a tribute

Elke ochtend vertrekt hij als eerste om als laatste thuis te komen, als de hele buurt al lang voor de televisie ligt, als ons kindjes klaar zijn om te gaan slapen maar nog net genoeg energie hebben om bij het horen van de deur om het eerst "papa!" - "papa, mijn ... is kapot, kan je dat maken?" - "papa, kun je me morgenvroeg afzetten aan ..." - "papa, kunnen we eens naar ... gaan?" - "papa, ik mag van mama dit, maar ik moest het ook aan jou vragen, mag het?" - "papa, kunnen we dit weekend dit doen?" - "papa, ..." te roepen.

Ook al komt hij dan doodmoe binnen, altijd blijft hij rustig bij hun overval en probeert hij het diplomatisch en snel van zich af te werken.

Dan ging de hele dag al in deze trend, rende hij van de ene vergadering naar de andere, staat er een rijtje aan zijn kantoortje te wachten met technische of artistieke vragen, overleggen en bespreken onder producers, zorgen dat zijn Banzai-team vlotjes kan werken.

De term 'vakantie' ligt nog ver zijn bed, de wil is er wel, maar de timing niet. Al jaren doet hij verder zonder een echt verlof, af en toe een dagje tussendoor lukt nog net, meer niet.

Maar we dromen, een weekje Hawaii staat, zoals bij vele Californiers, ook bij ons op het verlanglijstje, een goeie vier uur vliegen. Als de film klaar is, doen we dit zeker, om onszelf te belonen en dan mag hij een week lang languit kijken naar de Banzai-pipeline.

Het leven van een Computer Graphics supervisor van Surf's Up.

Als vrouw kan ik er best mee leven, we hebben het goed en niets tekort. Veel tijd voor ons alleen is er niet, maar daar lijden we niet onder. Onze kinderen en hun geluk is ons geluk.