een beetje verlof

Mijn gsm-etje is nog niet vervangen, maar dat is mijn eigen schuld want ik heb er nog niet echt achter gezeten en veel tijd voor gemaakt. Doordat ik een hele week met de kinderen van in de vroege uurtjes naar het strand ben geweest voor hun surfkamp. Niet dat de ouders meemoesten, nee, want de kinderen werden opgepikt op een centraal punt, maar omdat Benjamin ook graag aan en in de oceaan vertoefd, ben ik telkens zelf met hem ook tot daar gereden.

Zo had ik dankzij mijn jongste ventje ook een beetje vakantie, want de zeelucht doet je alle huiselijke karwijen vergeten. Beladen met een boek en een ander boekske ging ik 'veel' lezen terwijl Ben aan het spelen zou zijn en de meisjes in hun surfkamp. Geen letter heb ik bekeken, maar wel steeds naar de kinderen, hoe ze golven te baas wilden worden en hun dat soms maar ook soms niet lukte, hoe Ben gedreven achter de groep aanliep en zich doodleuk ertussen mengde, hoe plezant de rest dat vond en ze hem allen tesamen duwtjes gaven in die sterke golven, hoe iedereen een bewakend oog op elkaar hield en hoe de teamspirit groeide.

Een tijdschrift of een goed boek kon niet tippen aan wat mijn ogen de kost kregen deze week. Ik geraak waarschijnlijk nooit uitgekeken op mijn kinderen?