hoe is het nu?

Toch heb ik deze ochtend weer mijn loopschoenen aangebonden en ben ik samen met mijn nichtje een klein stukje van 35 minuten gaan rennen door het park, op het gemakje en luisterend naar mijn lichaam. Blijkbaar hebben die maanden met de podcast zijn doel niet gemist, conditie opbouwen maar ook een andere levensstijl kweken, ik had het echt weer eens heel hard nodig, het was te kort en te weinig naar mijn gevoel, maar wel een goede test voor mezelf en achteraf voelde ik me weer helemaal de oude gezonde ann.

Er is door middel van een hysteroscopie wat baarmoederweefsel weggenomen voor verder onderzoek, onder volledige narcose maar waar ik wel weer zeer vlug van op de been was. Moest ook wel want 's avonds kwamen onze drie Belgische gasten toe, daarbij kampten we die dag met een waterleidingbreuk en kwam de loodgieter pas toe als Bert weer weg moest voor de kinderen op te halen, het nadutten was op dat moment dus reeds verleden tijd.

Ik weet niet wat komen gaat maar ik weet wel dat het euvel niet verholpen is, daarom bereid ik mezelf voor op erger en een eventuele lange periode waarin ik misschien weinig of niets zal mogen doen, maar zover ben ik nog niet en daarom wil ik eerst nog doen waar ik al lang heel stilletjes van droomde maar niet in geloofde dat ik dat ooit zou kunnen. Ik weet dat ik het nu wel kan, helemaal tot aan de Pacific Ocean lopen, 9 mijl is het of ongeveer 13 kilometer, door de Sycamore Canyon in de Santa Monica Mountains, een druk bewandeld of bereden pad waarbij je reeds van heel in de verte over de oneindigheid van de oceaan uitkijkt. Op mijn eentje zou ik het niet aandurven, maar nu heb ik mijn atletisch nichtje bij me en buurman Dave houdt een oortje in het oog en komt ons op het strand weer ophalen zodat we niet de hele weg terug moeten lopen.

Dat is tenminste het plan en dat kan ook nog afgelast worden.

Als me dus een minder leuke tijd te wachten zou staan dan kan ik er alleen maar baat bij hebben een gezond en fit lichaam te hebben is het niet?