een Race verslagje

De dag begon zoals het hoorde, de wekker liep keurig op tijd af en als bij uitzondering was ik als eerste wakker, kroop muisstil uit bed, bracht enige tijd in de badkamer door en sloop naar beneden. At een stukje brood en dronk een glas melk (koffie maken zou te veel lawaai maken) en na nog even de badkamer beneden bezocht te hebben vertrok ik, met banaan voor onderweg, naar de plaats van samenkomst.

Het beloofde een prachtige dag te worden, maar de ochtend was nog behoorlijk fris en met koude tenen stond ik in de rij voor mijn bibnummer en goody bag. Om dan nog eens in de rij te staan aanschuiven voor een rit met de shuttlebus, daar had ik geen zin in en aangezien ik goed op tijd was ben ik gewoon op mijn gemakje naar het park gejogd, daar aangekomen was ik nog veel te vroeg en ben dan nog een half uurtje een rondje gaan verder joggen en dat heeft het hem gedaan! Weg van alle drukte, in mijn eentje even gaan mediteren in 'mijn' park, een gesprekje met mezelf en de natuur en de zenuwen waren als op slag verdwenen, de porta potties bezoeken hoefden niet meer voor me, ik voelde me er helemaal klaar voor, zowel geestelijk als lichamelijk had ik mijn lichaam goed opgewarmd, en eens terug tussen de anderen wist ik dat het goed zou gaan.

Nu, de sfeer was ook bijzonder ontspannen en de ondertussen opgekomen zon begon de hele boel goed op te warmen. Een reddings- en zoekteam voor de bergen stond klaar en rangers te paard hielden een oogje in het zeil. Een briefing over het parcours en we waren klaar voor de start.

En van katoen heb ik gegeven, van bij het begin, tussen enkele jonge twintigers ben ik in het midden van de bres gestart, met zijn drietjes hadden we elkaar als vrouwen met dezelfde pace al snel gevonden, hadden zelfs nog ademruimte om wat te babbelen en bleven het eerste stuk netjes samen, maar eens het smalle en steile bospad op zijn we elkaar uit het oog verloren, puffen en zweten werd het en ik was blij te zien dat ook sterke mannnen het daar behoorlijk kwaad kregen, nog straffer werd het toen ik er daar ook enkele voorbij kon klimmen, wat een triomfantelijk gevoel dat kan geven, want eerlijk, mannen voorbij lopen geeft toch een heel andere sensatie dan een puffende vrouw niet?

Het ging goed, ben zelfs in ere kunnen eindigen in 44 min en dat toch in steil berggebied en na het zes keer doorkruisen van een volstaande beek, sommigen liepen er dwars doorheen maar ik wou mijn voetjes toch zo lang mogelijk droog houden en balanceerde dus van steen naar steen. Maar vooral, mijn positieve spirit bleef de hele tijd hangen, de groep was beperkt omdat dat zo in natuurparken moet en dat was best aangenaam en gezellig en voor een keertje moest ik me zelfs niet bekommeren om mogelijke aanvallende wilde pumas.

Ik heb nog geen vergelijk over mijn positie in de groep van aankomst want ben niet blijven wachten op de uitslagen, maar van ons drie vrouwen die in het begin samen liepen ben ik wel netjes tussen de andere twee geeindigd met een verschil van enkele minuten en daar alleen al ben ik erg content mee.