bang in hel "katrina"

Buurtkindjes organiseren "lemonade" verkoop in hun voortuintjes, de Harvest Bread bakkery geeft per verkocht "Red White and BlueBerry" brood $3 aan de "American Red Cross Hurricane Relief" in de Golf staten.

We volgen, net als in de hele wereld, de berichtgevingen over de toegedane schade door Hurricane Katrina.

Je hoort de meest onvoorstelbare, vreselijke verhalen, getuigenissen die de wereldwijde pers niet halen maar die je wel naar het hart grijpen.
Verkrachtingen, geweld, plunderingen, schieten, doodsangst, jarenlange opgekropte agressie van de lageloon-bevolking komt nu naar boven.

New Orleans is een bijzondere stad, vol extremen. Wie rijk genoeg was en een auto had, kon op tijd de stad uitvluchten, maar wie maar $7 tot $10 per uur verdient, heeft die niet. Zij konden vluchten naar de superdome, waar ze opeengepakt toch nog doornat zijn geworden doordat het dak het alsnog heeft begeven. De hulpverlening kan niet snel genoeg de sardienen uit het doosje halen, sardienen die reeds generaties lang worden onderdrukt, de woede barst.

"De Hel" wordt het genoemd.

We zitten er ver vandaan, 4 staten naar het westen, toch stellen mijn buren zich ook vragen over hoe veilig het hier is. We zullen in California geen Hurricanes kennen, een Tsunami zou misschien nog kunnen, maar dan bieden de Mountains ons genoeg bescherming. Maar aardbevingen zijn de grote vijand. Elke dag worden er enkele, meestal niet te voelen, kleine aardverschuivingen geregistreerd.

"Gelukkig hebben we veel rotsen in de bodem, dat geeft stevigheid." zeggen buren en zij kunnen het weten want ze zijn een zwembad aan't aanleggen en bij het graven wordt er constant op gigantische rotsen gestoten, waarvoor ze voor het wegbijtelen $200 per uur extra moeten betalen, maar dat geeft niet "We wonen dan toch op een stevige ondergrond!"

Amerikanen, van nature al bang, worden alsmaar banger.