zelfzorg

Mijn zoon beweert dat ik overdrijf met het sporten. Nu moet ik wel dagelijks meer kritiek horen van mijn tieners over diverse zaken en volgens al mijn bronnen is dat niet eens zo abnormaal en meestal maak ik me er ook geen zorgen over en ben ik hun commentaar al snel weer vergeten. Maar bij deze moet ik toch wel even nadenken, want soms overvalt me net dezelfde gedachte.

Maar dan kan ik geen enkel argument vinden om ermee te stoppen want het lopen geeft me zoveel voldoening dat ik het niet meer kan laten.

Een verslaving? Maar dan wel eentje om buiten te kunnen zijn in het park, om te luisteren naar de stilte en organische klanken, om de koele ochtend te ruiken in de vorm van salie en andere kruiden, om het ritme van mijn hartslag in kadans te brengen met mijn voetstappen op de zanderige met rotsen bezaaide hellingen, om een glimp op te vangen van zijn wilde bewoners. Een natuurkind ben ik altijd al geweest, het liefste doe ik alles buiten, alleen heb ik nu de gelegenheid, het ideale klimaat en de tijd om er ten volle van te gaan genieten.

Mag ik dan geen zorg dragen voor mezelf? Na al die jaren van actief en uitsluitend mama zijn, van kinderen baren en kinderen dragen, van slapeloze nachten en eindeloos geduld. Tieners, pubers en adolescenten vragen meer van me dan babies, peuters en kleuters, maar de tijdsspanne is compacter, er is tijd voor wat anders en het liefst breng ik die kwaliteitsvol door, opgeladen om al dat razend hormonengeweld thuis te verwelkomen na school.

Als ik niet oplet, dan verdrink ik in hun willetjes, dankzij al dat sporten sta ik niet alleen fysisch sterker maar vooral ook psychisch.

Hoe kan ik na de ochtendspits in huis de dag beter beginnen dan met een looptocht langs de waterval, die negen keer oversteken en daarbij zeven keer tot enkeldiep nat worden, na een uur nog wat nagenieten in de zon met het lentegekwaak van kikkers en het stromende water als achtergrondmuziek, eenzaamheid kan soms zo puur zijn.

Podrunner Intervals

Voor wie de start-to-run muziek gemist heeft maar ook voor wie zijn looptraining een boost wil geven, vanaf 1 februari begint Podrunner met een reeks van intervalmuziek gratis te downloaden. Ik gebruikte hun muziek al bij al mijn looptochtjes sinds ik de hele start-to-run reeks heb uitgelopen en iedere week kijk ik uit naar de nieuwe mix, al dan niet in mijn ideale BPM (Beats Per Minutes), maar omdat ik nu ook langzaam het interval trainen aan het uitproberen ben was ik al op zoek naar de ideale muziek daarvoor. Toeval wil dat mijn wens verhoord is en ik dus binnenkort de eerste mix kan gaan testen.

Er zou een reeks van negen weken volgen, iedere week eentje die je veronderstelt wordt drie keer in die week te lopen of wandelen. Voor de beginner zal het wandelen zijn op de tragere muziek en joggen op de snellere stukken, het wisselen telkens te herkennen door een typisch en goed herkenbaar geluidje. De gevorderde loper zal joggen op de trage muziekstukken en hardlopen op de snelle muziekstukken. Ieder in zijn eigen tempo dus.

Lopen met intervals is een erg populaire trainingsmanier om je algemene loopsnelheid te verhogen en je sterker te maken en het is een leuke afwisseling heb ik zelf al ondervonden, vooral als je noodgedwongen op de loopband staat (door de kletsende regen bijvoorbeeld) en aangezien ik daar geen hellingen op hoef te lopen is dat het ideale moment om met intervals de tijd te doden.
Leuk spelletje.

Allen uitproberen dus die Podrunner Intervals!

Linkje staat ook in de zijbalk onder DJSteveBoy met daaronder nog een andere link naar een gelijkaardige podcastreeks "van aardappelzak naar een 5K", niet zo pittig als Evy en ook niet iedere loopdag een andere mix maar toch ook wel bruikbaar hoor.

vakantiemomentjes

"Iedere dag moet een beetje vakantie zijn", dat is tegenwoordig mijn motto. Het leven is al kort genoeg, wordt al veel te vaak genoeg verstoord door onaangename gebeurtenissen en wie weet welke bom er morgen valt. Dus geen uitstel maar doen wat er nu kan.

Dat ligt in de kleine dingen hoor, ik wil gewoon voor het slapen even kunnen terugdenken aan mijn vakantiemomentje van de dag.

Vandaag was dat buitengewoon. Nu het gestopt is met regenen liep ik deze ochtend natuurlijk opnieuw in het park en in tegenstelling tot donderdag, toen ik daar de enige was, stond de parking vandaag goed vol en liep ik de ene loper of wandelaar tegen het lijf na de andere. Het was goed fris maar oh zo mooi, vogeltjes concerten en wel vijf coyotes en drie roadrunners voorbij gelopen, watervalletjes in alle formaten, al hoppend over stromende beekjes waar anders geen druppel water te zien is. En wat dacht je, weer liep ik naar de waterval, eens zien hoe die er nu wel moest bijstaan. Maar weer ben ik zover niet geraakt, het water kwam me in een sterk stromende rivier al tegemoet, te veel water om veilig en droog over te steken.

Maar het geluid van een ongerepte natuur geeft me vleugels. Geen iPod heb ik dan nodig en ook al ben ik moe, toch heb ik spijt om terug aan de auto te staan.

Nog even heb ik het gerokken door lang en uitgebreid te strechen en langzaam mijn bagel met pindakaas en jam op te eten en allemaal weer in dat heerlijk lentezonnetje!

alarmberichtjes

Het is niet de eerste keer dat ik een 'forwarded' mailtje krijg van andere ouders. De scholen werken alle informatie door via email en zodoende is er dus een gigantisch contactgegevens netwerk van de families waarmee we betrokken zijn. Meestal zijn die mailtjes belangrijk genoeg om er de anderen hun mailbox mee te stalken, zo snugger is iedereen gelukkig wel en hoofdzakelijk gaat het om schoolse en buitenschoolse betrokken onderwerpen. Maar soms gaat het ook over ernstigere zaken, zoals de bekendmaking van verdachte personen in de buurt, over de zoekactie naar de daders van een verkrachting of over andere incidenten die onze kinderen of onszelf in gevaar zouden kunnen brengen.

Vandaag zat er weer eentje tussen, over hoe een elfjarig meisje zaterdagavond werd gekidnapt, ze is kunnen ontsnappen en er nu een grootscheepse zoekactie is naar de betrokken camionette en zijn bestuurder. Het voorval gebeurde zeer dichtbij ons huis en nu ik het weet begrijp ik ook waarom er gisteren maar ook al de hele voormiddag de Sheriff zijn helicopter aan het rondcirkelen is, met cameras voorop gemonteerd en al.

Om een voorbeeld te geven wat er in de berichtgeving staat:

On Saturday, January 26, 2008, the ... Police Department responded
to a report of an 11-year-old female kidnapped near her residence in
the ... of the City of ... The victim was forced into a vehicle by a
male suspect and driven away. After struggling with the suspect, the
victim was able to free herself and exited the vehicle while still in the
neighborhood. The victim ran directly to her house and immediately
notified her parents. Patrol deputies and investigators are continuing the
search for the suspect.

The victim was abducted by the suspect in the gated residential community around 5:00 p.m. The suspect, described as a white male in his 40’s, was driving a light colored van. The suspect fled the area in his vehicle prior to ... Police Department deputies’ arrival at the scene.

Anyone who may have witnessed this incident or related suspicious activity can report information to ...

... will pay up to $1,000 reward for information which leads to the arrest and criminal complaint against the person(s) responsible for this crime. The caller may remain anonymous. The call is not recorded.

Zulke voorvallen daar kunnen ze hier niet mee lachen, zonder deze berichtjes durft al niemand zijn kinderen alleen in de straat sturen, zelfs niet tot aan het hoekje. Onlangs had ik daar nog een discussie over met een andere mama en ik kon geen enkel zinnig argument naar voren brengen om haar te doen twijfelen. Een kind alleen op straat doet spontaan een andere ouder alarm slaan. Nu dit nieuwtje rondgaat over een voorval in een gated community (= een afgesloten woonbuurt waar je enkel door een hek naar binnen kunt als je de toeganscode hebt), zullen we ook daar geen kinderen meer buiten zien, niet dat ik er voordien al buiten heb zien spelen.

Als ik bedenk hoe mijn kinderen in Belgie alleen de straat op gingen, hoe ze ook hier wel eens naar buren rennen een eindje in de straat of een andere straat, hoe mijn drie meisjes in de kritieke leeftijdszone zitten (11-13-15) en hoe ik, als ik eerlijk ben, best wel eens meer ongerust ben over hun welzijn, zonder ze bang te maken praten we er wel over maar toch vind ik dit een moeilijk onderwerp.

thuisblijfzondag

Gisteren piepte de zon weer eventjes door en geloof me of niet, maar mijn humeur ging steil weer de lucht in, wat een verademing! Ik zou zo ongeveer gaan denken dat ik draai op zonne-energie, maar wie niet hey? We wisten dat er nog wat zou komen en dat hebben we ondertussen ook weer gehad, een natte zaterdagavond en een buiige zondag. Het was dan ook de eerste zondag sinds maanden en hoogstwaarschijnlijk ook de laatste voor dit jaar dat het een luie, niets moet, binnenblijf zondag is geworden. Tussendoor ging ik op schoenenjacht met dochter een, bracht die naar een vriendin en ging dan op schoenenjacht (andere winkel) met dochter twee. (Omdat beide sukkels enkel maar Ugg schapenwollen botten of teenslippers hadden en dat met dit weer niet vol te houden bleek.) Ondertussen bakte dochter twee nog chocolademuffins, heeft dochter drie weer een ander boek uitgelezen, bekeek de benjamin wel zeker drie keer The last Starfighter terwijl zijn eigen aliengetinte legocreaties het huis rondtoerden, zagen we den oudsten eens thuiskomen om even later toch weer te vertrekken en knutselde de papa aan auto onderdelen in de garage.

Een regenachtige zondag zoals ik er liefst maar eentje per jaar heb.

grumpy

Ik loop zo humeurig dat het niet meer schoon is en dat komt allemaal door:

Die onophoudende regen, alstublieft! En dan probeer ik wat medeleven van mijn medemens te krijgen zo bijvoorbeeld aan de winkelkassa en dan wordt die bij het woord 'regen' ontzettend goedgezind en vallen er woorden van 'eindelijk regent het eens goed' en 'oh binnenkort zal alles zo mooi groen zijn' en 'best gezellig' dus druip ik eenzaam en onbegrepen af met een kar vol boodschappen, voor de zoveelste keer deze week door een goeie regenbui terwijl ik helemaal geen jas heb en mijn sponzen truitje zeiknat is tegen dat alles in de koffer ligt en ikzelf in de auto zit.
Dat het vriendinnetje vanachter in mijn auto helemaal content is met al die regen want dat ze dat toch zoveel interessanter vindt dan altijd maar de saaie zon. Bah, ik wist niet van mezelf dat ik regen zo verschrikkelijk vervelend vond.

Maar ook door een dozijn zeventienjarigen die iedere dag, ja iedere dag na school bij ons komen oefenen voor hun theaterstuk. Dat ze daarbij altijd serieus buiten de vooropgestelde uren gaan door een stel dat veel te vroeg komt en omdat het altijd zo gezellig is dat ze langer blijven hangen dan strikt noodzakelijk. Dat ze ook hele dagen gaan komen in de weekends en dat nog tot 21 februari want dan is hun eerste voorstelling van de drie. Dat het groepje steeds hechter wordt met als gevolg ook wilder, dat ze meer en meer plaats nodig hebben en ze bijgevolg naar de koude (sorry gasten) garage zijn moeten verhuizen. Maar dat ze daar niet kunnen afblijven van mijn voorraadkasten en ik opgeslagen drankjes en snacks zie verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Dat de "director" van dat stuk beslist had wat soepeler om te springen met zijn lesuren, zoals wat later beginnen en wat vroeger stoppen en dat ik daardoor nu almaar telefonische boodschappen krijg van zijn school om zijn afwezigheden te wettigen, zodat ik telkens maar meer en meer slechtgezind wordt en uiteindelijk beslist heb dat hij nu maar zijn eigen mag gaan verdedigen. Terwijl ik me daar ook best wel schuldig om voel.

En zo kan ik nog wel even doorgaan hoor, maar mag ik het ook op hormonale schommelingen steken? Want inderdaad, ik heb helemaal niets om over te klagen, de natuur die herademt en jonge gasten die zich rot amuseren waar zit ik me nu druk over te maken hey!

regen-hagel-sneeuw

Je zou verwachten dat een kloek Vlaams plattelandsmeiske goed opgewassen is tegen koude en regen niet? Maar niets is minder waar hoor. We kennen een natte, kletsnatte week, gieten dat het doet, en niet zo maar eventjes maar volle bakken en hele dagen aan een stuk. Hagel, donder en bliksem en zelfs een kleine tornado kregen we vandaag over onze kop en tonnen regenwater en gisteren en de dag ervoor ook al en de voorspellingen gaan zo nog door tot zondag. Amai die regen, ik wist het wel dat ik dat niet miste vanuit Belgie.

Dinsdag was loopdag en toen liep ik nog net een droog rondje tussen de buien door. Donderdag is ook loopdag maar de druppels bleven maar komen. Ha, eerst een klas Pilates dan maar en zien of het daarna droog wordt maar zelfs na een uur regende het nog steeds, dan maar de loopband opgestapt. Bah, echt maar een noodoplossing hoor. Geen windje dat in mijn gezicht blaast en geen spannende avonturen te beleven, enkel maar het monotome geronk van het apparaat met mijn ritmische looppassen met uitzicht op de bedieningsknoppen en daarachter door het raam de parking. Kun je wel denken dat toen ik zag dat het regenen gestopt was, ik eraf ben gesprongen, in de auto ben gekropen en recht naar mijn park ben gereden.

Weer een hele nieuwe beleving, een kletsnat natuurpark, de modder stroomde nog over het geasfalteerde parkinggedeelte, geen mens te zien. Zou ik of zou ik niet, even twijfelde ik nog, maar wie niet waagt niet wint en de waterval moet er nu ongelooflijk mooi uitzien. Dus wisselde ik snel van loopschoenen en trok op weg. Het zou een snellertje worden want er hingen nog een heleboel dreigende wolken in de lucht. Ik volgde het best aangelegde en minst geeroseerde pad recht naar de waterval, maar zo ver raakte ik zelfs niet want bijna aangekomen kwam de waterval me zelf al tegemoet, wat anders een droog beekje is vol rotsen was nu een gigantische stromende rivier, whaaw! En net zoals ik de Indiaanse vrouw wel eens zie doen in de vroege ochtend aan de ingang van het park, zo heb ik daar deze ochtend ook mijn armen naar boven geheven, heb ik diep in en uit geademd en ben ik dankbaar staan wezen om al dat schoons.

Toen voelde ik regendruppels en haaste me terug, al snel werd het een stevige bui en ook al had ik het eerst erg warm van het rennen met enkel maar mijn loopschirtje aan een knielange loopbroek, al gauw had ik het koud van de ijzig koude regen. Harder dan ooit heb ik gelopen en steeds ging het heviger regenen, kon nog amper voor me uit kijken, mijn handen voelden als ijsblokken, mijn hoofd deed pijn van de kou, maar mijn benen gingen steeds sneller. Wat een ervaring, helemaal alleen met in de verte een Ranger in zijn Jeep die de boel even kwam nakijken. Wat was ik blij om thuis onder een warme douche te kunnen staan, content dat ik toch gegaan was.

(foto's: Ventura County Star)

Fitness terugbetaalbaar?

Wat denkt u hiervan? Fitness dat terugbetaald zou worden? Zou dit de oplossing zijn om de mensen tot in de gym te krijgen? Gaat iedereen op deze manier een gezondere levenswijze aanleren?

Dat er over nagedacht en gepraat wordt is al goed, dat mensen zich realiseren dat het niet enkel in den ameriek is dat er dikke mensen rondlopen maar dat ook zo is in Belgie. Het Start-To-Run programma dat gesponsord werd door de overheid was al een goeie zet en heeft vast al veel mensen op de been geholpen (geef mezelf nu een schouderklopje), maar lopen en/of wandelen is niet voor iedereen en al zeker niet in het Belgische klimaat waarbij je goed tegen weersveranderingen moet bestand zijn. Dan is de fitnessclub of gym of sportschool, zoals je dat zelf wilt noemen een goed alternatief. Maar wie heeft er niet drempelvrees voor dat soort zaken? Ik had het alvast en een paar keer heb ik mezelf geforceerd op een goeie dag om toch even binnen te lopen en wat informatie te vergaren, maar telkens voelde ik me zo onwennig dat ik blij was weer buiten te staan met de zekerheid daar nooit meer binnen te lopen.

Nog een laatste kans gaf ik mezelf toen ik begin september het nieuwe gebouw binnenwandelde in het kleine en supergezellige binnenstadje in aanbouw naast de school van de kinderen. De YMCA, meteen denken we dan aan het liedje, meteen dacht ik ook aan veel geld en aan 'niets voor mij'. Maar de Y. bleek niet een standaard gym te zijn, ik voelde het meteen als 'misschien toch wel iets voor mij', het voelde meer als een gezellige, huiselijke sportaccomodatie waar iedereen van harte welkom is, ook ik. Voor je binnenkomt zie je al het veilig afgeschermde gigantische kinderverblijf met buitenspeeltuin en ongelooflijk groot en leuk ingerichte binnenruimten met een stel jonge kinderverzorgers in hun rode shirtjes. Je mag daar je kindjes tot twee uur per dag gratis naartoe brengen terwijl jezelf in de gym gaat fitnessen of een groepsklas volgt of in het zwembad baantjes trekt. Maar ook de alleroudsten worden met een vriendelijke lach en een helpende hand onthaalt, het staat dan ook niet vreemd als naast je op de loopband een bejaarde man staat te puffen, of gehandicapten, de zeven voorbehouden plaatsen aan de inkom wijst er al op dat ook zij van harte welkom zijn, een rolstoel in de gym is dan ook niet vreemd.

In de groepsklassen waar je me nu regelmatig kunt terugvinden sta ik naast een gezellige mengelmoes van vrouwen en soms ook wel eens een eenzame man, een ex-ballerina naast een oudje, naast een atlete en een heel stel vrouwen die dringend wat aan hun figuur willen werken of gewicht willen verliezen, een zwangere mama of een net bevallen mama. Van alle slag wat, leuk toch? En met de fitness outfits valt het ook al goed mee, iedereen draagt gewoon waar hij zich goed invoelt, lekker comfy en zweetdoorlatend zijn de basisregels.

Daarnaast al die leuke activiteiten voor het hele gezin, de soepelheid waarmee kinderen in de moeilijke tussenleeftijd worden ontvangen maken dat ook ik en mijn hele gezin er zich heel goed thuisvoelen.

En dan de bedrijven, de grote bedrijven die ik hier heb leren kennen hebben een eigen fitnessruimtes met fitnesscoach en groepsklassen (en douches) waarvan de werknemers zomaar gebruik mogen maken, voor of na het werk of tijdens de lunchpauze of tijdens een stil moment.

Hebben ze in Belgie en Nederland ook zo'n vergelijkbare fitnessclubs? Dit in combinatie met een betaalbaar maandelijks lidgeld is volgens mij beter haalbaar dan volledige terugbetaling niet?

een Race verslagje

De dag begon zoals het hoorde, de wekker liep keurig op tijd af en als bij uitzondering was ik als eerste wakker, kroop muisstil uit bed, bracht enige tijd in de badkamer door en sloop naar beneden. At een stukje brood en dronk een glas melk (koffie maken zou te veel lawaai maken) en na nog even de badkamer beneden bezocht te hebben vertrok ik, met banaan voor onderweg, naar de plaats van samenkomst.

Het beloofde een prachtige dag te worden, maar de ochtend was nog behoorlijk fris en met koude tenen stond ik in de rij voor mijn bibnummer en goody bag. Om dan nog eens in de rij te staan aanschuiven voor een rit met de shuttlebus, daar had ik geen zin in en aangezien ik goed op tijd was ben ik gewoon op mijn gemakje naar het park gejogd, daar aangekomen was ik nog veel te vroeg en ben dan nog een half uurtje een rondje gaan verder joggen en dat heeft het hem gedaan! Weg van alle drukte, in mijn eentje even gaan mediteren in 'mijn' park, een gesprekje met mezelf en de natuur en de zenuwen waren als op slag verdwenen, de porta potties bezoeken hoefden niet meer voor me, ik voelde me er helemaal klaar voor, zowel geestelijk als lichamelijk had ik mijn lichaam goed opgewarmd, en eens terug tussen de anderen wist ik dat het goed zou gaan.

Nu, de sfeer was ook bijzonder ontspannen en de ondertussen opgekomen zon begon de hele boel goed op te warmen. Een reddings- en zoekteam voor de bergen stond klaar en rangers te paard hielden een oogje in het zeil. Een briefing over het parcours en we waren klaar voor de start.

En van katoen heb ik gegeven, van bij het begin, tussen enkele jonge twintigers ben ik in het midden van de bres gestart, met zijn drietjes hadden we elkaar als vrouwen met dezelfde pace al snel gevonden, hadden zelfs nog ademruimte om wat te babbelen en bleven het eerste stuk netjes samen, maar eens het smalle en steile bospad op zijn we elkaar uit het oog verloren, puffen en zweten werd het en ik was blij te zien dat ook sterke mannnen het daar behoorlijk kwaad kregen, nog straffer werd het toen ik er daar ook enkele voorbij kon klimmen, wat een triomfantelijk gevoel dat kan geven, want eerlijk, mannen voorbij lopen geeft toch een heel andere sensatie dan een puffende vrouw niet?

Het ging goed, ben zelfs in ere kunnen eindigen in 44 min en dat toch in steil berggebied en na het zes keer doorkruisen van een volstaande beek, sommigen liepen er dwars doorheen maar ik wou mijn voetjes toch zo lang mogelijk droog houden en balanceerde dus van steen naar steen. Maar vooral, mijn positieve spirit bleef de hele tijd hangen, de groep was beperkt omdat dat zo in natuurparken moet en dat was best aangenaam en gezellig en voor een keertje moest ik me zelfs niet bekommeren om mogelijke aanvallende wilde pumas.

Ik heb nog geen vergelijk over mijn positie in de groep van aankomst want ben niet blijven wachten op de uitslagen, maar van ons drie vrouwen die in het begin samen liepen ben ik wel netjes tussen de andere twee geeindigd met een verschil van enkele minuten en daar alleen al ben ik erg content mee.

race op komst

HILLS, CHILLS AND SPILLS wordt er ons beloofd. Zaterdag gaat dan eindelijk de uitgestelde trail race van oktober (door de bosbranden) door, de race waarvoor ik me had ingeschreven. Er is een halve marathon en dan een kortere 6K, ik hou het voorlopig bij de laatste, de sectie voor de beginnelingen en/of sprinters, ook al weet ik dat ik daar nu ook niet echt bij hoor. Beginneling, als je dat na meer dan 1000 km nog bent, nee dus en een super snelle loopster ben ik ook al niet, nee ik kom eigenlijk maar best in mijn nopjes na een goed half uur of na een uur hellingen beklimmen en met een powersnack achter de kiezen. Toch dierf ik de 21K nog niet aan.

Een race geeft me de kriebels, ik die zo overgevoelig ben aan stress heb er nu al last van, ook al ken ik het terrein als mijn duimpje, voel ik me er thuis want is het in mijn achtertuin, zal ik niet verloren lopen en is de afstand en de hellingen onder mijn bovengrens, weten dat ik zal moeten presteren maakt me al zenuwachtig. Lopen doe ik trouwens voor mijn innerlijke zelf, het lichamelijke ondergesteld aan mijn psyche, de eenzaamheid en de eenheid met de pure natuur. Op een race is daar niets van waar, veel volk, andere lopers die me passeren of waar ik zelf aan voorbij ga, het zal me weer allemaal van mijn stuk brengen. Voel ik nu faalangst, is het daarom dat ik de langere race niet aandurf? Met de dertig kilometer die ik wekelijks loop zou ik dat volgens velen makkelijk moeten aankunnen.

Zaterdag is een test, zowel voor mijn kunnen als voor mijn stress drempel.

Om zeven uur zal ik er ten laatste staan, via een shuttle of na een kwartiertje joggen kom ik van de parking/inschrijvingsplaats tot aan de start van het parcours. Pas om half negen gaat mijn race van start, ik zal dus enige keren een bezoek kunnen brengen hebben aan de 'bathrooms' (zenuwen zie je!). Ik gok op een max. van vijftig minuten, het terrein is behoorlijk steil en een groot deel van het parcours is een erg smal bospadje dat langs een berghelling naar boven klimt, enkele keren moet het beekje doorkruist worden dus dat wordt huppelen van rotsblok naar rotsblok dankzij de recente regenval en dus opletten om niet uit te glijden op deze glibberige ondergrond.

Vandaag liep ik nog een laatste keer, heel erg rustig. Dankzij een zeer trage looppartner heb ik me daaraan kunnen houden, want ik ken mezelf, eens ik op dreef ben niet te houden en dan ga ik altijd verder dan voorzien. Het werd dus een rustige vijfenveertig minuten durende jogging waarbij we 4 mijl (6K) aflegden, morgenochtend nog een makkelijke workout klas en dan zou ik er klaar voor moeten zijn.

Boney Mountain Trail Run
Rancho Sierra Vista/Satwiwa

water brengt leven

Met modderschoenen ben ik daarnet thuisgekomen (zaterdag ook al trouwens), met momenten moest ik zelfs halt houden om de dikke pakken slijk gemengd met fijne steentjes vanonder mijn loopschoenen te halen, het bleef met grote klodders tussen de ruwe zolen kleven zodat het gewicht me echt hinderde. De paden zijn sterk uitgesleten door de waterstromen dus was het goed uitkijken, maar verder was het heerlijk lopen in het opnieuw tot leven komende natuurpark.

Sensaties van de dag:

• De waterval, whaauw! Het water stroomde luidruchtig in de beken naar beneden, een paasvantiegevoel in Oostenrijk overviel me! De iPod vloog dus uit mijn oren en ik heb de hele weg genoten van het ontspannende 'lawaai' van het kabbelende frisse water uit de bergen tussen de rotsblokken door een weg zoekend naar de zee.
• Heerlijke buitentemperatuur, het moet een zestien graden zijn geweest want mijn jasje vloog al snel uit en zelfs in mijn superdunne loopshirtje was het nog veel te warm, en dan dat lekker zonnetje!
• Een huilende coyote boven me op de heuvel! (Wordt ook wel de "Prairie Wolf" genoemd.) We horen wel vaker coyotes huilen bij valavond of 's nachts en als het echt van heel dichtbij is turen we soms door het slaapkamerraam om toch maar eens een glimp te kunnen opvangen van het dier in actie zoals we het kennen uit de films. Het gehuil van dit wild dier wordt ook wel eens "het lied van het Westen" genoemd en is veel gehoord tijdens nachten in de heuvels. En daar, zo maar op korte afstand van me vandaan, bij klaarlichte dag krijg ik een show voor mij alleen. Niemand anders was in de buurt te bekennen, even twijfelde ik of ik verder zou rennen in dezelfde richting (recht op het dier af), ben toch gewoon verder blijven lopen, en het mannetje (kon ik heel duidelijk zien) liep rustig in het struikgewas weg.
  Een geluidsfragmentje van het typische huilen in maanlicht,
  een tweede bij het opjagen van een prooi (klinkt als een hele bende maar zijn er maar twee!)
• Gras, er groeit weer overal fris groen gras tussendoor. De anders zo bruine en dorre heuvelruggen hebben al een mooie lichtgroene schijn. Ik sprak nog maar net over winter en een fantastisch energiek lentegevoel overviel me al vandaag. Heerlijk! Ik wil hier nooit meer weg.

de kerstvakantie, een terugblik

Ziezo, de kerstvakantie zit erop, een vakantie die altijd wat specialer is dan een andere en waar ik naar uitkijk maar tegelijkertijd ook blij ben als ze weer achter de rug is.

Geen verlofperiode is zo onregelmatig, ongeorganiseerd en soms chaotisch druk versus kalm en toch probeerden we enige regelmaat te houden, al was het maar voor onze innerlijke rust.

Zo stonden we iedere dag op een deftig uur op, tussen half acht en acht uur om maar een gemiddelde te noemen met vroege uitschieters tijdens ons mini skiverlofje en met een half uur later voor de zondagen. Echt waar, zo zijn we op ons best want zo krijg je nog wat gedaan op een dag, te weten dat, buiten enkele uitzonderingen, het leven bij ons thuis compleet stil ligt tegen negen uur 's avonds, we moeten de 'dag'uren dus een beetje rekken in de ochtend.

Zo trokken we minstens om de andere dag met zijn allen naar de gym, ja hoor, goede voornemens beginnen trouwens niet morgen maar doe je gewoon nu. En dat het regelmatig beweging nemen in de vorm van cardio en oefeningen met en zonder gewichten zijn vruchten afwerpt hebben we duidelijk gemerkt tijdens jawel, ons mini skiverlofje. Het gecontroleerd naar beneden sjezen op moeilijke pistes ging nog nooit zo moeiteloos, weeral een motivatie bij dus!

Zo planden we een heel lijstje klusjes en hebben daarnet het laatste helemaal afgewerkt, tenmiste Bert, want nog nooit was hij iedere dag zo ijverig bezig in de garage. Aan het huis is er altijd wel wat te herstellen en tussendoor krijgt zijn 'project' een beetje uitzicht want stap per stap raken alle onderdelen proper en gesorteerd en komen we dichterbij vooruitgang. Een oldtimer opknappen is monnikenwerk, waar haalt hij het geduld? En vuil, zo kreeg hij onlangs de oliegeur niet van zich af, het rook hier net naar mijn papa die met zijn bus in panne had gestaan, als kind konden we dat gewoon rieken als die thuiskwam, iedereen wist toen direct dat hij weer een oude bus had gekregen die wel ergens olie lekte. Awel, zo word ik af en toe nog eens met nostalgie overvallen.

Zo werd er ook nog gekookt in huis, afgewisseld met makkelijke uithuis eetoplossingen, 't was toch ook een beetje vakantie voor mezelf niet? Maar zo werden er ook dagelijks wasjes gedraaid, in tegenstelling tot het kuiswerk want dat was voor een keertje snel oppervlakkig.

Zo liep ik ook trouw mijn drie tochtjes per week, met uitzondering van de afgelopen week, het, jawel, mini skiverlofje verstrooide het hele ritme want we vertrokken te vroeg om het ervoor te doen en we kwamen pas lang na het donker worden terug thuis. Achteraf voelde ik wel dat een beetje looprust me goed heeft gedaan want zaterdag liep ik opvallend vlot en moeiteloos de 10k van de gym naar huis. De komende week doe ik het trouwens ook rustig aan, want zaterdag loop ik een trailrace, zal me misschien best mentaal goed voorbereiden op het doorkruisen van vol met water staande beken en op het lopen op een glibberige ondergrond door de recente regens, want de hoeveelheid water dat de afgelopen dagen uit de hemel is gevallen is groter dan de laatste twee jaar samen, dat beloofd.

En zo ga ik ook nu weer netjes op tijd (alhoewel?) in bed, nog een beetje in mijn boek lezen tot de ogen toevallen zodat ik morgen op tijd paraat sta om lunchpakketjes te maken, kinderen naar school te voeren en daarna ongestoord te gaan genieten van een leeg huis, aka grote opkuis.

bijgeloof

Heel lang geleden, toen ik nog lang de twintig niet voorbij was, nog maagd en onbevangen, ging ik wel eens op reis zonder mijn ouders. Op een van die avonturen heb ik een stelling gehoord die me steeds is bijgebleven, een bijgeloof misschien, maar eentje waar ik ieder jaar opnieuw aan moet denken en hoe langer hoe meer ik er inkom.

De jaarovergang maar vooral de start van het nieuwe jaar zou als barometer dienen voor het hele komende jaar. Dit is eenvoudig uitgedrukt wat in werkelijkheid een zeer diepe en complexe betekenis heeft. Het gaat niet enkel over de manier waarop maar om de gevoelens, emoties en het onbewuste naast het bewuste. Ik geloofde erin. Iedere nieuwjaarsdag opnieuw, sinds dat bewuste gesprek, denk ik eraan en steeds maak ik voor mezelf een kleine evaluatie van wat is geweest en van wat eventueel komen gaat. Ik geloof er nog steeds in.
Ook dit jaar kwam het me weer te binnen schieten en ik geloof er nog harder in dan ooit.

We hebben het fantastisch gedaan, niets geforceerd, niets dat moet, niets volgens de massa. We doen het op onze manier en als dat betekent dat we niet willen wachten tot het magische uur dan vinden we dat allemaal best, als we maar vroeg en fris uit de veren kunnen om te doen wat we zo graag doen, om van de letterlijke kostbare uren ten volle te kunnen gaan genieten. Skieen, we hebben onszelf op een mini skivakantie getrakteerd dicht bij huis, iets wat we zo graag doen en waar we heel erg van kunnen genieten.

Want wat we duidelijk hier geleerd hebben is genieten en de problemen en de zorgen niet de bovenhand laten krijgen, relativeren en oplossen en niet blijven sakkeren zonder eraan te werken, komaf maken van het negatieve en het positieve boven. Samenleven, samenwerken, samen zorgen en samen verder, met respect voor elkaar en zonder (voor)oordelen, wij als gezin.