regen-hagel-sneeuw

Je zou verwachten dat een kloek Vlaams plattelandsmeiske goed opgewassen is tegen koude en regen niet? Maar niets is minder waar hoor. We kennen een natte, kletsnatte week, gieten dat het doet, en niet zo maar eventjes maar volle bakken en hele dagen aan een stuk. Hagel, donder en bliksem en zelfs een kleine tornado kregen we vandaag over onze kop en tonnen regenwater en gisteren en de dag ervoor ook al en de voorspellingen gaan zo nog door tot zondag. Amai die regen, ik wist het wel dat ik dat niet miste vanuit Belgie.

Dinsdag was loopdag en toen liep ik nog net een droog rondje tussen de buien door. Donderdag is ook loopdag maar de druppels bleven maar komen. Ha, eerst een klas Pilates dan maar en zien of het daarna droog wordt maar zelfs na een uur regende het nog steeds, dan maar de loopband opgestapt. Bah, echt maar een noodoplossing hoor. Geen windje dat in mijn gezicht blaast en geen spannende avonturen te beleven, enkel maar het monotome geronk van het apparaat met mijn ritmische looppassen met uitzicht op de bedieningsknoppen en daarachter door het raam de parking. Kun je wel denken dat toen ik zag dat het regenen gestopt was, ik eraf ben gesprongen, in de auto ben gekropen en recht naar mijn park ben gereden.

Weer een hele nieuwe beleving, een kletsnat natuurpark, de modder stroomde nog over het geasfalteerde parkinggedeelte, geen mens te zien. Zou ik of zou ik niet, even twijfelde ik nog, maar wie niet waagt niet wint en de waterval moet er nu ongelooflijk mooi uitzien. Dus wisselde ik snel van loopschoenen en trok op weg. Het zou een snellertje worden want er hingen nog een heleboel dreigende wolken in de lucht. Ik volgde het best aangelegde en minst geeroseerde pad recht naar de waterval, maar zo ver raakte ik zelfs niet want bijna aangekomen kwam de waterval me zelf al tegemoet, wat anders een droog beekje is vol rotsen was nu een gigantische stromende rivier, whaaw! En net zoals ik de Indiaanse vrouw wel eens zie doen in de vroege ochtend aan de ingang van het park, zo heb ik daar deze ochtend ook mijn armen naar boven geheven, heb ik diep in en uit geademd en ben ik dankbaar staan wezen om al dat schoons.

Toen voelde ik regendruppels en haaste me terug, al snel werd het een stevige bui en ook al had ik het eerst erg warm van het rennen met enkel maar mijn loopschirtje aan een knielange loopbroek, al gauw had ik het koud van de ijzig koude regen. Harder dan ooit heb ik gelopen en steeds ging het heviger regenen, kon nog amper voor me uit kijken, mijn handen voelden als ijsblokken, mijn hoofd deed pijn van de kou, maar mijn benen gingen steeds sneller. Wat een ervaring, helemaal alleen met in de verte een Ranger in zijn Jeep die de boel even kwam nakijken. Wat was ik blij om thuis onder een warme douche te kunnen staan, content dat ik toch gegaan was.

(foto's: Ventura County Star)