thinking at you

Het is natuurlijk niet hetzelfde als ze op de bus zetten voor het scoutskamp. Nee, ik heb hem afgezet aan de veiligheidscontrole in de luchthaven LAX, hartje Los Angeles. Als vijftienjarige is hij al een hele man, maar toch, zes weken van huis en dan nog op tien uur vliegen van hier, zeventien uur tijdsverschil, in Tokyo een dag op hotel en dan ofwel een vliegtuig ofwel de Shinkansen bullet train moeten nemen naar de westkust van Japan, Toyama, op zijn eentje, waar zijn gastgezin hem zal ophalen, de papa en de twee zussen spreken en schrijven een beetje Engels, de mama niet. Een andere taal en cultuur, hoe zal hij dat beleven? Daarbij heeft de arme jongen nog de bijkomende moeilijkheid dat hij via de Amerikaanse ambassade moet passeren voor zijn nieuwe verlengde visum, alle paperassen heeft hij in een dikke envelop mee, maar de afspraak, betaling en het interview moet hij zelf doen. Ik kan alleen maar hopen dat de organisatie en zijn gastgezin daarin voldoende gaan helpen.

Natuurlijk ben ik bezorgd en zal de spanning pas verdwenen zijn als zijn visum weer in orde is en als ik weet dat hij het goed maakt. Het wordt zeker een van 'de' ervaringen in zijn leven, ik hoop dat het een positieve wordt.

"Het leven is afscheid nemen", zei opa toen ik hem het laatste zag, hij heeft gelijk. Niet in negatieve zin, maar op de manier van iemand kansen geven, 'het' leven leven en op ontdekking kunnen gaan doordat je afscheid kan nemen en plaats maken voor.

Toch heb ik moeten wenen, heeft de jongen zijn mama even moeten troosten, is hij de hele dag niet uit mijn hoofd geweest en wil ik steeds zijn liedjes horen. Door dagelijkse sleur zouden we het haast vergeten, maar op deze momenten voel je echt dat het je kind is.