race op komst

HILLS, CHILLS AND SPILLS wordt er ons beloofd. Zaterdag gaat dan eindelijk de uitgestelde trail race van oktober (door de bosbranden) door, de race waarvoor ik me had ingeschreven. Er is een halve marathon en dan een kortere 6K, ik hou het voorlopig bij de laatste, de sectie voor de beginnelingen en/of sprinters, ook al weet ik dat ik daar nu ook niet echt bij hoor. Beginneling, als je dat na meer dan 1000 km nog bent, nee dus en een super snelle loopster ben ik ook al niet, nee ik kom eigenlijk maar best in mijn nopjes na een goed half uur of na een uur hellingen beklimmen en met een powersnack achter de kiezen. Toch dierf ik de 21K nog niet aan.

Een race geeft me de kriebels, ik die zo overgevoelig ben aan stress heb er nu al last van, ook al ken ik het terrein als mijn duimpje, voel ik me er thuis want is het in mijn achtertuin, zal ik niet verloren lopen en is de afstand en de hellingen onder mijn bovengrens, weten dat ik zal moeten presteren maakt me al zenuwachtig. Lopen doe ik trouwens voor mijn innerlijke zelf, het lichamelijke ondergesteld aan mijn psyche, de eenzaamheid en de eenheid met de pure natuur. Op een race is daar niets van waar, veel volk, andere lopers die me passeren of waar ik zelf aan voorbij ga, het zal me weer allemaal van mijn stuk brengen. Voel ik nu faalangst, is het daarom dat ik de langere race niet aandurf? Met de dertig kilometer die ik wekelijks loop zou ik dat volgens velen makkelijk moeten aankunnen.

Zaterdag is een test, zowel voor mijn kunnen als voor mijn stress drempel.

Om zeven uur zal ik er ten laatste staan, via een shuttle of na een kwartiertje joggen kom ik van de parking/inschrijvingsplaats tot aan de start van het parcours. Pas om half negen gaat mijn race van start, ik zal dus enige keren een bezoek kunnen brengen hebben aan de 'bathrooms' (zenuwen zie je!). Ik gok op een max. van vijftig minuten, het terrein is behoorlijk steil en een groot deel van het parcours is een erg smal bospadje dat langs een berghelling naar boven klimt, enkele keren moet het beekje doorkruist worden dus dat wordt huppelen van rotsblok naar rotsblok dankzij de recente regenval en dus opletten om niet uit te glijden op deze glibberige ondergrond.

Vandaag liep ik nog een laatste keer, heel erg rustig. Dankzij een zeer trage looppartner heb ik me daaraan kunnen houden, want ik ken mezelf, eens ik op dreef ben niet te houden en dan ga ik altijd verder dan voorzien. Het werd dus een rustige vijfenveertig minuten durende jogging waarbij we 4 mijl (6K) aflegden, morgenochtend nog een makkelijke workout klas en dan zou ik er klaar voor moeten zijn.

Boney Mountain Trail Run
Rancho Sierra Vista/Satwiwa