sunrise from airplane

Het klinkt verwaand, ik besef niet wat we hier voor goeds allemaal hebben, wij zijn zoals ze dat wel eens zeggen "met ons gat in de boter gevallen" en toch ben ik af en toe 'homesick', gek want dit is hier nu mijn "home". Toch voel ik me nog niet thuis, alles wat dit huis en deze omgeving is, hoort niet bij mij, alleen mijn kinderen en mijn man zijn de dingen die me hier dierbaar zijn. Het zijn vaak de nachten die me nare dromen geven, overdag ben ik dan moe en is alle energie en levenslust ver te zoeken.



Het liefst van al zou ik even heen- en weer vliegen, de zon zien opkomen vanuit het kleine vliegtuigraampje, lange koffiekletsbezoekjes doen, even komen piepen hoe het met iedereen gaat, mijn haar eens laten knippen, goeie schoenen en onderbroekjes kopen voor de kids, naar mijn favoriete plekjes gaan en nog zo veel meer dingen doen.

Elke dag voel ik me een beetje meer vertrouwd met de mensen, streek en gewoontes maar ook elke dag voel ik me meer en meer de vreemdeling, deze omgeving zal me wellicht nooit liggen.
Een kleine zoektocht in een meer groene en minder bevolkte omgeving gaf al gauw hevige opstand bij de kinderen, niemand van hen wil "nog eens" veranderen van school, zij zijn best tevreden met hun nieuwe vrienden, nogthans missen ze hun oude speelkameraadjes heel erg.

Catherine had vandaag voor de eerste keer 3 vriendinnetjes uit haar klas op bezoek, ze was zo fier, vooral omdat ze het helemaal alleen geregeld had via de telefoon, de hele uitleg wie, waar, waarom en de wegbeschrijving. Ze hebben gezwommen, getetherd en getetterd, tot het veel te snel weer tijd was en mama of papa al aan de deur stond. Want hier gaan de kinderen niet alleen de straat op, californische ouders zijn de meest ijverige taxichauffeurs ter wereld denk ik.

Benjamin was naar zijn eerste verjaardagsfeestje, een zwempartijtje met vooral heel veel meisjes. De pakjes worden pas na het feestje geopend en de kindjes krijgen allen ook een surprise mee naar huis, ongezonde snoep en een legospeeltje, amai!