we zijn veilig

We wonen NIET in het geevacueerde gebied.
We bevinden ons onder het cijfer 101 van de betreffende snelweg.
Toch komt de rook en as en dikke hete lucht hierover en hangt als dikke smog met een doordringende brandgeur.

Ik breng verslag uit op de vanbrandekes-site.
Nieuws live te volgen op KCAL9 met live video
LA-times

We worden gevraagd een evacuatieplan op te stellen voor als de Santa Ana wind weer opsteekt.

"would you like to try a slice of bread today?"

Het liefst zou ik er elke dag even langs gaan, onze "Harvest Bread" bakkerij, heerlijke nog warme vers gebakken broden. Maar wat fantastisch is: je krijgt elke keer een dikke snede nog warm brood aangeboden en je mag telkens zelf kiezen wat je vandaag eens wil proeven.
Vanaf vandaag kunnen we er ook belegde broodjes kopen, en wat nog leuker is, we mochten ook daaruit een proever(tje) kiezen, versgemaakt, prachtig uitgestald op de toonbank. Ik kon het dan ook niet nalaten om te vragen of ik er een foto van mocht nemen voor in mijn life-journal, geen probleem hoor en de zaakvoerder wou zelfs met plezier er ook bij.

Thank You Jim,
for all the delicious and nutritious breads you make.
A visit to your store always makes me feel happy.

van ...

... al die familie-entertainment-amusement-dagen raak je moe.

Terwijl ik de avond afsluit ruik ik nog steeds de regen van de onweersbuien van vandaag en hoor ik de Coyotes luid janken in de heuvels even verderop.
Tijd om te gaan slapen zodat we morgen weer fris en monter de dag kunnen beginnen.

Get out of Rita's way!

"I can't even believe it," he said as he tossed a garbage bag full of provisions into the bus cargo hold. "What happened to those people in New Orleans can happen to you. It's happening to us. It's crazy, man. Crazy.

Wat gebeurt er met de aarde? De opwarming van de oceaan, waardoor de stormen krachtiger zijn dan normaal?
Vele zenders zenden continu live-uitzendingen uit, nu met Rita die het land aan't inrukken is.
Yahoo news op de voet
We worden om de oren geslagen met krantenartikels 'hoe je voor te bereiden op een natuurramp', gesprekken eindigen gegarandeerd met wat woorden over de orkanen, meer en meer mensen kennen wel iemand uit het rampgebied omdat er steeds meer en meer slachtoffers zijn.
donations-donations-donations

Volgende week laten wij alvast "The Salvation Army" langskomen, ophalen van een sofa, wat speelgoed en kinderkledij, deze organisatie is alvast goed bezig en werkt keihard aan hulp voor vele slachtoffers.

It's No UFO

Vanavond iets na half acht 's avonds, we wandelen uit de sportzaal van de Highschool waar het "Back to school Night" was en zien een raar lichtverschijnsel.
Fel licht in onnatuurlijke vormen, witgekleurde wolken nalatend.
Mysterieus.
Bij thuiskomst zoeken we het op en vinden op de LAtimes-site wat we zochten:
It's No UFO A rocket launch from Vandenberg Air Force Base makes for a spectacular light show over L.A. Thursday night.

Het blijkt dus een Minotaur Raket te zijn die gelanceerd is met aan boord een militaire onderzoekssateliet, zal voor een jaar in de ruimte rondcirkelen.

donder en bliksem

Een hevige regenbui, ik word wakker en dommel weer in.

Harde donderknallen belagen mijn trommelvliezen,

bliksem schiet door mijn gesloten oogleden.

Een onweer? In South California? In de zomer?

Deuren trillen, een autoalarm in de verte.

Het was als een onweersnacht in Belgie,

zonder stortregen en zonder harde wind.

"Did you hear it tonight?" vroeg de juf

"Yes, I felt home."

mixed

"Can I ask you something?"
"YES of course!" antwoord ik.
"Do you think, if I should stay longer, we could be best friends?
"Yes, I think so."
"Are you gonna miss me?"
"Yes, I'm gonna miss you!"
"Thank you Ann, for saying that. I have so mixed feelings about going home again."
"Why? Aren't you happy to see your family back, especially your daughter?"
"Of course, I am. And I start working again on monday as a teacher. My friends at home are waiting for me. But I am so nervous."
"You are nervous because you're excited. You have a wonderful life and I'm sure we'll see you back next year. I give you my email so you can write me from Poland."

Dit is een klein stukje van de lange, soms diepgaande gesprekken in eenvoudig amerikaans engels, hier met 1 van mijn nieuwe ESL-vriendinnen, zij vertrekt zaterdag naar 'huis'. Voor haar neem ik dezer dagen foto's met haar camera als herinnering.
Ook met een totaal andere achtergrond heb je soms zoveel gemeen.

Nu een klein wedstrijdje: zoek de foutjes!

The front

I can't sleep, I'm too happy.

Buiten is het licht, het is volle maan.

My mind is busy, with making english sentences.

Ik droom van engelse woorden en hoe ze te spellen.

Thinking of Heidi,

who's exhausted from moving in into her new house this week.

She cried yesterday and I was there to be her friend.

Ik denk aan Alexander, hij voelt zich weer goed in zijn vel.

Happy because of moving to a new neighborhoud.

Ik denk aan Bert

koopt boekjes over landscaping en Pools&Spa.

A house without a pool

but a house with room for a pool.

There will be some money left to build one.

All my kids are excited.

Nobody's worrying about anything anymore.

mountainview drive

Na de les even tot aan "de straat" gereden en de straatnaam vastgelegd op foto. Verder ben ik niet gegaan, het is nog een hele klim over een kronkelig weggetje, eens boven kun je de wagen niet zomaar omkeren en ik wil de huidige bewoners niet lastigvallen.
Maar het voelde goed, een bijzonder thuisgevoel overviel me, de sfeer daar is helemaal anders dan in het nieuwe Dos Vientos gehucht waar we nu wonen, daarboven wordt echt geleefd.

De achterkant, een huis met een uitzicht maar dus ook met balkonnen!

Toch kan ik het nog niet geloven, het lijkt zo onwezenlijk onecht.
We zijn nog steeds niet van plan voor altijd in de VS te blijven, onze mogelijke termijn was wel reeds een jaar verlengd, omdat Alexander zijn Highschool hier wil afwerken. Daarom is de aankoop van een eigen huis een betere zaak dan nog 3 jaren huren aan een ontzettend hoge prijs.

Het op en af rijden naar hun huidige school duurt 10 min. en ze zullen er mogen blijven, dat valt dus mee, mijn nieuwe buurtvriendinnen zien het al helemaal zitten om op bezoek te komen, of om samen op stap te gaan.
De nieuwe woning komt pas eind oktober vrij, aangezien er voor onze huurwoning nog geen echte koopinteresse is, zal dat vast geen probleem zijn om nog even te blijven.
"Joepie, dan kunnen we hier nog Halloween vieren!" De kinderen zijn al volop aan't fantaseren hoe ze zich gaan verkleden, op maandagavond 31 oktober is het groot kindergriezelfeest.

room with a view

Awesome top of the hill custom with panoramic views of mountains, sunsets and city lights.

The view, of het uitzicht vanuit het huis richting Thousand Oaks.

"Congratulations", zo begon Patrick, onze realestate-agent, het telefoongesprek. "You have won. They choose you as the new owners." YES!

Deze morgen heeft Bert nog een hele ochtend zitten rekenen en vergelijken en marktonderzoek en denken en overleggen en nog meer rekenen en twijfelen en beslissen en dan een goeie gok. Er was maar 1 enkele kans, het uitgekozen nieuwe bod zou de definitieve prijs worden. Tjeezes, dat was moeilijk. En dan wachten, weeral wachten. En dan onverwacht snel, vanavond om 8u een verlossende telefoon.

Patrick werkt nog een hele nacht door om alle paperassen in orde te maken, vanaf morgen gaan we in een nieuwe fase: "in Escrow" of: de eigendom wordt in bewaring gegeven aan een onafhankelijke partij tot alle controles op het huis en de financien klaar zijn om overgedragen te worden.

Opgewonden maar blij zijn de kinderen gaan slapen, wij proberen dat straks ook te doen.

multiculturele pause

"De pauze" in het zonnetje naast de klas, de rest zit binnen of hangt rond de snackautomaten.

In het midden, Mayra, een bijzondere Poolse vrouw. Ze was verschillende keren in de VS, telkens voor enkele jaren. Haar man is professor, ze kunnen niet emigreren en ook geen werkvisum meer krijgen, daarom zijn ze nu voor 3 maanden op (werk)vakantie met een toeristenvisum, volgende week vertrekt ze weer. Tot volgende zomer, hoopt ze.

Naast Mayra zit Patricia uit Brazilie, haar man is hier gedoctoreerd, kreeg een prachtige job aangeboden en daarom zijn ze nu, net 3 maanden, samen hier.

Zo heeft iedereen zijn eigen verhaal, leuk om te horen, het doet me veel relativeren en mijn eigen nieuwe leven beter begrijpen.

tijd

Willen we verder doen, dan moeten we een nieuw bod binnenbrengen, maar hoeveel hoger kunnen/willen we gaan? Wat gaan de andere 2 partijen doen? Wat zijn onze kansen? Het zal een pure rationele gok worden.

Nu waren we blij dat we er "goedkoop" vanaf zouden komen, nu hadden we eens supersnel gereageerd, nu zou iedereen een eigen kamer hebben, en weeral stress.

En stress die begint te knagen, we moeten hier ten laatste 4 oktober buiten zijn en we hebben nog steeds geen nieuw adres, nog 20 dagen.

Heidi's moving in

Ik heb nog nooit zoveel moving-trucks gezien dan de laatste 7 maanden. Huizen worden verkocht, mensen trekken weg, anderen trekken in, trucks vanuit heel Amerika en de wereld.
Vandaag kwam de verhuistruck en storagetruck van Heidi toe, morgen komt er nog een deel, whaaw, zoveel gerief, die nemen gewoon alles mee.

En de huizenperikelen blijft spannend, en echt, we doen het er niet om, ze willen het ons gewoon moeilijk maken.
Doordat het huis 'relatief' laag geprijsd staat heeft dit heel veel aandacht getrokken, het huis staat sinds donderdag te koop, voor zondag reeds 20 bezoekers en 3 bods. Nu gingen we netjes de prijs betalen en nu zal het nog opbod worden. Weeral wachten en zien hoeveel hoger we kunnen bieden, nu is het aan onze realestate-agent om uit te zoeken wat de andere kandidaten nog willen doen, dedective in ons vervolgverhaal.

Scary Moving, hing trouwens op 1 van de trucks!

Ment to be or not?

Soms probeer ik gewoon alles te vergeten en te negeren wat me 'ambetant' maakt.

Dan stap ik 's morgens met de twee kleinsten en buurvrouw Jenny en kids vrolijk taterend naar school, stap ik in looppas terug, ruim de keuken en slaapkamers op, verzamel vuile was en start de machine. Neem mijn schoolboeken, flesje water en banaan, spring in de wagen en rij in twintig minuten naar 'mijn' school. Om 12.15 pm, rij ik terug naar huis, stop onderweg voor de noodzakelijke huishoudelijke voedselvoorraad, drink ondertussen zoals de echten mijn lunchdrankje (over integratie gesproken) om daarna nog een halfuurtje over te hebben eer ik de kids weer wandelend ga ophalen, nu met buurvrouw Heidi.

Daarna is het huiswerk maken, letterlijk, er wordt als ouder van je verwacht dat je de kinderen helpt, begeleidt, de taken zijn er echt op afgestemd. Dit was ik niet gewoon en vind ik niet altijd leuk, ik kan ondertussen echt niets anders doen. Ik ben dan ook heel erg blij als het klaar is, dan is er tijd voor het klaarmaken van het avondeten en kunnen de kinderen nog wat spelen.

Het is steeds vroeger donker, mijn looptoerkes worden zeldzamer, ik moet een andere moment zoeken maar vind er geen en in het donker wil ik hier niet graag lopen, het is hier echt pikkedonker, nee, bedankt. "Je zult een tredmill moeten kopen" zegt Heidi, maar daar vind ik het klimaat nu veel te goed voor, nogthans hebben alle vrouwen er eentje staan in garage of extra kamer.

Een van die ambetante dingen is dat zoeken naar een huis.

We hebben nog verschillende mogelijkheden.

We kunnen nog altijd dit huis kopen als de eigenaars hun prijs willen doen zakken, we zouden dan boven de familyroom een verdieping laten bijleggen zodat we daar 2 ruime jongenskamers hebben, groot voordeel: geen verhuis en rompslomp en alle vriendjes uit de straat blij.

Een beetje verder willen buren hun grote huis aan ons verhuren, termijn is onduidelijk, maar ten vroegste november, prijs is nog onbekent.

Maar we hebben ook weer een bod gedaan op een ander huis, braaf de prijs die ze vragen, sinds donderdag op de markt, geprijsd om te verkopen, groot en zeer mooi ingericht naar onze smaak, een steile rit op de berg, de tuin niet groot maar vol avontuur voor de kinderen, geen zwembad en geen gastenkamer. Nadeel: ver van de scholen, het zal dus brengen en halen en in de lange autorij staan worden.

Maar we zijn niet alleen met ons bod, het zal opbod worden, de realtors tegen elkaar op en wij al onze charmes bovenhalen? Wel ja, lukt het niet, dan is het zo, "not ment to be".

Weeral afwachten dus, en proberen zo weinig mogelijk aan al die ambetante dingen te denken.

practise

Van de juf: quote of the day:
"Experience is a hard teacher, she gives the test first,
the lesson afterwards."


Ze kan er toch wat van hoor, ze laat ons met elkaar kennismaken door vragen die een diepgaand antwoord kennen en al onmiddelijk is iedereen in een ernstig gesprek verwikkelt.

"I found out that they're a lot of things to talk about with eachother. Some people are really interesting to talk with and we have soo much in common. We are here just for een couple of days and I already made such a good friends all over the world."

Mijn conclusie over de les van vandaag.

Mijn dagen vullen zich met engels, amerikaans engels. Het begint zich vast te zetten, denken en dromen, praten en kletsen, telefoneren en e-mailen, lezen en schrijven.

A wake up call

"The best way to make your dreams come true is to wake up."

Met deze 'daily quote' ben ik mijn allereerste les "English as a Second Language" of ESL class, begonnen.

Onmiddelijk van start met het serieuze werk:
"Personal response to the Katrina Disaster"

1. Describe the initial effects of hurricane Katrina: what happened?

2. Why are people saying this country's response has been a tragic failure?

3. From your information about the details, who do you hold responsible for the failure emergency assistance? What should be the consequences?

4. What can we do to be prepared for emergencies in California, such as wildfires and earthquakes?

Dit leverde een hele voormiddag aardig wat 'praat'stof.

Met in de groep een ooggetuige die in het midden van het gebeuren in New Orleans was en met de massa de stad is uitgevlucht. In de klas een tiental nationaliteiten: Columbia, Guatemala, Venezuela, Tsjechie, Mexico, Joegoslavie, Japan, Brazilie, Taiwan- Taipei, Duitsland, Polen, Hongarije, Thailand, Rusland, Italie en ikzelf uit Belgie. Een hele wereld in een klaslokaal.

We hebben een evacuation-plan opgesteld en een emergency-kit samengesteld voor thuis of "Emergency Preparedness"

Iemand uit de groep is specialist ter zake, zij heeft ons kostbare tips gegeven. Want dit is wat we uit Katrina kunnen leren: wees zelf goed voorbereid zodat je zoveel mogelijk jezelf kunt behelpen tot er hulp van buitenaf komt, of m.a.w. "a wake up call"

De gekste tip vond ik: "altijd een paar schoenen onder je bed en slaap nooit volledig naakt"?

Omdat bij een aardbeving het geweld en de vernietiging 'plots' is, omdat de grond dan vaak bezaaid ligt met gebroken glas e.a., omdat je dan geen tijd hebt om kleren aan te doen. Bij een snel uitrukkende 'wildfire' moet er ook vaak snel gereageerd worden. Ik snap het.

Dat er niets boven je bed mag hangen dat naar beneden kan vallen, dat wist ik al, maar dat je ook best alle binnendeuren openlaat, vooral van de slaapkamers? Omdat bij een schok het huis wat kan scheeftrekken en je gesloten deuren vaak niet meer open krijgt, je wil zelf naar buiten maar vooral je lieve kinderen uit bed halen.

"Wake up and be prepared" een wijze raad van de juf.

Labor Day

Een vrije maandag, namiddagwandeling op de 3th Street Promenade te Santa Monica, oefenen met mijn nieuwe mini-camera.
Ook op "Labor Day" of de dag van de arbeid wordt er nog hard gewerkt.


De school is nog maar pas van start en we hebben al een verlengd weekend, "Labor Day", wat we als belgen als de 1ste Mei kennen, of de dag van de arbeid.
In de VS telkens op de eerste maandag van september, de dag waarop in 1884 voor het eerst de "Knights of Labor" die streden voor een beter arbeidersbestaan van de Amerikaanse werkende mens, een grote parade hielden. Sindsdien vastgelegd als officiele feestdag alsook verlofdag. Deze datum is onveranderd gebleven, alhoewel de regering meermaals is aangemoedigd geweest om het zoals het overgrote deel van de wereld op 1 mei te vieren.

In Amerika werken de mensen erg veel, de meesten houden het bij een 40 uren week, vaak worden er (onbetaalde) overuren geleverd, onregelmatige werktijden, nacht- en weekendwerk. Verlof wordt vaak in kleine stukjes genomen, enkele lange weekends per jaar, een volledige week, maar vraag je 3 weken aan 1 stuk zal je werkgever al eens raar opkijken.
Wie werkt als ongeschoolde arbeider moet het nog vaak stellen met een hongerloon zonder ziektekostenverzekering. En 1 baan is niet genoeg, wie in Amerika graag een dak boven zijn hoofd heeft, zal er ten minste twee laagbetaalde banen op na moeten houden. Sommigen halen de $10/per uur niet, maar over je loon praten doe je niet, het is nog meer taboe dan het over sex hebben.

Daarom is "Barbara Ehrenreich", welstellende journaliste, in het jaar 2000 ondergedoken in het leven van de slecht verdienende, maar hard werkende Amerikaan. Ze huurde de goedkoopst mogelijke kamer, werkte als serveerster, kamermeisje, schoonmaakster, bejaardenhulp en verkoopster. Al gauw moest ze vaststellen dat de minste baantjes een grote mentale en lichamelijke kracht vereisen. Toch werd ze getroffen door het optimisme en de solidariteit onder de laagstbetaalden. Een aanrader om te lezen: "De achterkant van de Amerikaanse droom", een indrukwekkend portret van de slecht verdienende Amerikanen in al hun vasthoudenheid, angst en verrassende vrijgevigheid.

bang in hel "katrina"

Buurtkindjes organiseren "lemonade" verkoop in hun voortuintjes, de Harvest Bread bakkery geeft per verkocht "Red White and BlueBerry" brood $3 aan de "American Red Cross Hurricane Relief" in de Golf staten.

We volgen, net als in de hele wereld, de berichtgevingen over de toegedane schade door Hurricane Katrina.

Je hoort de meest onvoorstelbare, vreselijke verhalen, getuigenissen die de wereldwijde pers niet halen maar die je wel naar het hart grijpen.
Verkrachtingen, geweld, plunderingen, schieten, doodsangst, jarenlange opgekropte agressie van de lageloon-bevolking komt nu naar boven.

New Orleans is een bijzondere stad, vol extremen. Wie rijk genoeg was en een auto had, kon op tijd de stad uitvluchten, maar wie maar $7 tot $10 per uur verdient, heeft die niet. Zij konden vluchten naar de superdome, waar ze opeengepakt toch nog doornat zijn geworden doordat het dak het alsnog heeft begeven. De hulpverlening kan niet snel genoeg de sardienen uit het doosje halen, sardienen die reeds generaties lang worden onderdrukt, de woede barst.

"De Hel" wordt het genoemd.

We zitten er ver vandaan, 4 staten naar het westen, toch stellen mijn buren zich ook vragen over hoe veilig het hier is. We zullen in California geen Hurricanes kennen, een Tsunami zou misschien nog kunnen, maar dan bieden de Mountains ons genoeg bescherming. Maar aardbevingen zijn de grote vijand. Elke dag worden er enkele, meestal niet te voelen, kleine aardverschuivingen geregistreerd.

"Gelukkig hebben we veel rotsen in de bodem, dat geeft stevigheid." zeggen buren en zij kunnen het weten want ze zijn een zwembad aan't aanleggen en bij het graven wordt er constant op gigantische rotsen gestoten, waarvoor ze voor het wegbijtelen $200 per uur extra moeten betalen, maar dat geeft niet "We wonen dan toch op een stevige ondergrond!"

Amerikanen, van nature al bang, worden alsmaar banger.

veranderingen

"Mensen houden niet van grote veranderingen in hun leven"

Dit heb ik onlangs ergens gelezen of gehoord, ik weet niet meer waar of hoe, maar wat ik wel weet is dat het op mij wel van toepassing is.

Het maakt me onzeker, geen toekomstperspectief en vooral mijn houvast kwijt zijn aan alle vertrouwde dingen.

"Je moet durven om de hoek kijken," zegt mijn nieuwe buurvrouw "je weet nooit welke mooie en fantastische dingen je daar kunt vinden, en je ontmoet altijd nieuwe en leuke mensen waar je goede vrienden aan overhoudt." Zij kan het weten, ze zijn ook al zo veel keer verhuisd.

Maar van 1 ding is ze zeker en daarin heeft ze ook ervaring, het eist zijn tol. Je boeltje pakken, inladen, uitladen en weer uitpakken heeft een hoge menselijke kost, zeker als je dat voor een heel gezin moet doen. Want altijd sta je er als huismoeder grotendeels alleen voor, nu mag je nog zoveel hulp krijgen, alles moet door je handen en de lieve echtgenoot die ook bij haar de reden is van alle verhuisperikelen, heeft een nieuwe en spannende en drukke en alle tijd en concentratie eisende job, vertrekt in alle vroegte, komt 's avonds laat thuis en merkt alleen de stapel dozen en de wanorde minderen. Voelt zich gelukkig omdat alles 'op wieltjes' loopt, zelf ben je fier op 'je werk' maar uiteindelijk heb je zelf maanden geen tijd meer voor jezelf en duurt het eeuwen eer je weer op gang bent en emotioneel ruimte kunt maken voor je eigen ontwikkeling en welbehagen.

Een filosofisch praatje, iets wat ik graag eens doe, ik kan dat nu met haar, maar heb nog veel meer engelse taalkennis nodig om me deftig uit te drukken, nu gebeurt dat met lange omhaalzinnen en handen en voeten. Gelukkig praat ze zelf graag en vertaalt ze wat ik wil zeggen, we voelen ons een beetje lotgenoot.

Maar het allerliefste zou ik met mijn kinderen terug komen, terug ons eigen leven opbouwen, mijn eigen identiteit want die ben ik kwijt. Alleen recht op verblijf wegens het visum van echtgenoot, geen social security nummer en daardoor ook nog steeds geen geldig ID en geldig rijbewijs waardoor ik als de dood ben voor de vele HighwayPatrols, de verzekering is ok maar belt regelmatig of ik er mee bezig ben en dan zeg ik dat ik eerst engels aan't leren ben om mijn examen te doen, wat niet waar is want zo moeilijk is het niet en ik kan best die theorie achterover slaan, laat staan de praktijk die ik ondertussen al maanden aan't oefenen ben, geen recht op werk, geen eigen rekeningnr., geen cellphone, niets. We zijn gewoon het bezit van.

Daarom wil ik niet meer naar een huis zoeken. Ik ben boos.

"Vrouwen die grondig van haarkapsel veranderen die ..." heeft ook zoiets psychologish, daarom begeef ik me nu voor mijn allereerste keer hier naar een kapperszaak.

update 2 uur later "ik ben al terug":

Niet wachten, geen stressy salon, een leuke meid die me verwend heeft met een hoofd-was-massage, zorgvuldig de puntjes, niet te kort om me niet te doen schrikken, geknipt, daarna droogblazen en me maar complimentjes geven hoe mooi haar ik heb, dat ze jaloers ik van mijn kleur, dat de kwaliteit en dikte perfect is en dat ik kinderen heb voor in de boekskes. (want ze kent ze van eerdere bezoekjes van de meisjes)

Mijn ego is gestreeld en ik voel me weer als nieuw en 10 jaar jonger.

1 september

Gelukkig, de wekker doet het nog.
Vroeg uit bed, douchen, tafel dekken, lunchzakjes klaarmaken, kindjes wakker maken, ontbijten.
Benjamin en Helena te voet naar school brengen, Eveline en Catherine wandelen even later samen naar de Middleschool, Alexander wordt op zijn eerste dag door Bert naar de Highschool gebracht.

Het huis ademt weer rust.
Alles aan de kant, bloggen en nu de auto in en enkele uurtjes in alle rust boodschappen doen om straks om 2 uur aan de Highschool te staan en daarna de andere weer op te halen.
Ben al benieuwd wat ze te vertellen zullen hebben.