"Start to run"

Na een week-end flinke wandelingen gemaakt te hebben, heb ik vandaag voor het eerst mijn nieuwe "loopschoenen" aangetrokken en ben ik begonnen aan mijn 1ste week van het "Start to Run" programma dat ik heb dankzij mijn zusje. Na 10 weken kan je dan 5 km lopen.

Het heeft me een half uurtje gekost en zelfs met bergaf en bergop viel het best mee, ik ben alvast enthousiast thuisgekomen, bezweet maar niet uitgeput, klaar om overmorgen opnieuw te "rennen". "Tegen volgende zomer lopen we vanaf ons achterdeur, dwars door de Santa Monica Mountains tot aan de zee!" beloven Catherine en ik elkaar, want zij doet met me mee!

Morgen mag ik weer op "Fieldtrip", met Helena's klas, naar het "California Science Center", Yeaa...

sunrise from airplane

Het klinkt verwaand, ik besef niet wat we hier voor goeds allemaal hebben, wij zijn zoals ze dat wel eens zeggen "met ons gat in de boter gevallen" en toch ben ik af en toe 'homesick', gek want dit is hier nu mijn "home". Toch voel ik me nog niet thuis, alles wat dit huis en deze omgeving is, hoort niet bij mij, alleen mijn kinderen en mijn man zijn de dingen die me hier dierbaar zijn. Het zijn vaak de nachten die me nare dromen geven, overdag ben ik dan moe en is alle energie en levenslust ver te zoeken.



Het liefst van al zou ik even heen- en weer vliegen, de zon zien opkomen vanuit het kleine vliegtuigraampje, lange koffiekletsbezoekjes doen, even komen piepen hoe het met iedereen gaat, mijn haar eens laten knippen, goeie schoenen en onderbroekjes kopen voor de kids, naar mijn favoriete plekjes gaan en nog zo veel meer dingen doen.

Elke dag voel ik me een beetje meer vertrouwd met de mensen, streek en gewoontes maar ook elke dag voel ik me meer en meer de vreemdeling, deze omgeving zal me wellicht nooit liggen.
Een kleine zoektocht in een meer groene en minder bevolkte omgeving gaf al gauw hevige opstand bij de kinderen, niemand van hen wil "nog eens" veranderen van school, zij zijn best tevreden met hun nieuwe vrienden, nogthans missen ze hun oude speelkameraadjes heel erg.

Catherine had vandaag voor de eerste keer 3 vriendinnetjes uit haar klas op bezoek, ze was zo fier, vooral omdat ze het helemaal alleen geregeld had via de telefoon, de hele uitleg wie, waar, waarom en de wegbeschrijving. Ze hebben gezwommen, getetherd en getetterd, tot het veel te snel weer tijd was en mama of papa al aan de deur stond. Want hier gaan de kinderen niet alleen de straat op, californische ouders zijn de meest ijverige taxichauffeurs ter wereld denk ik.

Benjamin was naar zijn eerste verjaardagsfeestje, een zwempartijtje met vooral heel veel meisjes. De pakjes worden pas na het feestje geopend en de kindjes krijgen allen ook een surprise mee naar huis, ongezonde snoep en een legospeeltje, amai!

"rondsjeezen"

Niets interessants, een doodgewone dag, behalve dat ik heel wat afgesjeesd (ik denk niet dat dit een correct woord is maar het verklaard wel alles) heb, slecht begonnen door te lang geslapen - naar school wandelen en joggend terug - naar de les in Thousand Oaks - groceries shopping ook in Thousand Oaks - naar huis en snel wat opruimen - naar school stappen en terug - op naar Oxnard - terug met stop in Camarillo - naar huis - koken, eten, afwassen - en straks veel te laat in bed.

HELP - ik voel me te dik!

Ik moet dringend ondernemen, ik begin me te dik te voelen, ik kan nog in al mijn broeken, maar ze spannen zo! Als ik in de spiegel kijk dan zie ik "blubbers" Bah...
Sporten, dat zal ik doen.
Minder en gezonder eten ben ik al bezig, tenminste tot de namiddag, dan is de aantrekkingskracht tot een zondige hap te groot geworden, dat werk ik dan zo snel mogelijk naar binnen, net alsof er niets gebeurd is. Zonde, want dan heb ik de hele dag zo mijn best gedaan! "Afleiders", dat heb ik nodig of "het te druk hebben", of een soort "gewichtscontrole-clubje", of gewoon wat meer "lef" om me niet te laten gaan.

Een echte bakker -Great Harvest- die hun meel dagelijks vers malen, die gezonde broden bakken, die heb ik gelukkig al gevonden, daar koop ik nu het echte "volle" meergranenbrood. Een tweetal keer per week doe ik de rit, die is het me waard en iedereen hier vind ze heerlijk.

First ESL-lesson

"English As a Second Language", mijn eerste lesvoormiddag van de 4 per week, de laatste 3 weken van het schooljaar, alvast om in te lopen, in september het echte werk.
Alhoewel ze me, naar mijn huidige taalkennis, reeds in de "Advanced Class" gezet hebben, volgend schooljaar loop ik die dan volledig door, daarna zou ik voldoende voorbereid moeten zijn om een "Toefl-test" af te leggen, -the test of English as a Foreign Language to enter an American College or University-.
Aangezien ik hier niet mag werken is het mooi meegenomen om hier wat te studeren, eerst mijn taal op punt en dan nieuwe horizonten openen? Wie weet.

Met een ware culturele mix-max in het leslokaaltje, ieder zijn eigen accent, met de lesgeefster als goede voorbeeld, het viel best mee, het niveau is hoog maar te doen, vandaag de "direct and indirect speech", gek hoe ik dit nu nog een beetje leuk vind ook, alhoewel "taal" nooit mijn favoriete en zeker niet mijn sterkste schoolvak was!

de Zon

Als rasechte Belg zit het er nog diep ingebakken: als het mooi weer is ben je buiten, dan geniet je wat je kan van die deugddoende zon.
Nu is die zon er altijd, geen regen meer tot in november, nu zou ik zo graag willen genieten maar het is veel te warm, niet zwoel maar heet, je springt in het zwembad en daarna ga je weer snel naar binnen.

"Zonde" denk ik dan, ik zie mezelf en de kids dan onder de bomen in onze grote tuin met het "opblaas"zwembad, stapels strips en andere boeken, dan zie ik hoe we daar van kunnen genieten, alle huishoudelijke werk blijft dan even liggen, een heerlijk fietstochtje, een lange zwoele zomeravond met al zijn geluiden, alle ramen open en inslapen met het ruisen van de wind door het gebladerte van de bomen.

Maar om 8.30 p.m. is het donker en stil in S.California.

Me, Myself and I at the Beach.

(deze foto heb ik niet genomen, had mijn toestel niet bij!)

Een eenzaam zeehondje ligt te zonnen aan de rand van het water op het verlaten strandje tussen de "Naval Base", "Pt. Dume", de "Santa Monica Mountains" en de Pacific Ocean.

Lifeguards komen met hun 4X4 aangereden, benaderen voorzichtig het dier en plaatsen een waarschuwingsbord, niet te dichtbij te komen om het te laten uitrusten. Even later zwemt het terug de oceaan in.

Het strand telt slechts enkele mensen, een hoogzwangere vrouw met peuter, een Mexicaans gezinnetje, een schelpenraper en 2 schattenjagers met metaaldedector speuren het mulle zand af.

Ikzelf lig languit te genieten van de warme zon en van de verkoelende oceaanwind die over mijn lichaam waait. Ik val in slaap.

Marktonderzoek

Was een halve dag onderweg op zoek naar cursussen voor mezelf en zomerkampen voor de kids.

In de "adultschool" ben ik ingeschreven voor de laatste 3 weken voor de zomervakantie begint, 4 halve dagen per week, zo kan ik alvast wat engels bijschaven en de school verkennen. Maandag begin ik er aan.

Heb bergen informatie gesprokkeld over zomerkampen in het "Teencenter", ga dit nu verder uitpluizen, kiezen met de kinderen, plannen en inschrijven.

Daarna wat rondgehangen in de gigantische "Library", ook daar een berg folders meegenomen en inschrijfformulieren. Nieuw voor me is dat het voor iedereen gratis is en je bij het terugbrengen je boeken in een "drop-off box" gooit vanuit de wagen.

Ook hadden we ons tweede kappers-experiment, weeral Benjamin als proefkonijn, het uiteindelijke resultaat is stukken beter dan de vorige keer, toch hebben Alexander en Eveline zich er niet meer aan gewaagd, weer naar een ander kapsalon gereden -derde in de rij- zag er stukken beter uit, we hebben een afspraak voor morgen na school.

Naar het schijnt zou het nodig zijn je huis en tuin tweemaandelijks te laten inspecteren op ongedierte - "pestcontrol"-, maar wat is er nou het beste, leven met een paar mieren, oorwormen, pissebedden en spinnen in een gifvrije omgeving, of leven zonder al dat ongedierte dankzij de aanwezigheid van gif? Heb die gast dus maar afgewimpeld, in geval van nood zal ik hen wel bellen, heb ik beloofd.

The mysterious Flowers

Hier zijn ze, en meteen ook het mysterie van de geheime zender afgelopen.
Onze keuken ruikt heerlijk naar verse lelies, kunstmatige luchtverfrissers gaan de vuilbak in, ik probeer de keuken goed koel te houden zodat we er nog dagen plezier van hebben.

Vanaf je eenenveertigste.

Ze zeggen dat het leven pas begint na je veertigste, meestal geloof ik maar half wat ze zeggen, toch was ik altijd al nieuwsgierig of dat werkelijk zo zou zijn.

Maar sinds maanden heb ik niet zo energiek gepoetst als ik gisteren en vandaag heb gedaan, zelfs met dat vleugje plezier dat al lang zoek was. Het hele huis is reeds onder handen genomen, behalve de ramen, het zijn er zo veel en met al die zonneblinden en muggenramen geen beginnen aan. Ook de Chevy heeft aan de buitenkant en binnenin een grondige beurt gekregen, op blote voeten in shortje en topje, behalve het dak, daar kon ik zelfs met opstapje niet aan.

Na even uit te puffen mocht ik aan de deur een mooie bos bloemen in vaas ontvangen met een leuke verjaardagswens erbij, maar de zender is geheim, nergens een naam te bespeuren, spannend en mysterieus, maar ik ben toch wel benieuwd.

My Birthday

Mijn eerste verjaardagswens om 5.20 a.m., de vroegste aller tijden en dit op je eenenveertigste! (vanaf vandaag traint de basketbalploeg van de Highschool om 6.15 a.m., dus extra vroeg uit de veren)
Om 7 a.m. kom ik in een versierde keuken, alle kids uitzonderlijk lief.
Na school trakteer ik hen bij "Cold Stone" op een zelf samengesteld ijsje naar keuze in een 'freshly made waffle cone' , hmmm...
's Avonds barbecue met zalmsteaks en corn, uit het naburige Mexico en nu overvloedig te verkrijgen, daarna een heerlijke "douwe egberts" met de nieuwe Senseo.

Water

Water beslaat 2/3 van de aarde en 90% van je lichaam bestaat eruit, iedereen verklaart dat je het heel veel moet drinken, maar eerlijk, wie kan er altijd mee sleuren?
Voor ons de pasklare oplossing: we laten het vanaf nu aan huis brengen, met koelsystheem inbegrepen, "joepie" roepen de kids... en ik ook.

The States en hun Awards.

Als jonge ouders hebben we geleerd dat we onze kinderen positief moeten belonen, je doet dat ook als je kindje voor het eerst lacht of zijn eerste stapjes zet, dan sta je zelf te dansen en te springen en ben je als ouder ontzettend fier op je 'perfecte' kind. Bij het opgroeien veranderd dit ongemerkt in een meer kritische kijk en worden de uitbundige uitspattingen om wat ze hebben bijgeleerd of goed kunnen wat meer overschaduwt door hetgeen ze nog niet zo goed kunnen.

Ook ik, die zoals iedereen het beste wil voor mijn kids, die zoals iedereen de perfecte ouder wil zijn, doe dit vaak fout en ook ik geef ze te weinig complimentjes om wat ze wel goed kunnen.

Maar dit leer ik nu wel van die Amerikanen, die zien in alles en iedereen het goeie, doen niets liever dan met complimentjes rond je oren slaan, en zoals het hun imago beaamt, altijd "nice" en "happy".

Ook op school, de kinderen worden dagelijks beloond met kleine dingen, maar vooral met heel veel positieve woorden en schouderklopjes. Ook met hun maandelijkse "Award" uitreikingen, een 5-tal kinderen van elke klas ontvangen een "Award" om een positieve eigenschap, MET de nodige ceremonie en toeters en bellen. De eerste keer overviel het geheel me nog, maar vandaag heb ik er ten volle van genoten, het overweldigende van het overdrevene was weg, ik begin het hier stilletjesaan gewoon te worden.

Reward - Award

Een dag is zo om, zelfs met mijn momenteel niet echt druk programma, schandalig vind ik dat. Ik zou zo veel meer willen doen, maar om de een of andere reden komt het er niet van.

Deze ochtend waren we al snel een paar uurtjes zoet bij de orthondontist voor Alexander, zijn oude blokjes eraf en nieuwe erop, boven en onder en dit met een keelontsteking. Enfin, dit is in ieder geval ook weer achter de rug, we zijn nog langs de "Jamba Juice" gereden om een ijskoude smoothie, een kadootje van de orthondontist en zo had die jongen toch geen honger en dorst meer.
Wat "groceries shopping", kindjes afhalen, huiswerk maken, koken en opruimen en de dag is weer voorbij.
Morgen heeft Eveline "pyjama's day" , in nachtkledij naar school dus, aangezien jonge meisjes van 12 er ook nog mooi willen uitzien, heeft ze vanavond de halve collectie van "Victoria's Secret" gepast, maar wie zoekt die vind en ze is dus blij met een vol tasje naar huis gegaan.

Morgenochtend moeten we al om 7.35u op school zijn, "Coyote Candid Awards Breakfast", Eveline is 1 van de geselecteerden. "The Coyote Candid Awards program is set up to recognize outstanding students and highlight their many achievements and leadership skills here at school and beyond."

En 's middags zijn we weer van de partij op school, dan krijgt Benjamin "A Shining Star Award", inderdaad, hier in de States weten ze heel goed hoe ze de kinderen kunnen motiveren, best wel fijn.

Na school in S-California.

Mijn mond vol heerlijke chocolade, een huis dat veel te stil is, buiten is het donker en is er enkel het zachte gespetter van de sprinklers die de hele tuin natsproeien, alleen het ronken van het wat oudere laptopje brengt momenteel wat sfeer.

Ik kan het niet opbrengen een CD-tje op te zetten als iedereen in bed ligt, mijn oerinstinct 'mama' wil 'alles' kunnen horen, daarnet nog was de jongste spruit op slaapwandel, hij stamelde onverstaanbare woordjes en was blijkbaar op zoek naar 'iets', wat zal ik wellicht nooit weten, ik heb hem stilletjes terug in bedje gestopt.

De kids hebben heerlijk gespeeld deze middag, Benjamin heeft zijn klasvriendje uit de straat zwemlesjes gegeven , of was het omgekeerd? Jerrin gooide altijd weer opnieuw de speeltjes in het diepe die dan moesten opgeduikt worden door de 'zwemmeester'.

Ook de meisjes hadden onverwacht bezoek van vriendinnetjes uit de buurt, die spelen liever "tetherball" op de oprit, heel populair, op school hebben ze een aantal palen maar daar moeten ze steeds in een lange rij aanschuiven, daarom is papa in de weer geweest een stevige fundering te 'betonneren' in een gigantische bloempot om de paal stabiel te houden. Het spel lijkt een beetje 'te eenvoudig', maar eerlijk, als je de spelregels kent en je het als mama moet opnemen tegen een aantal tieners... dan verander je snel je opinie.

Alexander is vandaag thuis gebleven van school, met koorts en keelpijn opgestaan, met een koortwerend middeltje terug gaan slapen, als dat morgen niet beter is kan ik op zoek naar een "physician", in dit wildvreemde land een vertrouwenspersoon die ik helemaal niet ken, de meeste komen zelfs helemaal niet aan huis, gelukkig heb ik wel het nummer achter de hand van de enige zeldzame dokter uit de buurt die wel aan huis visite doet.

Eveline begraaft zich onder de vele brieven die ze ondanks het uitgebreide e-mailen en chatten van haar vriendinnen per post ontvangt, zo veel leuker dan het electronische gedoe. Je schrijft ze in je bed, elke dag een klein nota'tje vol, tot de gevulde enveloppe net niet zijn maximale gewicht heeft bereikt om er de gewone $ 0,80 op te plakken, je versiert het geheel uitbundig met stickertjes en glitterstiften, je stopt er een kleine surprise bij en je vult dit aan met de allesomvattende woorden, 'Miss You', 'Love You', ... , wat de postbode daar dan ook mag van denken. Haar verzameling ontvangen post is ondertussen uit zijn 'doos' gegroeid, een grotere zal welgekomen zijn, de postzegels worden met hele vellen in huis gehaald en zijn zo weer de deur uit.

An early Mondaymorning

Een maandagochtend en extra vroeg uit de veren moeten, liever niet, maar wat wil je als je zelf een afspraak hebt gemaakt om 8 uur bij de orthodontist met 1 van je kinderen, dan moet je daar wel op tijd zijn. We waren de eersten en het was er, de opzwepende radiomuziek niet meegerekent, nog behoorlijk stil, zo stil, dat we ondanks de vervelende onderzoeken allebei stonden te geeuwen.

Je wil natuurlijk dat je kids zo weinig mogelijk kostbare schooltijd verliezen, dus had ik ook nog een afspraak bij de orthopedist met datzelfde kind, een half uurtje later, een halve mile verderop. Ook daar zaten we met een maandagochtendgezicht te wachten op onze beurt, maar na de raadpleging en een gezellige babbel over mogelijke vakantiebestemmingen in Cowboyland, zijn we 'wakker' teruggereden, 'zij' naar school en ik op onderbroekjeszoektocht voor de jongsten en de 'groceriesshopping' van alledag.

Een echte verrassing.

Ik werd wakker op het schandalig vroege 6 uur door de geur van brood in de toaster, oh jee, dacht ik met mijn nog slaperige hersenen, die kinderen willen me extra verwennen, maar ik wil nog niet opstaan, maar dan moet ik straks wel keurig mijn reeds uitgedroogde toast opeten en dat wil ik niet.
Na nog wat te blijven liggen en na een douche te hebben genomen ga ik dapper naar beneden, mezelf belovend toch blij en opgetogen te zijn met harde toast, ook al is het zondag en moederdag, ik zal niets van mijn ontgoocheling laten zien.
Wat blijkt? Die kids van me hebben een heerlijke Blackberry Cake gebakken, keurig geserveerd op een versierde tafel vol pakjes in een blinkende keuken zonder enig spoor na te laten van hun bakkunsten en helemaal geen droge toast te bemerken, die neus van mij heeft duidelijk gefaald, maar die schatten duidelijk niet.

Dog Allergy

De hond van Noni heeft me uitbundig gelikt.
Waarop Nonie zegt: "Oh, stupid dog, don't do that!"
Waarop ik antwoord: "Oh, it doesn't matter, he's such a nice dog, it's no problem, I like him."
Waarop Nonie: "Yes he is, I like him too!"



Omdat we net op weg waren met de fiets heb ik mijn handen niet kunnen wassen en zit ik nu met rode, opgezwollen ogen en met een neus die veel te veel lawaai maakt. Over "stupid" gesproken...

Met mijn cameragsm door Amerika.

Een gsm kun je hier in principe niet missen, dat probeert iedereen me tenminste wijs te maken, we zijn hier ondertussen een dikke 3 maanden en nog steeds hebben wij er geen, tot groot ongenoegen van de huistieners. Ben ik op stap dan neem ik het oude toestel met kaart mee voor noodgevallen, steek daar dan nog een digitaal cameraatje ouder en nogal bombastisch model bij en je hebt al snel een rugzak nodig om je meest essentiele dingen mee te nemen, portefeuille, zakdoek, notaboekje, potlood en muntjes meegerekend.

Volgende week leg ik mijn Californisch rijbewijs af, theoretisch en praktisch, dan krijg ik een nieuw rijbewijs dat tegelijkertijd mijn nieuwe identiteitskaart zal zijn, op formaat van een gewone bankkaart, eindelijk. Dan gooi ik mezelf in het nieuw, een leuk bankkaartenportemonneetje in miniformaat waar ook nog wat losse dollars in passen en in mijn dromen steek ik daar een cameragsm naast, in mijn kleine tasje.

Gelukkig kosten dromen geen geld en heeft een 'backpack' ook zijn charmes.

Nails Spa

Mijn voeten zweven, het lijken net twee wolkjes of is het andersom, het lijkt alsof ze op wolkjes lopen?
We hebben ons afscheid bezegeld met een verwenbezoekje aan de "Paseo Nails Spa", of zoals zij het met eigen woorden noemen, "Professional Nail Care For Ladies & Gentlemen"
Zoals het een echte verwenbeurt betaamd, zijn we gegaan voor de "Super DeLuxe Pedicure & Manicure Combo" behandeling, ook al wisten we niet echt wat dat zou inhouden, maar genoten hebben we.
Je nestelt je in een verwarmde trilmassagezetel (ik weet niet hoe ik het anders moet noemen), je voetjes in een Spa, terwijl je benen en voeten uitgebreid worden gemasseerd door een professionele Aziaat, krijgen je handen ook een luxe behandeling, masker en massage inbegrepen.
Na een vol uurtje stap je buiten met verlichte benen 'en' met oranje slofjes om je pasopgebrachte nagellak niet te beschadigen.
Ik ben er niet mee naar huis gereden, wel op het nabarig terrasje genoten van het zalig weertje en van een citrus-smoothie.

Huisje en tuintje

We hebben van het immobilienkantoor in Belgie het bericht gekregen dat er huurders zijn, zaterdag hebben ze het huurcontract getekend, voor 2 jaar.
Er is dus weer leven in ons huisje, in onze tuin.
Het geeft me een fijn gevoel dat het daar nu niet langer koud en verlaten is, de lente brengt weer nieuw leven, letterlijk en figuurlijk.
Het voelt natuurlijk ook wel raar, probeer me voor te stellen hoe het daar nu is, maar weet dat het beter voor me is dat ik het niet kan zien, ik heb er nu een goed gevoel bij en wil dat het zo blijft, ik maak me trouwens veel te snel zorgen in die dingen.

De schaapjes blijven op hun vertrouwde stukje grond, de buurman bekommert zich alvast over dat stukje.

Deze termijn geeft me een veilig gevoel van vooruitzichten, binnen twee jaar maken we weer de keuze of we terugkomen of we liever hier blijven, twee volle jaren om van een nieuw leven te proeven, twee volle jaren om mijn grenzen te verleggen.