toekomst

Ze had aan mij gedacht het afgelopen weekend, de juf van de engelse les, ze wist hoe ik ermee inzat om te koken op Thanksgiving, ze wist dat ik het goed wou doen volgens de Amerikaanse traditie maar dat ik helemaal zonder ervaring was. Ik had haar gevraagd naar receptjes maar ze vond dat we het gewoon de Belgian way moesten doen, ze wist dat ik heel erg bezorgd was. De vreugde was dan ook groot dat ik haar deze ochtend met trots kon melden dat het feest geslaagd was geweest, dat niemand om culinaire hoogstandjes vroeg, dat het gewoon zeer gezellig was.

Het verbaasd me hoe die lessen me steeds opkikkeren, hoe ik 'dat' verkies boven het rustig alleen thuisblijven en huishoudelijke klusjes doen, hoe het contact met de medestudenten meer en meer vriendschappelijk worden, dat we elkaars accentjes weten te apprecieren en door die spraakverwarringen heen elkaar toch weten te verstaan.

Toch droom ik stilletjes ook van wat meer, de nieuwste boekskes van de College en de UCLA liggen klaar in de schuif, af en toe neus ik eens tussen het aanbod, nieuwe grenzen verleggen en uitdagingen in kunnen en kennen, ooit.