bijgeloof

Heel lang geleden, toen ik nog lang de twintig niet voorbij was, nog maagd en onbevangen, ging ik wel eens op reis zonder mijn ouders. Op een van die avonturen heb ik een stelling gehoord die me steeds is bijgebleven, een bijgeloof misschien, maar eentje waar ik ieder jaar opnieuw aan moet denken en hoe langer hoe meer ik er inkom.

De jaarovergang maar vooral de start van het nieuwe jaar zou als barometer dienen voor het hele komende jaar. Dit is eenvoudig uitgedrukt wat in werkelijkheid een zeer diepe en complexe betekenis heeft. Het gaat niet enkel over de manier waarop maar om de gevoelens, emoties en het onbewuste naast het bewuste. Ik geloofde erin. Iedere nieuwjaarsdag opnieuw, sinds dat bewuste gesprek, denk ik eraan en steeds maak ik voor mezelf een kleine evaluatie van wat is geweest en van wat eventueel komen gaat. Ik geloof er nog steeds in.
Ook dit jaar kwam het me weer te binnen schieten en ik geloof er nog harder in dan ooit.

We hebben het fantastisch gedaan, niets geforceerd, niets dat moet, niets volgens de massa. We doen het op onze manier en als dat betekent dat we niet willen wachten tot het magische uur dan vinden we dat allemaal best, als we maar vroeg en fris uit de veren kunnen om te doen wat we zo graag doen, om van de letterlijke kostbare uren ten volle te kunnen gaan genieten. Skieen, we hebben onszelf op een mini skivakantie getrakteerd dicht bij huis, iets wat we zo graag doen en waar we heel erg van kunnen genieten.

Want wat we duidelijk hier geleerd hebben is genieten en de problemen en de zorgen niet de bovenhand laten krijgen, relativeren en oplossen en niet blijven sakkeren zonder eraan te werken, komaf maken van het negatieve en het positieve boven. Samenleven, samenwerken, samen zorgen en samen verder, met respect voor elkaar en zonder (voor)oordelen, wij als gezin.