Het Plan

Ben vandaag weer op consultatie geweest bij mijn fysiotherapeut en na een uitvoerige controle of de pijnlijke race nog steeds enkel de IT-band is, na een heerlijk lange en onspannende massage aan de pijnlijke kant door zijn assistente en na de bespreking van zijn plan testte ik nog even zijn elliptical uit om de perfecte instellingen voor me te zoeken en toen ging ik al fluitend van contentement naar huis. Want ja hoor, er is nog zeker hoop. 'k Zal nu wel geen wereldrecords meer kunnen breken, 'k zal zeker ook geen prijzen winnen, maar ik zal wel nog mogen meelopen in de San Diego Rock'n Roll marathon op 1 juni en kunnen genieten van deze super geanimeerde lange afstandsloop.

Belangrijk is de blessure nu volledig te laten herstellen maar zonder aan fitness verliezen. Dat hou ik de eerstkomende dagen op peil met crosstraining terwijl ik nauwkeurig onder een bepaalde pijngrens blijf en vanaf volgende week begin ik onder zijn strenge controle weer aan het lopen. Met een beetje vertraging geraak ik er wel.

Vanochtend had een vriendin uit de gym slechter nieuws, zij was klaar voor de Boston marathon in twee weken, maar een serieuzere blessure dan die van mij zet haar nu helemaal aan de kant en voor haar is het avontuur spijtig genoeg al afgelopen voor het begonnen is, ze is er kapot van. (Boston is de kers op de taart onder de marathons)