mile by mile

Bij het trainen naar een marathon is er niets zeker of voorspelbaar, tijdens het lopen van een marathon ook niet, de aanloop naar en de weg tijdens is te lang, te intensief en te belastend. Tijdens de training is er slechts een fijne lijn tussen gezond bezig zijn en overdrijven, tijdens het lopen van de race is het voorzichtig afwegen van snelheid en tijd.

Het gebeurt nog zelden dat we met het hele gezin in de wagen zitten, met de dure olieprijzen zal het dan ook niet lang meer duren of we ruilen onze oude suburban truck voor een kleiner en zuiniger model. Maar het afgelopen weekend kwam hij nog een keer goed van pas want met zijn zevenen vertrokken we zaterdagochtend naar San Diego. Zaterdag was de dag van het ophalen van de timingchip, racenummer en goodybag, de expo en de pasta party. Net voor het slapengaan trokken Bert en de kinderen nog even naar het zwembad terwijl ik alles rustig kon klaarleggen, en wat een verrassing. Ligt daar een knutselwerkje, tekeningen en briefje aan mijn deur van kleine Britt om me geluk te wensen en me moed te geven. Ik werd er helemaal emotioneel van.

Rillend van opwinding ga ik slapen, of dat dacht ik althans want het lukt me maar moeilijk, in mijn hoofd gonst het van de spanning en al lang voor de wekker rinkelt lig ik wakker om op te staan. Half vier in de nacht sluip ik uit bed en tegen vier uur sta ik in de afgeladen volle hotellobby met TNT-ers. Met bussen worden we naar de start gebracht, nog pikkedonker is het als we eraan komen, het is nog niet eens vijf uur, nog anderhalf uur wachten dus. Tijd om nog een banaan en een broodje op te eten met wat koffie.

Om half zeven hoor ik het startschot, maar ik sta nog in de rij voor een allerlaatste plas, geen paniek want met zijn bijna vijfentwintig duizend duurt het even eer er beweging komt in die massa. Ik doe dus nog snel wat ik moet doen en loop dan langs de hekken naar voor en spring tussen de open hekken in de massa om me dan verder mee te laten glijden tot de startmeet en begin ik langzaam te lopen mee met de stroom.

De schrik zat er diep in, op dit moment geloofde ik er nog niet in dat ik zou eindigen want de hele week zeurde mijn knie en 42 kilometer is best erg lang als het pijn doet. Ik schraap dus nog snel even alle krachten bijeen en sla mijn handen smekend naar boven om hulp, laat me deze race toch pijnloos doorbrengen, dat was mijn enige wens. Mijn nieuwe gps-uurwerk was mijn maatje, geen moeilijke voorprogrammeringen maar enkel een gecontroleerde snelheid behouden, netjes in kadans blijvend en concentratie op loopvorm. Extra aandacht tijdens het bergaf lopen, want ja, ook San Diego is niet helemaal plat. Helicopters cirkelen boven onze hoofden, iedereen is uitgelaten blij, cameras hangen in masten en langs de kant krioelt het nonstop van uitbundige supporters. Al liep ik onzichtbaar in die massa, ik voelde me een echte kampioen.

Natuurlijk heb ik in de voorbereiding goed gedronken en de koffie in de vroege ochtend daarbij geteld, maken dat ik rond mijl zeven toch wel echt nog een keer een plaspauze moet houden, ondertussen ben ik al meer dan een uur aan het lopen en heb ik ook alweer honger gekregen. Daarom besluit ik toch maar, na al een heleboel porta potties met lange rijen wachtenden te zijn voorbij gelopen, in de rij te gaan staan net voor we de autostrade gaan oplopen. En zo sta ik op mijn gemak van mijn favoriete energiebar te snoepen terwijl ik aanschuif voor een plas. Verloren tijd? Nee, want voor een snelle tijd ging ik toch niet, ik zou aan alle wateruitdeelplaatsen wandelen en genieten zoveel ik kon.


Weer helemaal fris en luchtig loop ik verder, de uitbundige supporters blijven maar tevoorschijn komen en de hele weg blijft het een groot gek feest. Ondertussen blijft het goed gaan en dank ik voor al die positieve energie die rond me hangt, ik voel me sterk, zelfzeker en geniet. Er is zelfs energie over voor een rondedansje met de kinderen.


En zo bereik ik nog steeds erg fris en zonder enig pijntje of vermoeidheidsteken de halve marathon, oef, hier ben ik al en nog steeds laat de IT-band niet van zich horen. Hop naar het tweede deel, een stuk dat voor mij een heel mysterie is want langer dan 14 mijl lopend ben ik in de training niet geraakt door de blessure. Maar het blijft goed gaan, ik hou alles onder controle door mijn rustige snelheid te behouden en langs alle waterstops even te gaan stappen. Eens aan mijl 16 kan ik duidelijk gaan voelen dat dit nieuw is voor mijn lichaam, maar nog steeds geen pijn, enkel vermoeidheid. De powerbar siroop die uitgedeeld wordt aan mijl 17 geeft me weer de nodige energieboost en rustig trot ik verder. Ondertussen begin ik erin te gaan geloven en maak ik plannen. Als aan mijl 20 het nog steeds goed gaat dan probeer ik mijn stappauzes te gaan overslaan en de snelheid op te drijven, maar dan kom ik in een diep en interessant gesprek met een Elvis-vrouw en ben ik aan mijl 22 zonder het goed te beseffen. "De marathon begint pas na mijl 20" hoor je steeds zeggen, ik was dus best benieuwd hoe dat zou voelen, maar erg anders dan de vorige mijlen was het niet, natuurlijk begon de vermoeidheid wat meer door te wegen, maar nog steeds had ik de volle controle en voelde me opperbest.


En zo besefte ik plots dat ik al aan de laatste 5K was aanbeland en dat het bijna gedaan was met de pret, een vleugje spijt kwam over me heen, dan train je zo lang voor dit en dan is het zo weer over. Okay Elvis, nu ga ik toch nog even wat versnellen, good luck and see you at the finish line! Moe maar nog vol energie zet ik mezelf in een hogere versnelling en steek daar zowaar alle anderen lekker voorbij. In de vlucht zie ik een van ons TNTmeisjes het moeilijk hebben, ik geef een schouderklopje en ben weer verder, maar schuldgevoel overvalt me. Dit meisje trainde al die maanden samen met een ander, altijd waren ze samen en ook deze race waren ze samen gestart, waar was haar maatje nu? Mijn hart breekt, ik draai me om en ga haar ophalen, blij als ze is als ze me ziet breekt ze uit in tranen van vermoeidheid, ze kan niet meer en alles doet zeer. Herinneringen aan de gruwelijk pijnlijke Agoura race van begin april komen weer te boven, hoe verschrikkelijk alleen ik me voelde in mijn ellende. Ik stel haar dus voor om bij haar te blijven en samen deze race uit te lopen, ik geef haar een hand en op haar trage en moeizame tempo trotten we naar de eindmeet. Hand en hand lopen we over de finish, we hebben het gehaald, "We Did It!"

De hele weg voelde ik me een kampioen, ik heb genoten van iedere stap, Bert en de kinderen hebben me zo goed en zo kwaad als kon gevolgd en hebben me ettelijke keren blij verrast aan de kant tussen de onophoudelijke massa schreeuwend publiek. Na de finish was ik de gelukkigste vrouw op aarde, ik heb de finish gehaald zonder pijn en afzien, ik heb door de geldinzameling ontzettend veel mensen kunnen helpen en ik kon nog gewoon mama zijn na een looptocht van 42 kilometer.

Natuurlijk zijn nu alle loopspieren erg stram, mijn knieen wobbelig en mijn voeten wat pijnlijk, maar geen enkele blaar of schaafwonde en geen zwarte teennagels. Ben niet misselijk geweest en geen diarree, kreeg geen "brain meltdown" of hoe noem je dat nu in het nederlands? De pint bier heb ik overgeslaan voor een slok frisse cola.

Helemaal gezond en niet ziekjes, zolang je me maar niet de trap ziet afsukkelen want dat is dezer dagen best wel lachwekkend.