veranderingen

"Mensen houden niet van grote veranderingen in hun leven"

Dit heb ik onlangs ergens gelezen of gehoord, ik weet niet meer waar of hoe, maar wat ik wel weet is dat het op mij wel van toepassing is.

Het maakt me onzeker, geen toekomstperspectief en vooral mijn houvast kwijt zijn aan alle vertrouwde dingen.

"Je moet durven om de hoek kijken," zegt mijn nieuwe buurvrouw "je weet nooit welke mooie en fantastische dingen je daar kunt vinden, en je ontmoet altijd nieuwe en leuke mensen waar je goede vrienden aan overhoudt." Zij kan het weten, ze zijn ook al zo veel keer verhuisd.

Maar van 1 ding is ze zeker en daarin heeft ze ook ervaring, het eist zijn tol. Je boeltje pakken, inladen, uitladen en weer uitpakken heeft een hoge menselijke kost, zeker als je dat voor een heel gezin moet doen. Want altijd sta je er als huismoeder grotendeels alleen voor, nu mag je nog zoveel hulp krijgen, alles moet door je handen en de lieve echtgenoot die ook bij haar de reden is van alle verhuisperikelen, heeft een nieuwe en spannende en drukke en alle tijd en concentratie eisende job, vertrekt in alle vroegte, komt 's avonds laat thuis en merkt alleen de stapel dozen en de wanorde minderen. Voelt zich gelukkig omdat alles 'op wieltjes' loopt, zelf ben je fier op 'je werk' maar uiteindelijk heb je zelf maanden geen tijd meer voor jezelf en duurt het eeuwen eer je weer op gang bent en emotioneel ruimte kunt maken voor je eigen ontwikkeling en welbehagen.

Een filosofisch praatje, iets wat ik graag eens doe, ik kan dat nu met haar, maar heb nog veel meer engelse taalkennis nodig om me deftig uit te drukken, nu gebeurt dat met lange omhaalzinnen en handen en voeten. Gelukkig praat ze zelf graag en vertaalt ze wat ik wil zeggen, we voelen ons een beetje lotgenoot.

Maar het allerliefste zou ik met mijn kinderen terug komen, terug ons eigen leven opbouwen, mijn eigen identiteit want die ben ik kwijt. Alleen recht op verblijf wegens het visum van echtgenoot, geen social security nummer en daardoor ook nog steeds geen geldig ID en geldig rijbewijs waardoor ik als de dood ben voor de vele HighwayPatrols, de verzekering is ok maar belt regelmatig of ik er mee bezig ben en dan zeg ik dat ik eerst engels aan't leren ben om mijn examen te doen, wat niet waar is want zo moeilijk is het niet en ik kan best die theorie achterover slaan, laat staan de praktijk die ik ondertussen al maanden aan't oefenen ben, geen recht op werk, geen eigen rekeningnr., geen cellphone, niets. We zijn gewoon het bezit van.

Daarom wil ik niet meer naar een huis zoeken. Ik ben boos.

"Vrouwen die grondig van haarkapsel veranderen die ..." heeft ook zoiets psychologish, daarom begeef ik me nu voor mijn allereerste keer hier naar een kapperszaak.

update 2 uur later "ik ben al terug":

Niet wachten, geen stressy salon, een leuke meid die me verwend heeft met een hoofd-was-massage, zorgvuldig de puntjes, niet te kort om me niet te doen schrikken, geknipt, daarna droogblazen en me maar complimentjes geven hoe mooi haar ik heb, dat ze jaloers ik van mijn kleur, dat de kwaliteit en dikte perfect is en dat ik kinderen heb voor in de boekskes. (want ze kent ze van eerdere bezoekjes van de meisjes)

Mijn ego is gestreeld en ik voel me weer als nieuw en 10 jaar jonger.