mijn achtertuin

(zicht achter het bankje)

Ge kunt niet geloven hoe erg ik het lopen in het park nu wel mis, mijn zusje had me er nog zo voor gewaarschuwd bij het begin van de marathontraining, "pas op want menigeen liep al blessures op door de brute training, je geniet nu zo van het lopen, verpruts dat niet!" En voila zie, het is al zover. Door de overwerkte iliotibiale band in het rechterdijbeen kan ik nog steeds niet mijn geliefde hellingen doorkruisen, ben ik gebonden aan saaie ellipticalmachines en de ronddraaiende loopband, een hamstertje kan het beter dan ik, of hoeveel electriciteit zouden ze niet kunnen opwekken met al die dolle binnensporters op ronddraaiende wielen vraag ik me dan af?

Toch zie ik het als een positieve ervaring, want hoe kunnen we beter iets leren dan door de praktijk te ervaren? Hoe kan ik beter de grenzen van mijn lichaam leren kennen door ze te doorbreken en de brokken weer aan elkaar te gaan lijmen tot alles weer stevig zit en toch niet te strak? Wie kan me beter uitleggen dat je na je veertigste niet meer zo snel recupereert dan het bijna vierenveertig jarige vrouwenlichaam zelf? Ik zie het dus allemaal heel positief.

Maar toch, wat mis ik het uren buiten zijn, het lopen rennen, buiten adem raken, de opgedroogde laag zout op mijn vel, het moe maar voldaan zijn, leeg en toch weer vol zijn, hernieuwd en zuiver. De geur van de uitbundig bloeiende salie, tijm en anijs, het geritsel tussen de struiken en de aan mijn voeten voorbijflitsende hagedissen.

Het uurtje loopband gisteren in de gym met het voorgeschreven minutenprogramma in de hand kon daar niets aan verhelpen, ook niet de ontspannende maar intense Pilates-Core training van deze ochtend, en al zeker niet de enthousiaste fietsverhalen van vriendin S. konden me aan een beter humeur helpen.

Toch wou ik me niet in een dip laten glijden, zo gaat dat tegenwoordig niet meer met mij, trouwens, dinsdag is mijn beloningsdag, dat wil zeggen dat na de maandag die opruim- poets- en grote wasdag is, ik wat voor mezelf heb verdiend. Dat lopen komt wel weer in orde, laat ik me dan ondertussen wat meer op die fiets springen net als S.! En om aan die huizenhoge opgeklommen benzineprijzen (ja, nu ook in Amerika!) wat tegemoet te komen vertrok ik vanuit de garage recht onze achtertuin in.

Makkelijk is anders, al lopende vond ik het altijd best te doen, maar zelfs met een goeie 'dirt'bike is het flink puffen. Vierentwintig versnellingen zitten op mijn fiets en dat is niet een te veel!

Twee uur had ik met mezelf, mijn fiets en de natuur, af en toe naast de fiets om heelhuids weer thuis te geraken, want eerlijk, deze 'dirt'wegjes vragen nog veel oefening, vooral de soms ijzingwekkend steile stukjes.

De lucht was koel en fris, op het bankje met uitzicht op de stad was het even rustig vertoeven, geloof het of niet, geen ander mens ben ik tegengekomen en dat vind ik echt genieten!
(zicht voor het bankje)