triptych op Zuma in Malibu

De opdracht was een drieluik of triptych, of drie fotos die samen een geheel vormen en die in relatie staan met elkaar in zowel concept als vorm.

Een pracht van een idee ontpopte zich in mijn hoofd, onze traphal gezien vanuit de drie verdiepingen. Op een zonnige, contrastrijke dag deden mijn camera en ik het werk en probleemloos schoot ik 36 beelden vanuit diverse gezichtspunten, contrasten en instellingen. In het fotolab van de school gebeurde het vervolg.

Het opdraaien van de nog lichtgevoelige film in het pikkedonker en het ontwikkelen met chemicalien, zijn de meest delicate fazen in het handmatige fotoproces en laat ik het daar dan ook altijd verknoeien. Ofwel zitten er kreukels in mijn negatieven of heb ik achtergebleven druppelkringen of zijn ze onderontwikkeld of ging er wat mis op chemisch vlak.

De traphal film heb ik helemaal verknoeid deze keer. Geen ramp, troost ik mezelf, dit is het onvermijdelijke vallen en opstaan in een leerproces. Maar toen zat ik wel zonder bruikbare negatieven voor mijn opdracht en had ik twee keuzes, ofwel opnieuw fotos nemen en terugkomen voor het ontwikkelen maar daar had ik geen tijd meer voor, ofwel zoeken in mijn ondertussen kleinschalig negatieven archiefje en daar wat mee doen.

Zo heb ik een rolletje vol van een winterse namiddag op Zuma bij een prachtige bewolkte hemel, enkel wolkenformaties boven de horizon had ik op film gezet en slechts een enkele foto van mijn man en kinderen al spelende met een frisbee langs het water. Dat eentje bleek nog goed te zijn gelukt, zelfs goed genoeg voor mijn triptych. Een lange donderdag in de donkere kamer onder de vergroter leverde me een heleboel goeie prints, 's avonds op de slaapkamervloer werden de bruikbare uitgelegd, het uiteindelijke resultaat zie je hierboven.

Het idee van het verticale traphal drieluik ga ik alsnog uitwerken, op de mislukte negatieven zijn goeie composities te zien en die ga ik opnieuw doen.