avondbedenking

Hoe meer ik loop, hoe zekerder ik ben dat ik op weg ben naar mijn echte doel: mijn ware ik ontdekken. Klinkt best wel gek maar zo voel ik het wel.

Dat komt natuurlijk ook allemaal doordat ik mezelf niet meer zit na te jagen, de stress vaarwel heb gezegd en me zachtjes laat meeglijden met het ritme van een dag.

Oh, wat klink ik nu plots poetisch zo op het einde van de dinsdag, tijd om in bed te kruipen dus, in te dommelen met de stilte van de nacht en een wakkere vogel op de achtergrond die geen blijf weet met zijn lentekriebels.

Morgen doen we verder met wat vandaag niet meer kon, en waar morgen geen tijd voor is, daarvoor hebben we ook nog overmorgen.