zelfzorg

Mijn zoon beweert dat ik overdrijf met het sporten. Nu moet ik wel dagelijks meer kritiek horen van mijn tieners over diverse zaken en volgens al mijn bronnen is dat niet eens zo abnormaal en meestal maak ik me er ook geen zorgen over en ben ik hun commentaar al snel weer vergeten. Maar bij deze moet ik toch wel even nadenken, want soms overvalt me net dezelfde gedachte.

Maar dan kan ik geen enkel argument vinden om ermee te stoppen want het lopen geeft me zoveel voldoening dat ik het niet meer kan laten.

Een verslaving? Maar dan wel eentje om buiten te kunnen zijn in het park, om te luisteren naar de stilte en organische klanken, om de koele ochtend te ruiken in de vorm van salie en andere kruiden, om het ritme van mijn hartslag in kadans te brengen met mijn voetstappen op de zanderige met rotsen bezaaide hellingen, om een glimp op te vangen van zijn wilde bewoners. Een natuurkind ben ik altijd al geweest, het liefste doe ik alles buiten, alleen heb ik nu de gelegenheid, het ideale klimaat en de tijd om er ten volle van te gaan genieten.

Mag ik dan geen zorg dragen voor mezelf? Na al die jaren van actief en uitsluitend mama zijn, van kinderen baren en kinderen dragen, van slapeloze nachten en eindeloos geduld. Tieners, pubers en adolescenten vragen meer van me dan babies, peuters en kleuters, maar de tijdsspanne is compacter, er is tijd voor wat anders en het liefst breng ik die kwaliteitsvol door, opgeladen om al dat razend hormonengeweld thuis te verwelkomen na school.

Als ik niet oplet, dan verdrink ik in hun willetjes, dankzij al dat sporten sta ik niet alleen fysisch sterker maar vooral ook psychisch.

Hoe kan ik na de ochtendspits in huis de dag beter beginnen dan met een looptocht langs de waterval, die negen keer oversteken en daarbij zeven keer tot enkeldiep nat worden, na een uur nog wat nagenieten in de zon met het lentegekwaak van kikkers en het stromende water als achtergrondmuziek, eenzaamheid kan soms zo puur zijn.