strijd tegen het verouderen

Dezer dagen ren ik door de gele bloemetjes met af en toe witte ertussen en op sommige plekjes piepen er ook paarse en blauwe boven, te schoon om echt te zijn. Sommige paadjes zijn zo smal geworden door de overhangende kruiden dat het me moeite kost ze niet te raken, niet dat ik het gevoel van bloemetjes en blaadjes eng vind aan mijn benen, maar dit seizoen wemelt het van de teken (ticks) en die wil ik nu wel niet onder mijn sokken krijgen. Gelukkig hebben die beestjes enkele uren nodig om hun mond in je vel te boren en zo je bloed te zuigen en ben ik dan meestal al lang gedoucht en zijn mijn kleren in de wasmachine, maar toch, beter voorkomen dan genezen.

Ik heb het gevoel dat ik weer op dreef kom na een korte tijd dat het wat moeilijker ging, zowel psychisch als fysisch ben ik weer de sterke. Ooit las ik iets over onze levenscyclus die grafisch voorgesteld in pieken en dalen verloopt, maar het is me momenteel zo vaag dat ik echt niet meer weet hoe dat zat, 'k zou het wel weer eens graag terugvinden want ik denk dat er veel waarheid in zit, zo voel ik het toch persoonlijk aan.

In de hoop nu een 'normale' week tegemoet te gaan, liep ik deze ochtend alvast mijn eerste rondje. De iPod stelde ik in op 45 min. en met 152 beats per minute van Podrunner ging dat heel comfortabel, het was het perfecte ritme voor me bij deze afstand. Zo liep ik 8.20 km met een pace van 5.54 min/km en verbruikte daarbij 460 calorieen. Bijna alle ondertussen zo bekende paadjes ben ik op en af gerend, zelfs de lastigste hellingen die voor mijn nichtje ook zo'n een uitdaging waren, nam ik vol zelfvertrouwen en zonder haperen. Oneindige blik op het zand, het goeie ritme en mijn gedachten bij haar zorgden ervoor dat ik slaagde.

Yey A.S. !!!

Heel mijn leven vond ik 'lopen' erg saai maar dat heb ik nu grondig moeten herzien, ik opper nu voor de prijs van de meest perfecte sport. Het is gratis, je hele lichaam heeft er baat bij en in de juiste omgeving, met de ideale loopmuziek en de extras van iPod en Nike+ is het echte fun.

Vandaag is het de laatste dag van april, dat wil zeggen dat ik net een volle 6 maanden bezig ben, drie keer per week. Het is pas de laatste weken dat ik wat ben gaan afvallen, twee kilo welgeteld, meer niet. Wel voel ik het verschil goed aan mijn kleren, zelfs mijn loshangende bovenarmen, waar mijn kinderen altijd om moeten lachen, zijn slanker dan ooit. Niets perfect aan mijn lichaamsbouw, maar ik ben in ieder geval weer op goede weg en als ik het verouderen wat kan tegengaan dan ben ik al heel content.

En Eliane, als je ooit een illustratie te maken hebt van vrouwen boven de veertig die verwoed aan hun lichaam gaan werken in een strijd tegen de tijd wil ik gerust model staan, want als ik mezelf zo vanop afstand bekijk zie ik het wel zo, toch niets belachelijk mee he!

hispanic

Klokslag halftien 's avonds en plots is alles weer stil. Sinds half zes deze avond weerkaatste hun erg luide en levendige Mexicaanse life muziek tegen onze muren, de sfeer zat er ginds ondertussen al goed in, want bovenop de gitaren, accordeon en het gezang hoorden we ook al uren gelach en konden we er ons zo de vrolijke en heftige Mexicaanse dansen bij voorstellen. De enige 'hispanic' buren die we hebben geven regelmatig van die uitbundige feestjes, gelijk hebben ze, maar niemand van de andere buurtbewoners is er ooit al op uitgenodigd, ook wij niet. Af en toe rijdt de gastvrouw alle huizen af om zich op voorhand te komen verontschuldigen voor het feestgedruis dat komen gaat en of we het met zijn allen een paar uurtjes kunnen tolereren? De eerste keer had ik het verkeerd begrepen en dacht ik dat we ook mochten komen, nee dus.

'Hispanic Americans' of Amerikanen die van spaanssprekende afkomst zijn, de meesten van hen zijn afstammelingen van het Mexicaanse volk dat leefde in het Zuidwesten van Amerika, hier dus. Bijna alle anderen of hun voorvaderen migreerden van Latijns Amerika naar de Verenigde Staten. Dit in het kort waarom er hier zoveel Mexicaanse cultuur en gewoontes op te snuiven zijn, volgende week de grote feestdag "Cinco de Mayo", ik kijk nu al uit naar de kraampjes met geroosterde zoete maiskolven.

op stap in downtown

Mijn docent fotografie werkt en woont in downtown Los Angeles, in het hartje van Chinatown heeft hij zijn grote studio waar hij gigantische afdrukken maakt voor bedrijven. Hij woont er ook al zo heel erg lang, dat hij de hele buurt met al zijn rariteiten op zijn duimpje kent.
Daarom gidste hij er ons vandaag rond, uren hebben we rondgedwaald met een zwart-wit geladen camera, met de metro trokken we van buurt naar buurt, hij vertelde ons ondertussen over de geschiedenis en toonde ons alle historische plekjes. Wist je trouwens dat het Los Angeles Metro netwerk , of openbaar vervoer, als beste in Amerika bekend staat? Gek als je weet dat net hier de auto nog het meeste koning is!

Miljoenen fotos zijn er in Los Angeles al genomen, de uitdaging vandaag was om origineel te zijn. Nu nog mijn filmrollekes deftig ontwikkeld krijgen, want ik ben erg benieuwd naar mijn eigen resultaten. Erg gedurfd zullen mijn fotos niet zijn, want al dat raar en geestesziek rondlopende volk hield me enigszins tegen, een achtervolging van een gek kon ik nog net aan, maar dat was het dan ook. Wat een geluk dat ik er niet hoef te wonen, het was er trouwens heel wat warmer dan bij ons en ook de lucht voelt er zo vies en vuil, bah, ben ik blij dat we hier een fris oceaanwindje hebben!

de chevy

Zonder auto en met een gezin in de suburbs van Californie, nee dat past niet samen. Autos zijn hier dan wel een pak goedkoper, het blijft nog altijd een dure aankoop en daarom opteerden we destijds voor een tweedehands of "used car", zo kochten we via via een witte chevrolet suburban, de perfecte wagen voor ons zevenen waar zelfs nog een extra passagiertje in past en ook nog een stapel handdoeken, bodyboards, wetsuits, speelgoed, koelbox en ook nog een hele stapel surfboards op het dak. Allemaal zonder problemen. Ten minste wat laadvermogen betreft.

Technisch laat deze acht jaar oude SUV het af en toe eens afweten.

Zo ging hij vorige week weer eens binnen voor reparatie in de chevrolet garage omdat er een raar geluidje was, 'normale slijtage' noemden ze dat, maar laat ze wel eerst het totaal verkeerde vervangen te hebben en Bert zag het onraad zelfs al helemaal op voorhand hangen! Razend waren we en op van de zenuwen en stress. We hebben wel ons geld teruggekregen en de dag nadien is er aan het juiste onderdeel gewerkt, maar ondertussen zat ik wel bijna de hele week zonder mijn chevy! Al een geluk dat Bert carpoolt en we zo wat kunnen puzzelen en met zijn drieen op een achterbank voor twee is nog net te doen. Maar gemak en vertrouwen zijn wel wat anders. Wist je trouwens dat wit momenteel mijn favoriete autokleur is?

triptych op Zuma in Malibu

De opdracht was een drieluik of triptych, of drie fotos die samen een geheel vormen en die in relatie staan met elkaar in zowel concept als vorm.

Een pracht van een idee ontpopte zich in mijn hoofd, onze traphal gezien vanuit de drie verdiepingen. Op een zonnige, contrastrijke dag deden mijn camera en ik het werk en probleemloos schoot ik 36 beelden vanuit diverse gezichtspunten, contrasten en instellingen. In het fotolab van de school gebeurde het vervolg.

Het opdraaien van de nog lichtgevoelige film in het pikkedonker en het ontwikkelen met chemicalien, zijn de meest delicate fazen in het handmatige fotoproces en laat ik het daar dan ook altijd verknoeien. Ofwel zitten er kreukels in mijn negatieven of heb ik achtergebleven druppelkringen of zijn ze onderontwikkeld of ging er wat mis op chemisch vlak.

De traphal film heb ik helemaal verknoeid deze keer. Geen ramp, troost ik mezelf, dit is het onvermijdelijke vallen en opstaan in een leerproces. Maar toen zat ik wel zonder bruikbare negatieven voor mijn opdracht en had ik twee keuzes, ofwel opnieuw fotos nemen en terugkomen voor het ontwikkelen maar daar had ik geen tijd meer voor, ofwel zoeken in mijn ondertussen kleinschalig negatieven archiefje en daar wat mee doen.

Zo heb ik een rolletje vol van een winterse namiddag op Zuma bij een prachtige bewolkte hemel, enkel wolkenformaties boven de horizon had ik op film gezet en slechts een enkele foto van mijn man en kinderen al spelende met een frisbee langs het water. Dat eentje bleek nog goed te zijn gelukt, zelfs goed genoeg voor mijn triptych. Een lange donderdag in de donkere kamer onder de vergroter leverde me een heleboel goeie prints, 's avonds op de slaapkamervloer werden de bruikbare uitgelegd, het uiteindelijke resultaat zie je hierboven.

Het idee van het verticale traphal drieluik ga ik alsnog uitwerken, op de mislukte negatieven zijn goeie composities te zien en die ga ik opnieuw doen.

fragmentjes uit een leven

Me een weekje volledig blogvrij maken was mijn doel, daarnaast zou ik zo min mogelijk achter de computer kruipen, zelfs eventuele emails zouden wel wachten. Het verbaast me steeds hoe snel tijd voorbij vliegt en hoe rap ik afdwaal eens ik op het internet vertoef, emails worden altijd veel langer dan ik oorspronkelijk van plan was en tekstjes schrijven met bijhorende fotos voor de blogs doe ik ook niet op een twee drie, daar kruipt nu eenmaal tijd in. Toch doe ik het nog steeds met plezier, niet alleen voor mezelf maar ook voor familie en vrienden ver van hier. Wat ik te vertellen heb en met anderen wil delen gooi ik op de blog, al wie wil mag het lezen, daar ga ik vanuit, onbekenden en bekenden.

Bij alledaagse contacten komen de weetjes van de kleine ditjes en datjes, een interactie van beide fronten waarbij we ons een beeld vormen van elkaar en hoe het met iemand gaat. Actie en reactie tijdens korte tussendoor gesprekjes, vluchtige ontmoetingen en roddelmomentjes waarbij mimiek en beeld soms meer zeggen dan de vele overbodige woorden.

Deze vorm van spontane communicatie is door niets vervangbaar.

Een schrijfster ben ik niet, foutloos kan ik het niet en moeiteloos ook niet. Daarenboven hebben mensen een hekel aan lange teksten lezen, dus hou ik het meestal kort en bondig. Mijn hele leven en dagelijkse doen staan hier niet neergeschreven, maar het zijn slechts fragmenten daaruit die publicatie op de blog halen, dingen waar ik mee bezig ben en die ik wil delen met anderen.

Zo schrijf ik al maanden de evolutie neer naar mijn nieuwe fittere ik, nooit had ik gedacht dat ik daar zoveel over te vertellen zou hebben. Maar mijn liefde voor ongerepte natuur en de zin in bewegen houden me aan de gang en nu het rennen op de heuvelachtige paden steeds vlotter en makkelijker gaan haal ik daar pure energie en inspiratie uit.

Toch heb ik een grote fout begaan. Te vaak, te veel, te eentonig heb ik het geheel neergeschreven, te weinig over andere dingen. Zo schiep ik een valse impressie. Ik legde mezelf op de rooster, maar nee, ik overdrijf niet, ik hou me keurig aan de rustdagen, looptijden drijf ik voorlopig niet op, ik hou me waar ik ben, maar ik wil ook niet terug naar af dus blijf ik drie keer per week erop uit trekken op de hobbelige paden en hoop zo mijn conditie op peil te kunnen houden. Maar een mens heeft een doel nodig, zonder dromen is het leven niet zo fijn, ook bij mij. In een staat wonend waar sport, beweging en gezondheid zo centraal staan heb ik gelukkig mogelijkheden zat, maar dat is voor later.

lege batterij

Geheel onverwachts bleek de batterij leeg te zijn, wat oorspronkelijk een ramp had moeten zijn, is het uitgedraaid tot iets heel positiefs. Ik kon het me niet voorstellen om een uur rond te rennen zonder de motiverende muziek uit de iPod, maar in tegenstelling tot mijn verwachting draaide het uit op een aangename en leerzame ervaring, ik heb genoten van de stilte van de natuur.

Mijn gezegde is dus ook hier weer bewaarheid, uit iets negatiefs groeit altijd iets positiefs, alles heeft een doel, maar soms duurt het even eer we het leren zien.

Net zoals ik zonder mijn muziek kan, ga ik ook even blog-af,
deze batterij gaat opladen.

nieuwe adem

Maandagochtend na de paasvakantie, hier "springbreak" genoemd en het lijkt wel eeuwen dat ze allemaal thuis waren. Niet te geloven dat het slechts een weekje was en dat het slechts twee weken is dat er holderdebolder medisch alarm geslagen werd, dat er extra huisbewoners waren, dat Bert een serieuze verkoudheid ontwikkelde, die aan me doorgaf, dat ik die ondertussen er weer helemaal uitgelopen heb en hij afgelopen zaterdag toch tot bij de dokter is moeten gaan om het kwaad te baas te krijgen.

Zo kon iedereen deze ochtend weer op tijd vertrekken naar werk en school, kreeg ik weer alle tijd voor mezelf en trok in looppakje aan en petje op het hoofd op mijn eentje terug de bergen in voor mijn ondertussen zo vertrouwde en onmisbare looptochtjes, terug op mijn eentje met de uptempo muziek van podrunner, "round the bend" met 155 BPM (beats per minute). Na het toch wat rustiger aan gedaan te hebben de afgelopen week, had ik zin om er eens goed in te vliegen, zo nam ik goed tempo van bij het begin, maar eigen schuld dikke bult, want halverwege moest ik toch wat gas terug nemen wegens buiten adem, wat stappen en dan weer verder. Al bij al toch een goeie bevredigende tijd en afstand behaald, zelfs voorbijgangers hadden het door want er riep er eentje "take it easy!". Ik hoor het niet door mijn de podcast die door mijn oortjes galmt, maar waarschijnlijk klonk mijn ademhaling nogal zwaar door, iets waar ik een hekel aan heb om naar te luisteren, daarom zet ik de muziek altijd net luid genoeg om mezelf niet te horen zuchten en puffen.

Ik ben content de week weer fit te hebben ingezet, de voldoening is groot. Nu douchen, het huis opruimen, was insteken en dan rij ik naar college. De vakantie heeft aan mijn werklust en inspiratie geknaagd, waardoor mijn werk dat afgelopen zaterdag moest ingeleverd worden niet klaar was. Gelukkig werd de les afgelast en heb ik deze week nog om in te halen. Oef, ik voelde me al zo schuldig, niet nodig dus.

en de conditie?

Wie denkt dat ik na de overwinning de loopschoenen heb weggezet, is mis. Natuurlijk doe ik verder, maar veel langere tijden dat dit wil ik voorlopig niet gaan doen, als ik dit tempo en deze conditie kan aanhouden voor de komende zomermaanden die warmer en anders zullen zijn dan de afgelopen winter, zal ik best tevreden zijn over mezelf. Daarna zie ik wel weer verder.

Zo liepen we (nichtje en ik) op zaterdagochtend om zeven uur een vol uur en legden toen 10 km af, op maandagochtend zelfde uur waren we een beetje lui en hielden ons bij een half uur stevig doorrennen waarop we iets meer de 5 km deden en ook morgenochtend gaan we weer op pad voor een uurtje misschien.

Er stond een stevige noordenwind vandaag en die zit duidelijk in mijn kleren, daarom volg ik het voorbeeld van alle jeugd hier in huis en ga ik op zoek naar mijn bed. Slaapwel.

adem happen

Wat vakantie met een werkende mens doet, doet het net het omgekeerde bij mij. Sinds vrijdag zijn de kinderen thuis, nam de kostwinner ook een paar extra vrije dagen en samen met enkele buitenlandse gasten erbij heeft dit als resultaat dat ik het erg druk heb en erover moet waken dat ik niet over mijn toeren begin te draaien.

"Vanavond!" denk ik dan, "als iedereen slaapt dan..." maar dan ben ikzelf zo moe als een hond.

Niet dat het hier niet fijn en gezellig is, maar teveel is teveel en daarom heb ik ze vandaag allemaal het huis uitgegooid, om half negen moesten ze buiten zijn en het liefste blijven ze nu ook nog lang weg. En eindelijk, nadat alles weer op orde ligt, ik een dutje op het terras heb gedaan, een wandeling tot aan de brievenbus ondernam en me nu afvraag waar ze blijven, kan ik met oprechtheid zeggen dat een dagje vrijaf me heel veel deugd gedaan heeft.

enkel goed nieuws

Na een week mocht ik terugkomen om de resultaten te bespreken en dat was vandaag. Alle testen zijn negatief en dat is positief.

Het wordt rustig afwachten wat mijn lichaam nog van plan is maar alvast mag ik om de zoveel weken op controle en indien nodig zal ik op de gepaste manier geholpen worden.

"Heeft het iets met mijn leeftijd te maken?" en "Ik ben daar toch nog te jong voor?" en is er niet zoiets als "het leven begint pas na je veertigste?".

De dokter glimlacht vriendelijk en stelt me gerust.

Het is gelukt!

Ik heb het gedaan, samen met mijn nichtje ben ik tot helemaal aan de oceaan gelopen. Wat een afstand, maar met zijn 13,5 km was het niet onoverkomenlijk, los door de canyon over een "fire road" die gedeeltelijk geasfalteerd is en overgaat in een "dirt road" of brede zandweg.
Het weer werkte zalig goed mee, namelijk fris en mistig, geen ongezonde mist maar natte lucht die vanover het water over het land wordt geblazen, zo konden we alvast niet zo snel gaan uitdrogen. Toch waren we goed voorzien, elk een lopers heuptasje met handig drinkflesje, een powerbar voor bij aankomst, telefoon, cameraatje en andere.
Met onze iPods in de oren vertrokken we iets na half negen, we hielden even kort halt voor de verplichte foto en dan bijna aan het einde kreeg ik het toch te moeilijk, mijn energie bleek opgebruikt en moest even stoppen met lopen om een stukje te gaan wandelen, niet lang maar genoeg om wat op krachten te komen om de laatste kilometer er nog uit te kunnen duwen.
Acht minuten minder dan anderhalf uur hebben we erover gedaan om de 13.44 kilometerlange canyon te overbruggen die dwars door de bergen gaat tot aan de Pacific.
Zeer mooi en erg rustig en we kwamen tegen: een ranger (boswachter), enkele mountainbikers, wat konijnen, eekhoorntjes en twee keer een koppel herten die geen goesting hadden om te wijken, fijn.
Een hele weg en we waren erg moe, na het stretchen ploften we neer en aten onze powerbar op en toen was buurman Dave er al om ons weer naar huis te brengen.

Dit tochtje is mijn echte beloning voor het uitlopen van de podcasts met Evy, ik ben er toen zonder hoge verwachtingen aan begonnen, liep van week naar week en ben nu blij verrast dat ik dit nu kan.

hoe is het nu?

Toch heb ik deze ochtend weer mijn loopschoenen aangebonden en ben ik samen met mijn nichtje een klein stukje van 35 minuten gaan rennen door het park, op het gemakje en luisterend naar mijn lichaam. Blijkbaar hebben die maanden met de podcast zijn doel niet gemist, conditie opbouwen maar ook een andere levensstijl kweken, ik had het echt weer eens heel hard nodig, het was te kort en te weinig naar mijn gevoel, maar wel een goede test voor mezelf en achteraf voelde ik me weer helemaal de oude gezonde ann.

Er is door middel van een hysteroscopie wat baarmoederweefsel weggenomen voor verder onderzoek, onder volledige narcose maar waar ik wel weer zeer vlug van op de been was. Moest ook wel want 's avonds kwamen onze drie Belgische gasten toe, daarbij kampten we die dag met een waterleidingbreuk en kwam de loodgieter pas toe als Bert weer weg moest voor de kinderen op te halen, het nadutten was op dat moment dus reeds verleden tijd.

Ik weet niet wat komen gaat maar ik weet wel dat het euvel niet verholpen is, daarom bereid ik mezelf voor op erger en een eventuele lange periode waarin ik misschien weinig of niets zal mogen doen, maar zover ben ik nog niet en daarom wil ik eerst nog doen waar ik al lang heel stilletjes van droomde maar niet in geloofde dat ik dat ooit zou kunnen. Ik weet dat ik het nu wel kan, helemaal tot aan de Pacific Ocean lopen, 9 mijl is het of ongeveer 13 kilometer, door de Sycamore Canyon in de Santa Monica Mountains, een druk bewandeld of bereden pad waarbij je reeds van heel in de verte over de oneindigheid van de oceaan uitkijkt. Op mijn eentje zou ik het niet aandurven, maar nu heb ik mijn atletisch nichtje bij me en buurman Dave houdt een oortje in het oog en komt ons op het strand weer ophalen zodat we niet de hele weg terug moeten lopen.

Dat is tenminste het plan en dat kan ook nog afgelast worden.

Als me dus een minder leuke tijd te wachten zou staan dan kan ik er alleen maar baat bij hebben een gezond en fit lichaam te hebben is het niet?