dag 1 van summerschool

Als een stoere boy kwam hij naar me toe gelopen met een gespeelde grijns op zijn gezicht van 'amai!' en met zijn duim naar beneden, wou hij zeggen, het was niet tof.

Toch straalde zijn hele lichaampje en stond zijn gezichtje blij, in de auto vertelde hij honderduit, dat het niet alleen spelletjes waren maar dat ze ook echt moeten werken. Lezen, rekenen, schrijven en lees-bingo, dat laatste was zeer plezant geweest. Aan zijn manieren kon ik duidelijk opmaken dat het zeker geen negatieve ervaring was. We waren snel weer thuis en uieindelijk bleef er nog een lange namiddag over om te spelen. Morgen gaat hij terug, het zal hem goed doen. Zo valt de druk thuis er ook even af, er is geen huiswerk te maken dus dat is goed, want dat maakt het schooljaar altijd zo zwaar, na de schooluren nog een pak werk, voor sommige kinderen vaak een zware taak.

Early Summer School voor Ben

Vanaf morgen gaat Ben terug naar school, de "early summer school" als voorbereiding op het nieuwe schooljaar. Het is een beetje van moeten, sterk aangeraden door zijn juf en via de school kon hij ingeschreven worden, risico-kindjes krijgen voorrang en moeten niet betalen, anderen staan op de wachtlijst.

Ik wist het al lang maar dierf er tegen hem nog niet echt over beginnen, ik wou zijn vakantiepret niet bederven, tergelijkertijd doet hij zo zijn best om elke dag een half uurtje te lezen afgewisseld met een van zijn zussen en ook werkte hij twee keer per week een uurtje met Kara. Gisteren bracht ik het voor het eerst eventjes terloops ter sprake zonder veel reactie te krijgen.

Maar toen ik er vandaag terug over begon leek het besef maar pas te komen, hij dacht dat het een grapje was en kon het niet goed geloven. Toch vindt hij het buiten mijn verwachting niet erg, eigenlijk kijkt hij er best naar uit om tussen andere kinderen te zijn, het zal wel op een speelsere wijze verlopen (hoop ik) en het is maar een halve dag en het is in een andere school dan zijn echte school en ook nog dichter in de buurt.
Welja, ik probeer het een beetje positief in te kleden.

Toch zit ik zelf wel met tegenstrijdige gevoelens hierover. Ik weet dat twee maanden vakantie lang is voor kinderen die niet uit zichzelf lezen of automatisch rekenspelletjes doen, voor hen betekent dit vaak een grote stap achteruit en moet er in september en zelfs oktober veel opnieuw ingehaald worden, jammer. Dus is het goed dat hij nu vier weken lang elke voormiddag mag gaan oefenen op schools niveau. Anderzijds is zijn echte vakantie nu defintief verbroken, op tijd vertrekken want het begint om 8:00am en het duurt toch nog tot 12:20pm. Ze moeten ook elke dag komen, want er staan zoveel andere kinderen op de wachtlijst dat een plaats snel wordt ingevuld door een ander, je moet dus een geldige afwezigheidsreden kunnen voorleggen bij een dagje verzuim.

Morgenochtend breng ik hem en zal ik alles met argusogen bekijken, morgennamiddag zal ik goed luisteren naar wat hij te vertellen heeft en hoe hij zich hierbij voelt. Als het een paar dagen negatief zou doorklinken, hoeft hij dit niet de hele verdere vakantie te doen, als hij het leuk vindt dan is het alleen maar mooi meegenomen.

Woensdag zal hij al niet kunnen gaan, want dan gaan we samen Alex ophalen in de luchthaven LAX, na zijn 6-weken trip in Japan.

De ... feesten.

Wat ik de laatste twee zomers al erg gemist had, daarvan heb ik vandaag weer eens de sfeer mogen opsnuiven, een soort 'feesten' of festival of evenement, niet in een stad maar op het strand van Huntington Beach.

Wat rondhangen, rondlopen, rondkijken. Beach Games met de US open surfing, Beach Volley competitie, een mix van actiesporten met supersterren in het skateboarden, BMX en Freestyle motocross, afgewisseld met muzikale artiesten.

Reklametoestanden, muziek, lawaai. Zon, zee, strand, bikini, trunks en flip flops. Bruingebakken, getatoueerde en getrainde lichamen. Families, kinderen, koppels en veel fotografen.

Een hele dag niksen en geen minuut veveling, van het ene evenement in het andere rollen tot het avond werd en de drukte aan het strand vervangen werd door een rustige zonsondergang.

Het zijn geen Gentse Feesten of Lokerse Feesten of geen Suikerrock, zelfs helemaal geen vergelijk, maar mijn bevredigingsgevoel is toch hetzelfde, een zomers uitje op een zomers evenement.

a tribute

Elke ochtend vertrekt hij als eerste om als laatste thuis te komen, als de hele buurt al lang voor de televisie ligt, als ons kindjes klaar zijn om te gaan slapen maar nog net genoeg energie hebben om bij het horen van de deur om het eerst "papa!" - "papa, mijn ... is kapot, kan je dat maken?" - "papa, kun je me morgenvroeg afzetten aan ..." - "papa, kunnen we eens naar ... gaan?" - "papa, ik mag van mama dit, maar ik moest het ook aan jou vragen, mag het?" - "papa, kunnen we dit weekend dit doen?" - "papa, ..." te roepen.

Ook al komt hij dan doodmoe binnen, altijd blijft hij rustig bij hun overval en probeert hij het diplomatisch en snel van zich af te werken.

Dan ging de hele dag al in deze trend, rende hij van de ene vergadering naar de andere, staat er een rijtje aan zijn kantoortje te wachten met technische of artistieke vragen, overleggen en bespreken onder producers, zorgen dat zijn Banzai-team vlotjes kan werken.

De term 'vakantie' ligt nog ver zijn bed, de wil is er wel, maar de timing niet. Al jaren doet hij verder zonder een echt verlof, af en toe een dagje tussendoor lukt nog net, meer niet.

Maar we dromen, een weekje Hawaii staat, zoals bij vele Californiers, ook bij ons op het verlanglijstje, een goeie vier uur vliegen. Als de film klaar is, doen we dit zeker, om onszelf te belonen en dan mag hij een week lang languit kijken naar de Banzai-pipeline.

Het leven van een Computer Graphics supervisor van Surf's Up.

Als vrouw kan ik er best mee leven, we hebben het goed en niets tekort. Veel tijd voor ons alleen is er niet, maar daar lijden we niet onder. Onze kinderen en hun geluk is ons geluk.

pest control

Waar ik vorig jaar een beetje lachwekkend tegenover stond en vooral erg overdreven vond, dat heb ik vandaag zelf besteld. De Orkin pest control brigade.
Niet dat ik bang van een beestje, mieren en allerhande kruipdiertjes, zelfs niet van de spinnen, als ze niet gevaarlijk zijn. Maar dat is het nu juist, die kleine glanzende zwarte spinnetjes durven weleens bijten en dan doet dat maanden pijn en/of voor kleine kinderen is het zelfs heel gevaarlijk. De Black Widow spider, de naam klinkt wreder dan het diertje eruit ziet, gifzwart met op het bolle lichaam onderaan een rode dubbele driehoek, een ei ter grootte van een erwt huisvest wel honderden nakomelingen. Al tientallen Black Widows heb ik doodgetrapt of doodgespoten en ook van hun broeihaarden heb ik er al een drietal kunnen onderscheppen.

Omdat hier nogal wat kinderen rondhangen doe ik nu wat ik eerst erg belachelijk vond, de pestcontrol gebeld, heb ineens een heel behandelingscontract getekend van een half jaar. Ik wil het niet geweten hebben dat er eens eentje zijn handjes in een donker hoekje steekt en de spin zich met een beet moet gaan verdedigen.
Binnenshuis heeft hij 'space dust' gespoten in de loodgieterijgaten in de muren, tegen mieren en ander kruipend ongedierte.
Buitenshuis zijn alle randen en hoeken rondom behandeld met een vloeibaar gif, tegen mieren en andere kruipende insecten en spinnen, volgende maand komt hij terug en dan iedere twee maanden en als het nodig is nog eens tussendoor.

stroompannes

foto uit LAtimes

Vandaag was ons straatje te smal. De trucks van Edison, de electriciteitsmaatschappij stonden geparkeerd met hun kranen in de masten. Wat ze juist deden, heb ik niet gevraagd. Maar wat ik wel weet is, dat er serieuze problemen zijn rond overbelasting van het netwerk in Zuid California. Door de uitzonderlijk hete temperaturen, staat ieders airco vollop te draaien. Zaterdag waren er de eerste grootschalige pannes, ook bij ons in de hele buurt, de stroom was uit van vier in de namiddag tot elf uur 's nachts. De oudere netwerken kunnen het extra hoge stroomverbruik niet aan, airconditioners, computers en televisies en alle andere moderne apparaten, het is teveel bij een temperatuur als deze.
Nu las ik in de krant dat er vandaag op talrijke plaatsen weer pannes waren. Duizenden mensen zitten uren zonder electriciteit en er is een dreigend tekort van vervangmateriaal voor oververhitte electriciteits transformers.
Wij doen ons best om het zuinig te houden, de airco staat te blazen maar niet overdreven koel en alle andere toestellen blijven zo veel mogelijk uit.

A heat wave.

Er doet zich sinds dagen een merkwaardig weerfenomeen voor in California.
Het is nog steeds het zonnige California, waarvoor het wereldwijd gekend is, maar we genieten niet het gebruikelijke frisse westelijke ocaanbriesje of zelfs ook niet de af en toe opstekende oostelijke kurkdroge en hete Santa Anna wind, maar er staat een zuidwestelijke vochtige luchtstroom uit Mexico. Dit zorgt voor uitzonderlijk hete lucht met een luchtvochtigheid van boven de 80% terwijl we hier normaal hoogstens een 30% halen.
Zelfs aan de koude Stille Oceaan voel je de uitzonderlijk hete lucht over je afgekoelde natte lichaam blazen.
Hadden we nu maar een zwembad of eentje in de buurt want zonder water houden we het buiten het huis geen 5 minuten uit.
Maar zo wordt wel onze 'outdoor'shower nu vollop gebruikt, met ons zelf gelegd warmwater opwarmsystheempje van enkele opgerolde waterslangen, oorspronkelijk bedoeld om zandige strandkinderen af te spoelen, genieten we dezelfde locatie en uitzicht als waar we misschien ooit een tropisch waterparadijsje willen aanleggen.
Ook 's avonds als het donker is, voelt het erg warm in de buitenlucht. De zwoele avonden die ik vorig jaar zo hard miste, heb ik nu al met tientallen op een rij mogen genieten. De lichtjes onder de parasol branden en de citronella kaarsen branden.

Oops... rear ended!

Afstanden doen met de wagen is in het grote Amerika de normaalste zaak ter wereld. Voor gewone boodschappen is een tien minuten rit op de autosnelweg niet ongewoon, ook voor een doktersbezoek moet ik drie afritten verderop zijn of heen en weer naar de school kost me bijna drie kwartier.

Zo reden we vrijdagochtend dertig minuten noordwaarts tot aan hun surf'spot', om in de namiddag vijftig minuten zuidwaarts te rijden voor een waterpolowedstrijd om daarna weer twintig minuten noord te rijden naar huis.

Op vrijdagnamiddag is het filemoment, bijna de hele 101 zit vast en is het 'stop and go' verkeer.

Kop-staart aanrijdingen zijn ook hier in files geen uitzondering. Meestal kan ik het vanop veilige afstand aanschouwen, maar vrijdag hoorden en voelden we de klap bij onszelf, een kleine Ford pick-up was ingereden op onze grote Chevrolet Suburban, aan lage snelheid, maar te hard voor de arme man zijn wagen. Zijn hele voorkant was ingevouwen, terwijl er bij ons enkel een deuk is in de bumper, niemand gekwetst maar voor de man een harde dobber, ik heb best medelijden met hem want hij zag eruit als een hardwerkende mexicaan met een laag inkomen, zijn verzekering zal onze kosten betalen maar hijzelf zit in de rats.

gezinsgekte bij bezoek

De rijmenantjes zijn afgelopen maandag vertrokken op doortocht in California en Nevada, nadat ze woensdagochtend verrassend vroeg voor onze deur stonden en we vier dagen lang spannende en plezante dingen hebben gedaan, helemaal bijgepraat zijn en de kinderen van elkaar niet genoeg konden krijgen.

In rekening genomen dat wij op dit moment met zijn zessen zijn en zij met hun vijfen, dan kom je op een totaal van zijn elfen. Wetende dat ik nood heb aan rust en regelmaat, dat er die avond zich een noodsituatie voordeed met de afwateringspomp en we zodoende pas veel te laat konden eten, begon mijn stress barometer op zaterdagavond in het rood te staan, dat wil zeggen, een kloppend hoofd en een spijsverteringsstelsel dat over zijn toeren draait. Niet aan toegeven, blijf ik tegen mezelf mompelen en probeer op tijd in bed te geraken, niet makkelijk met een familie die niet moe te krijgen is en van 'jetlag' nog nooit heeft gehoord. Maar niet geklaagd want goeie vrienden uit Belgie krijg je niet alle dagen op bezoek en nu het onwennige van de eerste dagen verdwenen is, wordt het alsmaar beter.

Geen goeie start natuurlijk om een bijna volle negen uur op volle zee te gaan varen op zoek naar walvissen, wie dit doet moet met een flink ontbijt achter de kiezen en fris als een vis aan de tocht kunnen beginnen, jackets en hoofddeksels waren mee, genoeg proviant ook, foto toestellen en pillekes tegen zeeziekte en heel veel goede raad hoe het te verkomen. Maar al snel hingen de eerste (andere) passagiers te kotsen over de railing, "niet naar kijken" en "naar de horizon blijven turen" was mijn goede raad aan de kinderen. Niemand van ons werd ziek, behalve ikzelf, eigenlijk voelde ik het al van bij het begin, er was geen ontkomen aan, toch heb ik alle humpback whales gezien en de duizenden dolfijnen en de Blue whales, maar hing tussendoor kotsmisselijk half overboord.

Zo snel ze aankwamen, zo snel was hun huurwagen maandagochtend gepakt met hun kampeer materiaal, over twee weken verwachten we ze terug, nog een paar dagjes samen woon- en strandplezier vooraleer ze terug richting Belgie vliegen.

Ondertussen heb ik kunnen bekomen, ook de kinderen hadden wat rust nodig en zijn weer helemaal henzelf. Vandaag bracht ik mijn wagen weer naar de garage, weer wat loos, als ik hem morgen op tijd terug heb, rij ik met de kinderen richting Culver City, waar er een familie voorstelling is van Monster House, een week voor de dag van de officiele release datum.

emigreren

Ondertussen wonen Kristine, Alain en dochter Axelle al hun eerste weekje in Los Angeles voor een periode van twee jaar.

Terwijl Saskia en Pieter zich klaarmaken om over twee maanden hetzelfde te doen voor drie jaar.

De vlaamse Inge die reeds haar twaalfde jaar in L.A. woont, ontmoette tijdens haar vlucht BX-LA, vorige week, een ander gezin met twee kinderen die aankomen voor een aantal jaartjes en via andere bronnen vernam ik nog van een gezin.

Wat maakt Los Angeles en omgeving zo aantrekkelijk voor die talloze Vlamingen?

Kom ik het komende zaterdag te weten, op het strand van Long Beach, op de "Belgian National Day Beach Party", voor alle Belgen in Southern California?

Oh ja, we hebben ook nog Marijke en Dave die in juni naar San Francisco trokken, en nog in hun witte broodsweken zitten.

an other life

Dat ze me erop zouden wijzen hoe we hier ondertussen het leven gewoon zijn geworden, moeten ze al niet meer doen, ik besef het nu zelf meer dan genoeg, in feite lig ik er gewoon helemaal van in de knoop.

De reacties van hun kinderen en van henzelf, het zouden wijzelf kunnen geweest zijn twee jaar geleden, ik verschiet ervan, het voelt zelfs als een aanval op onze nieuwe leefwijze. Nee, we zijn nog niet veramerikaanst maar toch voel ik me ook niet meer als toen, iets is anders, wat weet ik nog niet.

ducks in a row

Vaak betrap ik me erop dat ik het leven hier ondertussen zodanig gewoon begin te worden dat ik soms eens hard moet nadenken hoe ik dat nu weer vroeger -in Belgie- deed. Wat ik in het begin als choquerend ervaarde, zou ik nu niet meer kunnen missen, zoals de altijd opgewekte en overvriendelijke winkelbediendes, 'even' de auto nemen om mijlenverder 'wat' te halen en de openheid waarmee jan en alleman je aanspreekt.

Toch blijf ik natuurlijk nog die Belgische madam met haar kinderen en vinden de buren het best grappig als het gebruik van de papieren bordjes nog geen tweede natuur voor me geworden is.

Terwijl ik daar in het begin erg onwennig over was, durf ik nu gewoon tussendoor wat in het nederlands te brabbelen tegen de kinderen, ook als anderen erbij staan en ze er niets van kunnen verstaan, ze zijn ons ondertussen zo gewoon dat het helemaal niet onbeleefd is en ze het best grappig vinden,hun best doende om toch een woord te kunnen verstaan.

Ik sta er niet meer bij stil en heb soms het gevoel dat ik hier al mijn hele leven ben. Maar soms ook niet, zoals wanneer je een stel oude Belgische vrienden verwacht als nu. Het is geleden van de dag voor ons vertrek, met tranen en lachen hebben we afscheid genomen, "tot in Amerika" hebben we elkaar beloofd en eindelijk is het zover. Helena en Lore hebben ontelbaar keer naar elkaar geschreven "I miss you" of "ik mis je heel erg" of "ik wou dat je hier was" en eindelijk zullen ze elkaar weerzien. We zijn er zelfs een beetje zenuwachtig van. De kinderen lopen me al dagen als kuikens achterna, ze zijn niet lastig en niet stout, maar laten me geen moment met rust, de onrust broeit.

halverwege

Hoe lang is hij nu van huis? Bijna een maand.

Inderdaad, het gaat snel en blijkbaar vindt Alex dat ook.

Regelmatig emailen we en soms ontmoet ik hem ook wel eens op msn, als ik met vragen zit of me bezorgd maak dan schrijf ik hem een briefje en tegen de ochtend heb ik dan een antwoord. Zo heb ik niet het gevoel dat hij zo ver weg is, het kan al haast niet sneller gaan.

Blijkbaar heeft hij het naar zijn zin, dat voel ik op de manier waarover hij schrijft. De gadgets en technologie in de Japanse winkelstraten spreken tot zijn verbeelding, zijn geld achterna. De familie legt hem in de watten en het klikt goed, en blijkbaar heeft hij al heel wat nieuwe vrienden bij waarmee hij naar school gaat en in hun vrije tijd de Japanse straten afschuimd.

Natuurlijk missen we hem, maar anderzijds creeert zijn afwezigheid wat meer ruimte voor extra aandacht voor de andere vier. Dat kunnen ze gebruiken, want zo gaat dat in een groot gezin, of je moet alles delen of het is allemaal niets.

Hij doet het weer helemaal!

Twee weken geleden was hij in het water gevallen,

op die enkele minuten was hij helemaal volgelopen.

"Laten drogen en wachten" was mijn eigen advies.

Het water verdween en

langzaam kwam er weer leven in het toestel,

maar de batterij bleek radeloos.

Ze wou opladen, maar het lukte niet zo goed

en toen viel het telefoontje steeds weer uit.

"Haal een nieuwe batterij" was weer mijn eigen advies.

Maar ik werd van het kastje naar de muur gestuurd,

na telefoontjes en bezoekjes aan de service diensten.

Toen werd ik heel erg boos

en wou bijna mijn zwarte gsm-tje over het balkon gooien.

"Eerst nog eens proberen" dacht ik toen.

De telefoon floepte aan

en de batterij indicator toonde weer vol.

4th of July,

dit is een "feestdag" voor de Amerikanen, dan bedoel ik dat ze echt uitbundig zijn in hun patriotisme, wat voor de meesten inhoud, met de RV of de tent of hun boot een lang weekend erop uit, in de fille staan en kamperen zijn de toppers.

Maar aangezien ik nog lang geen "Stars and Stripes" vlag voor de deur hangen heb, deed ik het op mijn eigen Belgische manier.

Het begon met het helemaal leeghalen van de garage en het sorteren van -zelfs na negen maanden- weeral rommel. De waterslang spoot het meeste vuil naar buiten en de -Belgische- aftrekker trok de rest in dezelfde richting. De zon droogde het geheel weer mooi op en toen kon het gerief weer naar binnen. Nu wat meer geordend en vrij van spinnenwebben.

Toen stond de halve buurt op de oprit met de melding dat de laatste BBQ al sinds zaterdag geleden was en ge toch niet op je eentje kunt zitten vuurwerk kijken. Toen besloten ze dat zij het eten wel gingen meebrengen als wij de locatie konden voorzien en dat het dan weer eens supergezellig zou kunnen worden.

Zo stonden ze met z'n allen om zeven uur op ons balkon met geroosterde groentjes, aardappelsla, salsa en rijst, kalkoenhamburgers, ijscreme sandwiches, bier en frisdrank.

En Dave had zijn supertelescoop nog meegebracht, Benjamin is zijn grootste fan maar ook ik vind het geweldig, planeten kijken en de maan met al zijn kraters, ik kon bijna een maanwandelaar zien.

Zo hoorden we de knallen van het vuurwerk in het donker en zijn we nog snel langs het stijle paadje een iets betere locatie gaan opzoeken bij andere buren op de patio.

Vuurwerk zoals we het kennen in het kwadraat, met de beroemde smiley-face en de Amerikaanse kleuren.

En zo kon ik een zeer lang, begonnen als onproductief, weekend afsluiten met een dag van voldoening. Mijn voeten dachten er anders over en mijn lichaam en geest vielen als een blok beton in slaap omstreeks tien uur in de avond.

lang weekend

De 4th of July, een grote feestdag voor de Amerikanen! En een extra lang weekend want de dag valt op een dinsdag, dus nemen/krijgen velen een brugdag erbij.

We gingen veel doen, dat was tenminste ons plan, maar morgen zijn we al dinsdag en er is nog niets gedaan. We gingen de garage eens uitkuisen, is ondertussen al heel hard nodig; we gingen wat plantjes planten, die staan nog steeds in potten; we gingen een fimpje monteren van het surfen en we gingen ook wat vakantie nemen en genieten van zon, zee en strand.

Het is dus alleen dat laatste geworden en morgen zien we wel.

de poetshulp

Ze is ondertussen welgeteld vijf maandagen geweest en vandaag was het de laatste keer.

Omdat ze nog niet Amerikaan is en dat wel graag wil worden -na 20 jr. hier te wonen- heeft ze een aanvraag ingediend om het te kunnen worden. Als je een vaste job hebt en een social security number, dan helpt dat, daarom begint ze te werken voor een bedrijf, wat officieel is. Ik geef haar groot gelijk, maar zo heb ik weer niemand om me te helpen. Ik kan dus weer op zoek en dan wordt het weer aan elkaar wennen. Heel vervelend dus.

een beetje verlof

Mijn gsm-etje is nog niet vervangen, maar dat is mijn eigen schuld want ik heb er nog niet echt achter gezeten en veel tijd voor gemaakt. Doordat ik een hele week met de kinderen van in de vroege uurtjes naar het strand ben geweest voor hun surfkamp. Niet dat de ouders meemoesten, nee, want de kinderen werden opgepikt op een centraal punt, maar omdat Benjamin ook graag aan en in de oceaan vertoefd, ben ik telkens zelf met hem ook tot daar gereden.

Zo had ik dankzij mijn jongste ventje ook een beetje vakantie, want de zeelucht doet je alle huiselijke karwijen vergeten. Beladen met een boek en een ander boekske ging ik 'veel' lezen terwijl Ben aan het spelen zou zijn en de meisjes in hun surfkamp. Geen letter heb ik bekeken, maar wel steeds naar de kinderen, hoe ze golven te baas wilden worden en hun dat soms maar ook soms niet lukte, hoe Ben gedreven achter de groep aanliep en zich doodleuk ertussen mengde, hoe plezant de rest dat vond en ze hem allen tesamen duwtjes gaven in die sterke golven, hoe iedereen een bewakend oog op elkaar hield en hoe de teamspirit groeide.

Een tijdschrift of een goed boek kon niet tippen aan wat mijn ogen de kost kregen deze week. Ik geraak waarschijnlijk nooit uitgekeken op mijn kinderen?