fragmentjes uit een leven

Me een weekje volledig blogvrij maken was mijn doel, daarnaast zou ik zo min mogelijk achter de computer kruipen, zelfs eventuele emails zouden wel wachten. Het verbaast me steeds hoe snel tijd voorbij vliegt en hoe rap ik afdwaal eens ik op het internet vertoef, emails worden altijd veel langer dan ik oorspronkelijk van plan was en tekstjes schrijven met bijhorende fotos voor de blogs doe ik ook niet op een twee drie, daar kruipt nu eenmaal tijd in. Toch doe ik het nog steeds met plezier, niet alleen voor mezelf maar ook voor familie en vrienden ver van hier. Wat ik te vertellen heb en met anderen wil delen gooi ik op de blog, al wie wil mag het lezen, daar ga ik vanuit, onbekenden en bekenden.

Bij alledaagse contacten komen de weetjes van de kleine ditjes en datjes, een interactie van beide fronten waarbij we ons een beeld vormen van elkaar en hoe het met iemand gaat. Actie en reactie tijdens korte tussendoor gesprekjes, vluchtige ontmoetingen en roddelmomentjes waarbij mimiek en beeld soms meer zeggen dan de vele overbodige woorden.

Deze vorm van spontane communicatie is door niets vervangbaar.

Een schrijfster ben ik niet, foutloos kan ik het niet en moeiteloos ook niet. Daarenboven hebben mensen een hekel aan lange teksten lezen, dus hou ik het meestal kort en bondig. Mijn hele leven en dagelijkse doen staan hier niet neergeschreven, maar het zijn slechts fragmenten daaruit die publicatie op de blog halen, dingen waar ik mee bezig ben en die ik wil delen met anderen.

Zo schrijf ik al maanden de evolutie neer naar mijn nieuwe fittere ik, nooit had ik gedacht dat ik daar zoveel over te vertellen zou hebben. Maar mijn liefde voor ongerepte natuur en de zin in bewegen houden me aan de gang en nu het rennen op de heuvelachtige paden steeds vlotter en makkelijker gaan haal ik daar pure energie en inspiratie uit.

Toch heb ik een grote fout begaan. Te vaak, te veel, te eentonig heb ik het geheel neergeschreven, te weinig over andere dingen. Zo schiep ik een valse impressie. Ik legde mezelf op de rooster, maar nee, ik overdrijf niet, ik hou me keurig aan de rustdagen, looptijden drijf ik voorlopig niet op, ik hou me waar ik ben, maar ik wil ook niet terug naar af dus blijf ik drie keer per week erop uit trekken op de hobbelige paden en hoop zo mijn conditie op peil te kunnen houden. Maar een mens heeft een doel nodig, zonder dromen is het leven niet zo fijn, ook bij mij. In een staat wonend waar sport, beweging en gezondheid zo centraal staan heb ik gelukkig mogelijkheden zat, maar dat is voor later.