het roze bolletje

Het had een hele tijd geduurd eer ik een gsm -of cellphone- had, ik was dus een echte vreemde eend want iedere Amerikaan is verknocht aan zijn toestelletje. Een jaar na onze aankomst had ik er dus ook eentje, via een familiepakket dat je bij de provider besteld, ook eentje voor Bert en Alexander en Eveline, naderhand snel uit te breiden voor de andere kinderen.
We betalen maandelijks een vast bedrag en daarmee kregen we onze telefoons er gratis bij geleverd en kunnen we verder kosteloos met elkaar bellen en ook met andere abonnees van dezelfde provider.

Ik was er nog niet zo aan gehecht als de meeste anderen in mijn omgeving, maar hij had me wel al een paar keer uit de nood geholpen, hij is dus wel bijna onmisbaar.

Tot hij zondag na het telefoontje met mijn broer uit mijn zak viel recht een emmer water in. Snel uitgevist, opengemaakt en laten drogen. Geen nood dacht ik nog, ik heb het anderen al erger zien doen, zo had een vriend de gsm twee uur in zijn zwemshort in het zwembad en na drie dagen drogen werkte hij terug.
Geduldig heb ik het toestelletje dus laten drogen en af en toe eens geprobeerd, maar nu vier dagen verder lijkt het erop dat hij het niet meer wil doen.

Ik zal dus moeten proberen een nieuwe te krijgen. Over dat water zou ik willen zwijgen, maar in het toestel plakt een wit bolletje dat roos kleurt als het in contact is geweest met water, mijn bolletje is dus knalroos.