equivalente runs

"I,m so excited!" wou ik deze ochtend door de hele gym roepen en vertellen aan iedereen die het horen wilde dat de volledige loopband sessie zonder enige gewaarwording van pijnsignalen was verlopen.

Ik kon het zelf amper geloven, eindelijk!

Gelukkig had ik J. naast me die ook al sukkelt met blessures sinds Agoura en zich ingeschreven heeft voor de Nike women marathon begin oktober, J. die ondertussen op mijn aanraden ook al bij dezelfde fysiotherapeut is langsgeweest, jammer voor haar betaald haar ziekteverzekering niet voldoende terug en moet ze de bezoeken staken door te duur. En aan de andere kant liep ook al A. mee, moeder van drie kleine snotneuzen die ondertussen in de gratis kindercreche van de gym zitten tijdens haar dagelijkse workouts. En dan de madammen aan de balie, sinds mijn zotte drie uur elliptical van afgelopen zaterdag leven die ook al met me mee. Alez, ik mis mijn Team In Training maatjes nu wel maar ondertussen raak ik wel helemaal thuis in de gym.

En woensdag is onderhand zo mijn vaste dag om bij mijn fysiotherapeut langs te gaan. Na weer een goeie dieptemassage aan het slechte been en het bespreken van de afgelopen week heeft hij me een nieuw trainingsschema opgesteld voor de komende week en zijn we beginnen aftellen naar San Diego toe. Nog vijf weken maar.

Een blessure laten genezen en ondertussen verder trainen naar de grote dag is een hele uitdaging geworden, zonder hulp zou ik het nooit kunnen, dat is zeker. Mijn nieuwe grote doel is niet enkel de marathon volledig uitlopen en eindigen met een glimlach maar vooral die vier tot vijf uur kunnen lopen zonder pijn.

Sinds vandaag heb ik weer een sprankeltje hoop dat het misschien wel zou kunnen lukken, toch ben ik bang en daarom wijk ik ook geen centimeter af van wat J. me voorschrijft. Ik hou me keurig aan zijn cijfertjes.

En ja hoor, zaterdag ga ik weer op de elliptical maar nu niet voor drie uur aan een stuk, maar mag ik het verdelen in 1 hr. elliptical + 1 hr. buiten lopen + 45 min. elliptical netjes na elkaar, een equivalent van 16 mijl. Het zal trouwens ook de eerste keer zijn dat ik weer buiten zal lopen sinds de Agoura race, ik ben dus echt wel heel erg content.

En dan de zaterdag nadien, 3 mei, lopen we de langste trainingsafstand namelijk 20 mijl en ook die zal ik deels op de elliptical en deels op de baan doorbrengen.

Dus als ik er na deze vijf weken een zogenaamde ellipticalfobie aan overhoud, dan weten we tenminste allemaal hoe dat komt!

sponsoring

Door de blessure ben ik zeker niet minder bezig met de training, het is enkel veel spannender, onzekerder en anders geworden. Ook ben ik mijn Team In Training niet vergeten en wordt er hevig heen en weer gemaild en zag ik hen ook nog afgelopen zaterdag voor een lunch pizzaparty na de training.

De fundraising of geldinzameling of sponsoring zoals je dat zelf wilt noemen, is wel even stil blijven staan, maar dat ligt meer aan mezelf dan aan wat anders, wie niet vraagt die krijgt niet. Natuurlijk, hoe meer hoe beter voor de organisatie, daarom was ik gisteren ook erg blij verrast met de onverwachte schenking van een lezer van Britt haar blog. Want zo gaat dat, ik train en zal de marathon uitlopen, geblesseerd of genezen voor de Leukemie en Lymphomen organisatie. Laten we niet vergeten dat het de kleine Britt is geweest die me de inspiratie gaf dit te doen en dat het de geneeskracht van diezelfde kleine meid en zovele andere kindjes is dat me door de komende weken zal halen. Een marathon lopen is een hele afstand afleggen, maar hun genezingsproces ook. Wanneer ik over de eindmeet raak is die bij hen nog niet in zicht.

Daarom beste mensen, hou je vooral niet in, het is dankzij de vele beetjes dat er grootse dingen kunnen gebeuren.

Er kan nog dus steeds gegeven worden.

mijn achtertuin

(zicht achter het bankje)

Ge kunt niet geloven hoe erg ik het lopen in het park nu wel mis, mijn zusje had me er nog zo voor gewaarschuwd bij het begin van de marathontraining, "pas op want menigeen liep al blessures op door de brute training, je geniet nu zo van het lopen, verpruts dat niet!" En voila zie, het is al zover. Door de overwerkte iliotibiale band in het rechterdijbeen kan ik nog steeds niet mijn geliefde hellingen doorkruisen, ben ik gebonden aan saaie ellipticalmachines en de ronddraaiende loopband, een hamstertje kan het beter dan ik, of hoeveel electriciteit zouden ze niet kunnen opwekken met al die dolle binnensporters op ronddraaiende wielen vraag ik me dan af?

Toch zie ik het als een positieve ervaring, want hoe kunnen we beter iets leren dan door de praktijk te ervaren? Hoe kan ik beter de grenzen van mijn lichaam leren kennen door ze te doorbreken en de brokken weer aan elkaar te gaan lijmen tot alles weer stevig zit en toch niet te strak? Wie kan me beter uitleggen dat je na je veertigste niet meer zo snel recupereert dan het bijna vierenveertig jarige vrouwenlichaam zelf? Ik zie het dus allemaal heel positief.

Maar toch, wat mis ik het uren buiten zijn, het lopen rennen, buiten adem raken, de opgedroogde laag zout op mijn vel, het moe maar voldaan zijn, leeg en toch weer vol zijn, hernieuwd en zuiver. De geur van de uitbundig bloeiende salie, tijm en anijs, het geritsel tussen de struiken en de aan mijn voeten voorbijflitsende hagedissen.

Het uurtje loopband gisteren in de gym met het voorgeschreven minutenprogramma in de hand kon daar niets aan verhelpen, ook niet de ontspannende maar intense Pilates-Core training van deze ochtend, en al zeker niet de enthousiaste fietsverhalen van vriendin S. konden me aan een beter humeur helpen.

Toch wou ik me niet in een dip laten glijden, zo gaat dat tegenwoordig niet meer met mij, trouwens, dinsdag is mijn beloningsdag, dat wil zeggen dat na de maandag die opruim- poets- en grote wasdag is, ik wat voor mezelf heb verdiend. Dat lopen komt wel weer in orde, laat ik me dan ondertussen wat meer op die fiets springen net als S.! En om aan die huizenhoge opgeklommen benzineprijzen (ja, nu ook in Amerika!) wat tegemoet te komen vertrok ik vanuit de garage recht onze achtertuin in.

Makkelijk is anders, al lopende vond ik het altijd best te doen, maar zelfs met een goeie 'dirt'bike is het flink puffen. Vierentwintig versnellingen zitten op mijn fiets en dat is niet een te veel!

Twee uur had ik met mezelf, mijn fiets en de natuur, af en toe naast de fiets om heelhuids weer thuis te geraken, want eerlijk, deze 'dirt'wegjes vragen nog veel oefening, vooral de soms ijzingwekkend steile stukjes.

De lucht was koel en fris, op het bankje met uitzicht op de stad was het even rustig vertoeven, geloof het of niet, geen ander mens ben ik tegengekomen en dat vind ik echt genieten!
(zicht voor het bankje)

de elliptical trainer

Het typische aan de voorbereiding van een lange afstandswedstrijd of 'endurance'race is het aankweken van 'endurance' of uithouding, dat wil zeggen dat je iedere week een lange afstand gaat lopen en dat je die langzaam opbouwd met om de paar weken een lichte terugval om het lichaam en geest wat rust te geven om dan weer hogerop te klimmen. Om het allemaal compleet te maken, doe je dezelfde dingen die je rond je racedag ook zal doen, zo breng je routine in handelingen die erg belangrijk zijn voor je algemene gezondheid maar ook brengt het minder stress op de dag zelf, je bent het trouwens allemaal al goed gewoon, het klaarleggen van kledij en wedstrijdssnacks en drinks, de perfecte maaltijd voor de avond voor de wedstrijd, het vroeg in bed kruipen en het erg vroeg opstaan.

En toen was het zover, zaterdag werd ik wakker voor de wekker, goed uitgeslapen kroop ik in mijn kleren en tegen half zeven zat ik op mijn fiets. Ik had het allemaal keurig gepland en was best benieuwd wat deze uitzonderlijke uitdaging met mijn lichaam zou aanvangen. Met zware rugzak op de rug en mijn witte helm op het hoofd vloog ik hard remmend onze hellende straat naar beneden, beladen met de draagbare dvd-speler uit de auto en twee volle sportflessen energiedrinks en enkele snacks had ik er bijzonder veel zin in, vooral benieuwd wat me te wachten stond.

De fietstocht op zich was al een unicum voor me, de tien kilometer enkele rit legde ik al honderden keren af met de wagen en ook een tiental keer al lopende, maar nog nooit met de fiets. Net na zonsopgang was het nog heerlijk rustig op de baan, ik genoot van de omgeving die met deze fietssnelheid er weer helemaal anders uitziet, een snelheid die steeds wisseld was door de soms serieuze klims en afdalingen, een enkele keer gaf ik het tijdens de steilste klim bijna op maar een strenge blik tegen mezelf deed me toch verder trappen in de kleinste versnelling tegen de zwaartekracht van mijn fiets en ik.

Al goed bezweet en een half uur later aangekomen, wisselde ik de fietsbroek om in een loopshortje, riemde ik de dvd-speler vast op de display van de ellipticaltrainer (had ik de dag voordien allemaal keurig uitgeprobeerd op aanraden van een fitnessinstructor), plaatste ik de sportdrink in het houdertje, hing ik mijn zweethanddoekje klaar en plugde de iPod oortjes in. Alles lag klaar en in een nog bijzonder rustige gym begon ik aan mijn eerste sessie.

De ellipticals zijn maar voor maximum 1 uur programeerbaar en dat was prima, want dit gaf me de gelegenheid die lange drie uur in drie blokken te verdelen. Eens het eerste halfuur verstreken was bootste ik een fartlek na door een halve minuut tot het uiterste te sprinten om daarna weer in mijn normale ritme te vallen van speed 6 met weerstand 7, dit hield mijn hartslag op een keurige 150 bpm, wat mijn cardio nabootst tijdens goed doorrennen. Als een uur verstreken was, volgde nog een keurige cooldown van 5 minuten en daarna stapte ik even af, wandelde tot de badkamer en friste even op om na enkele minuten weer verder te gaan voor het volgende uur.

Ondertussen bekeek ik filmpkes op mijn dvd-tje, zag ik het zwembad vollopen met kindjes en hun ouders, zag ik de ellipticals en andere fitnesstoestellen naast me vollopen, zag ik mensen weer verdwijnen en weer andere toekomen, luisterde ik wat naar muziek, zag ik de zweminstructeurs na een hele tijd bedenkelijk naar me kijken (staat die daar nu nog??? die moet wel gek zijn!!!), kwam Bert met de kinderen toe en gingen die zich ook wat amuseren in de gym en toen was het al deel drie.

Het derde uur werd moeilijk, vooral dat laatste half uur moest ik echt alle moed bijeen rapen om verder te doen. Mijn voeten werden meer en meer 'numb' of slaperig van de constanste druk, mijn bilspieren begonnen pijnlijk stijf te worden en geestelijk had ik toch ook gehad. Maar daar komt nu net die uithoudingstraining te pas, hier train je niet enkel het lichaam om verder te doen maar ook je hersenen om tegen de lichaamssignalen in te gaan en nog even wat verder te duwen.

Maar dan eindelijk kwam aan dat derde uur ook een einde, nog even de extra 5 minuten voor de erg belangrijke 'cooldown' en dan was het over. Yey, ik heb het toch maar weer gedaan, drie uur elliptical en de cijfertjes gaven voor ieder uur een dikke 6 mijl in afstand aan, dat geeft me dus meer dan 18 mijl. Het zag en voelde hetzelfde maar zonder de pijn.

Het voordeel van een gym zijn de douches bij de hand en Bert was zo lief geweest zeep, handdoek en schone kleren mee te brengen, zo konden die drijfnatte sportkleren uit, liet ik eerst ijskoud water over mijn benen stromen vooraleer al het zweet weg te wassen en zag ik er na tien minuten weer als nieuw uit.

En wonder boven wonder, hoe zeer ook mijn spieren deden van vermoeidheid de uren nadien, vandaag voelde ik daar helemaal niets meer van, zelfs bijzonder fris had ik best Mount Boney kunnen beklimmen. Maar in de plaats daarvan ben ik gaan shoppen met Catherine, een feestjurk voor haar 'Graduation', met succes nog ook want we hebben alles gevonden 'van kop tot teen' zoals ze dat zelf zo blij glunderend wist te vertellen.

de uitdaging

Trainen naar een marathon toe is al een hele opdracht, dat er daarbij een minimumbedrag moet bijeen gekregen worden voor een goed doel brengt extra stress en werk maar dat je aan de kant zit door een blessure en toch je fitness en training moet verderzetten, dat is pas een hele uitdaging geworden!

Komende zaterdag zou ik met de groep een lange 18 mijl (= 29 km) moeten trainen, maar lopen gaat me nog niet goed af. Had braaf gewacht en enkel de elliptical sessies gedaan in de gym, tot vandaag op het bezoek bij de fysiotherapeut een testloop is gedaan op de loopband. Nauwkeurig onder begeleiding, maar na een half uur bereikte de pijngrens het toegelaten maximum en dan moet je stoppen. Nog niet genoeg genezen om de baan op te trekken, daarom alternatieven. Nog vier weken maximum om op te bouwen, daarna moet de tapering ingaan naar de wedstrijd toe, het zal nip worden.

Toch heeft hij voor de komende week weer een keurig plan voor me uitgewerkt met als hoogtepunten de loopband morgen en maandag aan de hand van een opgesteld schema in sessies, tijd en snelheid en met de pijngrens als leidraad en voor zaterdag de lange maar alternatieve workout voor de 18 mijl. Verondersteld dat ik daar ongeveer drie uur over zou lopen, mag of moet ik drie uur op de elliptical continu met in noodgevallen eventjes een tussendoortje op de fiets als het evenwicht in gevaar komt. Let wel, geen afwisselende landschappen, geen verfrissend windje, geen verplaatsing, maar het monotome op en neer trappen met uitzicht op de zwemlessen. Het goeie is dat de benen en het cardio vasculair systheem exact dezelfde workout krijgen als bij het lopen maar zonder de impact van een harde ondergrond, de blessure heeft er geen last van, maar amai, dat gaat saai worden!

Van zodra de gym zijn deuren openzet begin ik want ik wil daar zo rap mogelijk vanaf zijn en om het geheel toch nog wat plezant te maken plan ik om met de fiets tot daar te rijden, kwestie om nog een extra 20 km round trip in heuvelachtig landschap erbij te kunnen tellen. De iPod gaat in de lader en misschien kan ik wel een paar slachtoffers vinden om me een stukje te komen vergezellen op de aangrenzende ellipticals, kwestie van het wat sociaal te houden.

Endurance noemen ze dat!

race foto's

Iedere race heeft een fotograaf met zijn geschut klaarstaan op een strategische plaats. Ook vorige week, met uitzondering dat deze goed voorzien was als een heel team en op verschillende hoeken stonden met statief en camera. Het is dan ook de eerste keer dat ik content ben met een foto, er zijn er nog twee maar daar is mijn grimas te pijnlijk, hier herinner ik me nog hoe ik hem van verre al zag staan en echt moeite heb gedaan om te glimlachen naar het vogeltje.
De bedoeling is natuurlijk dat we bestellen, maar goedkoop is het niet, gelukkig heb ik deze al kunnen jatten van de site en kan ik er nog even over nadenken.

Het Plan

Ben vandaag weer op consultatie geweest bij mijn fysiotherapeut en na een uitvoerige controle of de pijnlijke race nog steeds enkel de IT-band is, na een heerlijk lange en onspannende massage aan de pijnlijke kant door zijn assistente en na de bespreking van zijn plan testte ik nog even zijn elliptical uit om de perfecte instellingen voor me te zoeken en toen ging ik al fluitend van contentement naar huis. Want ja hoor, er is nog zeker hoop. 'k Zal nu wel geen wereldrecords meer kunnen breken, 'k zal zeker ook geen prijzen winnen, maar ik zal wel nog mogen meelopen in de San Diego Rock'n Roll marathon op 1 juni en kunnen genieten van deze super geanimeerde lange afstandsloop.

Belangrijk is de blessure nu volledig te laten herstellen maar zonder aan fitness verliezen. Dat hou ik de eerstkomende dagen op peil met crosstraining terwijl ik nauwkeurig onder een bepaalde pijngrens blijf en vanaf volgende week begin ik onder zijn strenge controle weer aan het lopen. Met een beetje vertraging geraak ik er wel.

Vanochtend had een vriendin uit de gym slechter nieuws, zij was klaar voor de Boston marathon in twee weken, maar een serieuzere blessure dan die van mij zet haar nu helemaal aan de kant en voor haar is het avontuur spijtig genoeg al afgelopen voor het begonnen is, ze is er kapot van. (Boston is de kers op de taart onder de marathons)

Wat nu?

Nog maar 8 weken te gaan in de training naar de marathon en aan de kant zittend met een pijnlijke blessure, hoe ga ik dat nou doen?

Ik maak me nu natuurlijk zorgen over mijn trainingschema, vorige week viel al helemaal in duigen en deze week zit er van lopen ook al niet veel in. Zo zou ik deze ochtend een rustige 10 mijl (= 16km) hebben moeten lopen, welteverstaan "rustig" om na de 21 kilometer race van zaterdag alle stijfheid eruit te werken, maar en nu komt het, omdat ik deze ochtend maar pas voor het eerst weer die trappen op een normale manier kan afstappen en er nog veel overgevoeligheid waar te nemen is rond de zere knie, moet ik dus ook nog niet aan lopen denken.

Maar ik wil ook niet meer stilzitten! Ik wil binnnen 8 weken klaar zijn voor die marathon! Maar ik wil ook van die blessure af geraken en dat het liefst zonder teveel aan conditie te verliezen.

Daarom ben ik toch maar in de aanval gegaan.

Te beginnen met mijn oude vertrouwde Pilates-Core Fusion klas van een uur, alle conditiewerk zit geconcentreerd rond de buik- en rugspieren, daarenboven doen we zeer veel zijwerk, dat wil zeggen side-plank, side leg lifts en ook wat aandacht aan alle spieren rond het achterwerk. Knieen en Illiotibial banden volledig sparend, goed voor een sterke lichaamshouding en prima voor een slank figuur.

Maar dan de cardio, hoe pak ik dat nu aan zonder mijn benen al te gebruiken? De loopband gaat nog niet, de elliptical ook niet, fietsen ook nog niet en dan heb ik het voorlopig gehad. Maar zwemmen wel, tenminste met een vlotter tussen mijn knieen zodat ik de benen stabiliseer en niet gebruik. Ik heb dus gezwommen enkel met mijn armen, een half uurtje maar, want amai da's niet gemakkelijk!

Maar ik voel me nu prima, zelfs mijn IT-band roept luidkeels "Dank U" en sinds daarnet kan ik weer netjes als een gewone mens stappen, joepie!

Morgen volg ik de gewichtenklas Body Works, maar van de squads en lunges ga ik me onthouden, misschien een voorafje in het zwembad idem vandaag en achteraf staat er een visite aan de fysiotherapeut op het programma.

Ook denk ik eraan om zowel mijn trailloopschoenen als mijn pavementloopschoenen te vervangen, ze zitten super comfortabel en zijn de juiste voor mijn voeten maar als ik zo nakijk dan zijn ze slechts bedoeld voor een intensiteit van minder dan 25 mijlen per week en aangezien ik daar nu boven zit denk ik dus aan upgraden. Daarenboven zijn mijn 8 maanden oude trailrunners aan vervanging toe en kan ik de relatief nieuwe straatloopschoenen nog wel gebruiken in de gym.

"Our greatest glory is not in never falling but in rising every time we fall."
(Confucius)

De Race

(Met het witte petje en shirtje ben ik)

De Finish, ik heb het gehaald, maar hoe? Met tranen. Ook al had ik de laatste kilometers hallucinaties van reddende rode kruis draagbedden, ik had geen andere keuze gewoon te blijven voortgaan als ik wou finishen, ook al was dat mezelf voortslepend desondanks de scherpe pijn, ik wou het halen, morgen zien we verder. Teammaten stonden me aan het begin van de eindsprint op te wachten, ze waren me onderweg allemaal gepasseerd en stonden nu te roepen "nog even Ann!", "je mag de finisch ook stappen Ann", "kom nog heel even, dan ijs erop en rusten, je bent er!" Nog even ja dat kon ik nog net, mijn eindtijd interesseerde me niet meer want dat zou al helemaal een flop zijn.

Het begon nochtans allemaal veelbelovend. Op tijd uit bed, een verkwikkende korte douche, boterhammetjes met koffie, de tapes over mijn knie, een verrassend Good Luck telefoontje van mijn zusje en de baan op, maar vooral, helemaal geen zenuwen en er helemaal zin in hebbend.

Verkeersleiders wijzen de arriverende wagens hun parkeerplaats en de lange wandeling tot aan het vertrek diende gelijk als opwarming, al een geluk want zelfs voor een porta potty stop was er toen geen tijd meer, zo recht de startlijn over dus.

Pijnloos, in vorm en goed uitgerust had ik er goeie moed in, aan mijn knie dacht ik nauwelijks, ik genoot van de gemoedelijke massa bestaande uit 1200 halve marathoners. Het startsein en dan drie mijl de baan op naar de ingang van het park en eens daar op de zanderige paden voelde ik me helemaal in mijn nopjes, een dik uur zou ik mogen genieten van een voor mij nog onbekend maar prachtig terrein, de wandelpaden, de vlaktes en hellingen, onder de bomen, tussen bloemenweiden, soms erg stoffig en zandering, soms bedekt met rotsen en boomwortels, beekjes overstekend, concentratie waar je je voeten zet en met lopers vlak voor je is dat soms lastig. Net zoals zovelen ben ik dus ook een keertje plat gegaan, op mijn buik en als een zwart varken liep ik lustig verder, nog steeds in opperbeste conditie. Alhoewel, voelde ik daar niet iets lichtjes ambetant daar? Ik wou het niet geweten hebben, concentratie alom om zo schokvrij mogelijk te lopen, maar dat zeuren ging langzaam over naar erger, tijdens de klims ging het weer goed, maar de afdalingen werden langzaam maar zeker martelgangen, tot we bijna het park uitliepen, een prachtige lange bergaf waar iedereen weer eens goed kon doorlopen, toen ging het niet meer, het gevoel van scherpe messteken onder en naast mijn knie maakten zelfs gewoon wandelen een hel. Vier mijlen nog, emotioneel deed het besef evenveel pijn dan de knie en omstreken, maar ik zou het halen, al was het als laatste, al was het de eindmeet overstrompelend, al duurde dat een eeuwigheid, al moest ik allerlei oppeppende truckjes bedenken, ik ben er uiteindelijk geraakt.

Na nog een hectische dag van vergeten waar je geparkeerd staat, van zwemwedstrijden en collegebezoeken was ik blij om 's avonds in bed te kruipen met een ibuproven.

Maar gelukkig bestaat er zoiets als zondag rustdag, de blessure zal nu eerst zijn tijd moeten krijgen om te herstellen, ook al staat er voor volgende zaterdag een 16-miler op het programma, ik zal toch forfait moeten geven en de hele training aanpassen.

Maar wat geeft het, Mommy heeft haar eerste halve marathon finishers medaille om de hals.

Great Race You Tube Channel

loophouding analyse

Zo ziet die analyse er dus uit, ja dit ben ik. Samen hebben we het nogmaals uitgebreid besproken en daarna heb ik mogen oefenen op de loopband, stap voor stap heeft de therapeut me daarin begeleid en wat eerst erg onwennig en gek aanvoelde ging algauw vlot en bijna moeiteloos. Behalve dan toen de snelheid goed werd opgedreven en wanneer het gesprek net iets teveel aan spraakconcentratie vroeg had ik de neiging om weer in mijn oude gewoonte te vallen. Normaal, oefening baart kunst en dat kan je niet zomaar na dertig minuten. Het wordt een werkje van enkele weken maar liever nu de oorzaak aanpakken dan blijven kwetsuren behandelen die door slechte gewoontes toch weer zouden terugkomen.
Anderhalf uur kreeg ik daar de volle aandacht, de loopcorrecties, een ultra sound dieptemassage aan mijn slechte been en daarna les in het intapen van de gevoelige knie voor morgen. Whaauw, heel nauwkeurig tape plakken terwijl ik mijn knieschijf moet wegduwen, een heel gedoe, ik hoop maar dat ik morgenochtend om half zes wakker genoeg zal zijn om dat even goed te doen. Alles is al keurig voor me op maat geknipt en ligt in een stapeltje klaar naast de stap voor stap procedure in beeld en uitleg. Dat naast mijn loopshortje, kousen, mijn TNT (Team In Training) trainingshirtje en lopersbh. en een potje vaseline (om op de gevoelige wrijvingplaatsjes te smeren, werkt evengoed als de bodyglide producten). In de keuken staat mijn rugzak klaar met mijn fuelbelt voor tijdens de looptocht, mijn trailloopschoenen met de timerschip al aan vastgemaakt (moet ik dat morgenochtend niet met bibberende ijskoude handen staan doen) en mijn bibnummer met veiligheidsspeltjes en een lange trainingsbroek met vest.

Nu lekker gaan slapen, om vijf uur uit bed, toilet, ontbijten met brood en smeerkaas en een kop koffie, toilet, tanden poetsen en in het donker het huis uit sluipen. Om zeven uur gaat het startschot, ik hoop tussen negen en halftien binnen te lopen na een ontspannende en fantastische 21 kilometer race door de Agoura Hills. Genieten moet ik doen zei de therapeut, over mijn loopcorrectie moet ik me morgen niet teveel aantrekken, de tapes zouden hun werk moeten doen, zo af en toe eens op concentreren mag maar vooral een onvergetelijke fijne eerste half marathon lopen als de ultieme voorbereiding naar 1 juni.
The Great Race of Agoura

Fysio therapy

Oh ja, ik heb me de laatste dagen al super rustig gehouden, wat dacht je dat ik niet bang ben om mijn lopersplezier te gaan verknallen door te veel, te intensief en dat allemaal te snel?

Maar anderzijds laat ik me ook zomaar niet vellen en probeer ik nu al het kwaad bij de kraag te vatten vooraleer het te erg wordt.

Desondanks de pakken ijs voelde het rond de knie toch behoorlijk ontstoken, wat resulteerde tot een slechte nachtrust en al mankend de zondag door, maandag was dat allemaal al stukken beter maar heb toch onmiddellijk contact gezocht met de fysiotherapeut die een paar weken geleden na een groepstraining was komen spreken over lopersblessures. Via de organisatie raakte ik aan zijn gegevens en na me verzekerd te hebben over de terugbetaling via de ziekteverzekering maakte ik een afspraak. Van (ervaren) lopersvriendinnen had ik ondertussen al heel veel goede raad en tips meegekregen, maar aangezien ik de koe goed bij de horens wil vattten wil ik toch liever professionele hulp. website "The runners Clinic".

Een goede keus bleek na de eerste visite van deze ochtend, de man maakt er serieus werk van, zelf een loper specialiseert hij zich in lopers. Eerst een grondige analyse van de klachten en de behandeling en daarna in runner shorts de loopband op, een gematigd tempo waarbij hij gedurende enkele minuten me filmt vanuit verschillende hoeken. Terwijl de beelden worden overgezet op de computer krijg ik van zijn helpster een grondige dieptemassage aan de linker ITband. Daarna een bespreking van de beelden, er bestaat nu eenmaal zoiets als de meest ergonomische manier van lopen, met de minste belasting voor gewrichten en ligamenten en met het minst nutteloos verlies van kostbare energie, kortom een juiste lopershouding.

De stand van mijn voeten is prima, mijn algemene lichaamshouding in profiel gezien ook, maar ... ik land te veel op de hielen, ik zet te laat weer af, terwijl je maximaal maar 1,5 tot 2 inch in de hoogte mag veren doe ik dat 3 inches en mijn passen moeten korter en sneller. Voila. Daardoor komen er na lange looptochten klachten, te veel onnodige druk en belasting op de ITband en de kniegewrichten, de eerste schokdempers vooral bij hellingen.

Ik voelde me helemaal gepamperd, serieus genomen en geholpen.

Vanaf vrijdag ga ik leren 'goed' lopen, een half uur gaan we daar minstens aan werken op de loopband, daarna krijg ik weer een goede massage en gaat hij me leren mijn knie op de correcte manier in te tapen voor zaterdag. Geen twijfel dat ik die race niet zou lopen vindt de man (oef!).

De komende weken zal ik me dus professioneel laten begeleiden (dankzij onze verzekering kan dat dus gelukkig wel) om in exact twee maanden de marathon zo pijnloos mogelijk uit te kunnen lopen. Morgen, donderdag, zal ik op doktersvoorschrift voor het eerst weer een tochtje ondernemen, maximaal 3 tot 4 mijl rustig loslopen op niet te hellend terrein (wat hier wel een uitdaging is).

Na de twee Pilates klassen van deze week, een enkele gewichtenroutine en een Body Works klas en met vrijdag als complete rustdag zou ik zaterdagochtend om zeven uur in de ochtend fris aan de start moeten staan!