Klaartje in het Santa Monica gebergte.

Ik nam haar mee om met mijn trailrunnersgroep te lopen op zondagochtend, de geplande route is net een van mijn favorieten en niet zo erg ver van ons huis. Klaartje is al veel langer een loopster dan ikzelf maar Vlaanderen is zo plat als een pannenkoek en langer dan tien mijl loopt ze niet, maar hoe kun je beter de natuur hier ontdekken dan lopende door dit wondermooie gebergte aan de Stille Oceaan met een Mediteraan klimaat? Ik die zo blij ben eindelijk dit voorrecht eens te kunnen delen met familie trok haar mee op de steile paden. Of dat dacht ik maar, want al snel had ze het goede ritme te pakken en begon ik moeite te krijgen om haar bergop te kunnen blijven volgen. Ik had in ieder geval voldoende ideeen op zak om de route aan te passen want geen van ons beiden wist hoe haar de hellingen zouden bevallen.

We liepen van zeeniveau langs de bergflanken naar boven, we bleven de kustlijn een tijdje volgen met de oceaan ver in de diepte onder ons, toen trokken we een ongerepte vallei binnen, waar de natuur al eeuwen vrij spel heeft zonder enige menselijke tussenkomst, puur zoals het was ten tijde van de Chumash indianen, nu langs een pad zo smal dat het lendenhoge gras langs je benen aait.

Deze trails ken ik zodanig goed dat ik wel op iedere hoek weet welke richting te volgen om de route in te korten of langer te maken, maar het bleef goed gaan en mijn zusje wilde niet weten van stoppen en wou zoveel mogelijk gezien en gelopen hebben. Zo trokken we van de La Jolla vallei naar het Guadalasca trail, een technisch moeilijk pad maar erg geliefd door behendige moutainbikers en zo komt het dat ze al snel stond te kletsen met die atleten tijdens het manouveren van het elkaar passeren op de smalle rotsige paadjes langs de steile bergflanken. Volgens haarzelf in gebrekkig amerikaans maar iedereen verstond haar toch voldoende om al snel bekend te zijn als de belgische zusjes die 'maar' zestien mijl liepen vandaag.

Wisten die mannen veel dat het uiteindelijk een volle achttien werden?

Ook al begon de vermoeidheid ons langzaam te bekruipen, we hadden nog een hele weg af te leggen naar de eindstretch en er was nu geen kortere weg meer. Voorruit dus met die twee belgische berggeiten, hop naar het Ray Miller trail, de laatste en finale weg in haarspelbochten recht naar beneden. Kijk, zie je daar in de diepte de parking liggen? De motivatie was hoog om de auto te bereiken maar de pijn in de beenspieren werd er niet minder om en dan duren drie mijlen best nog wel heel erg lang, zelfs als het bergaf is.

De trailrunnersgroep die een kortere afstand had gelopen zaten nog op ons te wachten met bananenbrood en chocolademelk. Maar veel tijd om te babbelen en stretchen hadden we niet want thuis zaten de anderen op ons te wachten om naar de Ventura haven te vertrekken waar we de boot namen om de hele zondagnamiddag te gaan walvissenkijken. Ja hoor, gezien hebben we ze zeker, de Bultrug walvis, een groep van drie en zelfs van heel erg dichtbij! Spijtig, geen pod dolfijnen vandaag.