de euro nog nooit zo sterk gestaan heeft, 25 dollar is nog geen 20 Eur., wat houdt jullie nog tegen? Je steunt er een prima goed doel mee (en boven mijn bijeengebrachte $ 2400 gaan de giften vanaf nu voor 100% naar patienten!) en mijn moraal wordt er ook beter van.
En mijn dromen houdt niet op, gelukkig maar. Maar 'heel misschien', als ik de 4800 dollar grens kan halen, mag ik San Diego inruilen voor Alaska, drie weken later de marathon in Anchorage, Alaska. Een marathon op trails tijdens de midsummernights in een natuur in volle lentebloei, wie droomt daar niet van? Ik wel, op mijn eentje geraak ik daar nooit, met de organisatie wel, San Diego is dicht bij de deur en kan volgend jaar ook nog. Wie helpt me? donate

Team in Training: week 3

Oh my, weekdag of weekend, we blijven het voor elkaar krijgen om telkens op hetzelfde uur op te staan want er is altijd wel een goeie reden om op tijd uit bed te zijn. Zoals daar nu natuurlijk de zaterdagochtend groepstrainingen zijn, tot nu was de afspraak nog op het fatsoenlijke acht uur, maar vanaf volgende week wordt dat zeven uur. Dat wil zeggen ten laatste twee uur voor zeven uur uit bed om genoeg tijd over te hebben voor een voedzaam ontbijt en een ontspannen badkamerbezoek, een kwartier voor zeven ter plaatse voor een opwarmings joggingrondje, om tegen het afgesproken uur in groep de opgelegde mijlen te gaan rennen.
(En dan komt daar binnenkort, 9 maart, nog het zomeruur bij!)
Welja, het is allemaal goed natuurlijk, vroege trainingen hebben zowiezo mijn voorkeur, je hebt nog een hele dag voor je liggen, het is nog lekker koel en fris en een nieuwe dag gezond beginnen is de dag al half gewonnen.
Net iets meer dan zes mijl (10 km) werden het in Westlake Village en achteraf stond er een lekker ontbijt voor ons klaar met alle goeie dingen om een atleet sterk en gezond te houden. Want ondertussen weten we het wel, na je training eet je zo snel mogelijk omdat de tijdslimiet maar kort is tijdens welke je lichaam weer optimaal gaat opbouwen daar waar het eerst nodig is, 't is te zeggen, eerst eten en drinken vooraleer je de douche inspringt. Het helpt echt, 'k heb het ook moeten leren door te ondervinden het afgelopen jaar, maar regelmatig wat eten, ook tijdens mijn lange duurlopen, of als ik na een pilatesklas nog de bergen intrek, ik voorzie mijn lichaam eerst en vooral van voldoende brandstof. Ongelooflijk hoeveel mijn uithouding daardoor is verbetert, hoeveel sneller ik herstel van een zware training en hoeveel fitter ik blijf over de hele dag.
Maar dan wordt het avond en eens Ben in zijn bedje ligt, kan ik ook niet meer weerstaan aan de lokroep van mijn eigen bed en dan spreken we nog maar over negen uur 's avonds hoor! Een diepe slaap van minstens negen uur is wat ik tegenwoordig nodig heb.
Nee, babies in huis is niet meer voor ons weggelegd, ik zou het nachtbreken niet meer overleven, ik denk dat kinderen krijgen in de jonge jaren moet gebeuren, ik ben blij dat ik door die fase heen ben. Leve de zelfredzame kinderen.