Race #1 en Race #2

Spannend, spannend, spannend.

Het is goed een doel te hebben, het rennen geeft op zich al veel voldoening maar weten waar je naartoe wil lopen (lees: trainen) is toch nog veel leuker. Daarenboven kan ik zo weer nieuwe plaatsen verkennen en leren kennen. Daarom wil ik het komende schooljaar ook een paar wedstrijden lopen en omdat het rennen op de trails me het meeste plezier verschaft, zullen het hoofdzakelijk 'trail races' worden. Heb me net ingeschreven voor de eerste twee:

Race #1 in Point Mugu State Park in Malibu/Oxnard, CA
18K op 28 september

Race #2 in Point Mugu State Park in Newbury Park, CA, Boney Mountain
21K op 25 oktober

Dan heb ik nog twee halve marathons in het achterhoofd in dezelfde omgeving voor november en december en voor de lente van 2009 zit ik nog te broeden op een marathon. Een erg leuke en volledig in de natuur op wandelpaden is op het eiland Catalina, je reist eerst met de boot tot aan het eiland, wordt daar in de zeer vroege donkere ochtend in een klein haventje afgezet (al of niet zeeziek) en de enige weg terug is 42 kilometer te lopen tot het toeristenstadje waar de boot weer ligt te wachten. Geen auto zul je tegenkomen, wel kans op wilde bisons.

Een andere is Big Sur, ook van punt naar punt lopen (dus geen rondje) volledig langs de westkust boven San Francisco, adembenemend mooi maar op 'blacktop" of asfalt.

En het liefste zou ik het in companie doen, ben dus ook eerst nog op zoek naar een marathonmaatje. Tussen mijn loopvriendinnen maak ik weinig kans, de ene doet liever tri-athlons, de andere sukkelt van de ene blessure naar de andere en nog een andere vindt marathons echt veel te lang. Daarom zal ik een van dezer ook wel eens een loopvereninging uitproberen, de trailrunners interesseren me wel maar de ultraladies ook.

Plannen maken is plezant, vooral als ze ook nog haalbaar zijn.

ratelslang gevaar

Er wordt me wel eens vaker gevraagd of ik nu veel wilde en gevaarlijke dieren tegenkom als ik in de vroege ochtend door de parken loop. Maar meer dan wat herten die wegspringen, een bende kwartels in de struiken, wat konijnen, veel hagedissen, roofvogels in de lucht, af en toe een roadrunner en de coyotes ben ik nog niet echt opgeschrikt geweest.

Wel zie ik nu heel wat sporen op de stoffige paden van slangen, maar buiten een kleintje zag ik nog geen grote. Misschien niet verwonderlijk, want als ik daar loop wijkt mijn blik niet af van het pad, kwestie van de rotsen en boomwortels van het oneffen terrein niet te missen, kwestie van de hellingsgraad goed in te schatten en mijn evenwicht en snelheid onder controle te houden. Een omgeslagen voet of een val is wel het laatste wat ik wil daar in mijn eentje.

Na een lange vakantie zonder de Body Works klassen heeft die van gisteren zijn tol geeist, sommige spieren voelen werkelijk stram en pijnlijk aan, de Pilates klas van deze ochtend heeft deugd gedaan maar het geplande uurtje in het park was geen goed idee meer. Toch wou ik nog even buiten in beweging zijn en heb gestapt, naar de waterval heen en terug. En als je wandelt dan kan je beter rond je kijken, hoor je scherper de natuurgeluiden rond je en kan je de omgeving goed in je opnemen. Zo zag ik op de terugweg een spoor van een grote slang dwars over het pad en omdat ik wist dat die er daarnet nog niet was, keek ik toch eens benieuwd van links naar rechts of ze nog in de buurt was. Ja hoor, ik hoefde niet lang te zoeken, daar zag ik de achterste helft van een groot volwassen exemplaar in het struikgewas. Nieuwsgierig als ik ben, wil ik natuurlijk weten welke soort het is en kom ik een stapje dichterbij, maar daar val ik bijna om van het schrikken. Valt dat beest me gewoon direct aan en doet het ratelen van haar staart het haar op mijn armen stijf gaan rechtstaan. DJeezes, was dat even schrikken. Ik wou al niet meer goed de kop bekijken, ik wist al genoeg, een ratelslang die me daar snel weer weg wou.

Toch hou ik van slangen, ze zijn echt bijzonder mooi. Soms vinden we kleintjes aan onze voordeur, ja zelfs ratelslangen. Dan pakken we ze op met een schop met een lange steel en doen ze in een gesloten bak en brengen ze ergens ver weg en laten ze weer vrij in het midden van een lange verlaten canyon. Ze doen zoveel goeds, je moet er alleen goed voor opletten. Ogen en oren open houden.

Mijn eerste schooldag

Hey, het klinkt wel als de titel van een opstel, zo een dag of wat na de start in het volgende leerjaar bij een nieuwe juf of meester.

Maar nee, natuurlijk ga ikzelf niet opnieuw naar school, alhoewel ik nog wel een cursus wil meepikken in dat community college wat verderop waar ik ooit begon aan die fotografie, wat ik trouwens toen erg leuk vind en ik ook graag zou willen verderzetten, alleen passen de uren van die vervolglessen niet in mijn drukke schema van huismoeder met kinderen die in de namiddag moeten afgehaald worden en gezonde vieruurtjes willen voor ze aan hun huiswerk beginnen, waarvoor dan wat later nog gekookt dient te worden en tussendoor nog vlug naar een of andere sportactiviteit moeten gebracht worden. Puf, nee het vervolg op college zal nog even wachten.

Toch voelde ik me bijna net als hen, een beetje zenuwachtig en er helemaal klaar voor. Alhoewel, de kinderen hadden er deze ochtend niet zoveel zin in als ikzelf. De vakantie was gewoon te leuk geweest, volgestouwd met leuke dingen, vooral dan het eindeloos surfen en het ganzer dagen aan die stranden rondhangen, vol zand geplakt naar huis komen, douchen eten en moe vroeg in bed kruipen, het dagdagelijkse vakantiescenario.

Wie wil er dan zijn boekentas pakken en een hele dag in de klas gaan zitten?

Maar eindelijk weer zonder kinderen in mijn achterhoofd een paar mijlen op de loopband in de gym bij school. Hoe erg ik het ding vroeger ook kon haten, ik heb er nu een liefdesverhouding mee. Het is een uitstekend hulpmiddel om wekelijks mijn kunnen te meten, het ding werkt zodanig nauwkeurig dat ik nauwgezet zo snel en zo lang ik wil erop kan lopen, zonder met mijn omgeving rekening te moeten houden en met volledige concentratie op loopvorm en kadans. Trouwens, het is hierop dat ik ontdekt hebt hoeveel sneller ik geworden ben sinds de marathon, vooral het lopen op het strand heeft me daarin geholpen denk ik. Nu de afstanden zoveel langer zijn is het erg belangrijk om af te wisselen van omgeving, ondergrond en snelheid.

En wat een luxe, daarna zaten niet een paar kinderen die net gezwommen hadden in de gang op me te wachten , maar had ik nog uren vrij, dus voor de eerste keer na meer dan twee maanden ging ik ook weer naar mijn klas Body Works. Gewoon te leuk, op up-tempo muziek de juf nadoen voor een kamerbrede muurspiegel, klinkt dom maar ik amuseer me rot en zweet me kapot. (En mijn armen en schouders, amai, ik voel het dat die niet hard gewerkt hebben de laatste weken! Zal ik toch het surfen moeten beginnen, de golven inpaddelen?)

zomerrennen, vakantieeinde

Ik weet het, ik weet het, de berichtgeving gaat hier nog steeds op een supertraag tempo vooruit. Ook al werkt deze computer weer super, het is natuurlijk nog steeds vakantie, alhoewel, nu niet lang meer.

Woensdag de zevenentwintigste is de officiele eerste schooldag voor vier van mijn kindertjes maar deze week is er daarom niet minder 'schools' op. De leuke en sportieve kampen aan zee hebben we net voor het weekend afgesloten en in de plaats komen er nu 'orientatiedagen'. Zo gaan ze op bepaalde afgesproken dag en uur hun school-identiteitskaart met foto ophalen, krijgen ze hun voorlopige lessenuurrooster en kan er al een deel van de administratieve papierwinkel afgewerkt worden. Ook was er voor elk van hen hun tweejaarlijks medisch onderzoek bij de kinderarts afgsproken (aangezien we geen medisch schooltoezicht kennen in de US en ze tot hun 18 bij een kinderarts gaan) en krijgen ze de eventuele nodige inentingen. Best nog eventjes druk voor deze mama dus, vooral om geen details uit het oog te verliezen dezer dagen en er ook zo nu en dan nog een back to school schopping trip tussen te gooien en ook de uitgestelde verjaardagsfeestjes tussendoor niet te vergeten!

Natuurlijk doe ik ook nog flink mijn best om lichamelijk wat in conditie te blijven, het schipperen met tijd en locatie heb ik onderhand al goed onder de knie gekregen, het zal dus ook voor mij weer wennen worden eens ik opnieuw onder een strak schools schema zal vallen, alhoewel.

(rode streepje is daar waar ik liep, van groen ballonnetje tot rechts, rechtsomkeer naar links, opnieuw rechtsomkeer terug naar rechts nu tot aan het rode ballonnetje, alles samen een schone 10k)

Zo liep ik de voorbije weken het strand in Port Hueneme goed plat, ge moet u voorstellen, een prachtig breed en langgerekt strand waar buiten de Pier geen mens is omdat het omgeven is door beschermd natuurgebied en het leger, enkel wie niet bang is van ver te lopen rent ongestoord langs tal van watervogels en levende, maar nog vaker, dode gestrande zeehonden, en dat allemaal moederziel alleen, zalig. Het getij zat me wel steeds niet mee, want de voormiddagen bleven geteisterd door midden tot hoog tij met een hellend strand in zee, terwijl het soms zo schoon plat hard zand kan zijn bij laag tij. Het was dus meestal echt zwoegen en zweten en volhouden geblazen, maar de voldoening achteraf! 't Is bijna niet te beschrijven! Ik die zo bang is van koud water, mijn schoenen konden na die vijf of zes mijlen niet rap genoeg uit zijn om met die zware verhitte benen in dat zalige ijskoude zeewater te gaan staan, de golven me natskletsend tot aan mijn broek, en deugd dat dat deed! Zo tien minuten tot een kwartier, tot ik koud kreeg van mijn verdampend zweet, dan gauw een wandeling door mul zeezand tot aan de koude douches en dan met kleren en al eronder, handdoek en droge kleren uit de autokoffer en een rijpe banaan, meer moet dat niet zijn.

Die dagen bleven ik meestal ginder wat verder rondhangen, een dutje op het strand, een boekske lezen, een wandelingetje, tot het tijd was om samen met de kinderen weer naar huis te trekken.

(rode streepje geven weer de toerkes aan waar ik liep, met de groene balon als de start en de rode waar ik de gps heb uitgezet, achter ons huis in de bergen ook zo'n een goeie 10k)

Toch ben ik de hellingen ook trouw gebleven, er zat wel geen vast schema in wanneer en hoe lang, maar 'k heb meepakt wat ik kon. Wat klimmen en weer afdalen is altijd goed benenwerk en die conditie kun je best bewaren. Dat was dan wel telkens voor het ochtendgloren, voor het ontwaken van mijn slapende bende in een koele oceaanmist die de geur van de wilde kruiden sterk en doordringend laten doordringen langs mijn neusfollikels, bij het gedacht alleen al ga ik weer eens diep ademhalen, wat een effect!

Plannen maken, natuurlijk zit ik op scherp met nieuwe plannen. Want ik wil weer wat gaan racen. Wedstrijden geven me een doel en zet wat druk om lichamelijk voldoende actief te blijven. Daarbij geeft het altijd interessante gespreksstof in de gym.

Voor dit komende jaar hou ik me expliciet bij trails in de bergen heb ik al besloten, er zit wel al ergens een leuk en ondeugend kort uitschietertje tussen, zo samen met wat andere vrouwen, puur voor de fun maar in combinatie met een snelle 5kilometer. Trailraces worden het dus, vooral halve marathons en zeker een keer een volle marathon, geen harde en platte baan. Meer plezier dus, want zo ervaar ik het, lopen in de bergen is net als spelen.

08-08-08

We hadden het graag op 08-08-1988 gedaan, maar dan zouden we nog een jaartje moeten wachten hebben en daarvoor was die datum ons nu net niet belangrijk genoeg, 't had leuk op papier gestaan ja maar of dat een relatie daardoor sterker maakt?

In ieder geval had het ook nu weer schoner gepast, een rond getal voor de jubilee was het dan geweest, maar nee dus, we gaan vandaag geen 20 jaar maar wel 21 jaar als getrouwd koppel door het leven, gelukkig en wel, met ups en downs zoals dat hoort en met niet enkel een boekje en enkele handtekeningen die ons verbinden maar met een handvol tieners in huis die ons echt helemaal voor levenslang hechten.

En om eerlijk te zijn, nog slechts vier jaar te gaan voor een kwarteeuw jubilee en als ik bedenk dat ik dat destijds al 'oude' koppels vond dan weet ik weer hoe oud ik ben. En net nu ik me weer wat jonger in mijn vel begon te voelen, over een domper gesproken!

succesvolle operatie

JoeHoe! Hij doet het weer!

Dankzij een tweedehands grafische kaart van welgeteld $7 vanop eBay plus een paar luttele dollars verzendingskosten was die oude vertrouwde computerreus van mij in minder dan twee minuten weer gerepareerd, daarnet nog. En de snelheid waarmee dat ding nu reageert! En ge zou eens moeten horen hoe stil hij nu ronkt in vergelijking met vroeger, ge zou voor minder content zijn!

Ik heb weer het volle vertrouwen dat hij het nog een tijdje zal volhouden met mij, kan ik weer emails lezen, mails beantwoorden, weblogs volgen, zelf bloggen, ongestoord en eindeloos me verloren surfen en weet ik wat nog meer.

Het ziet er dus naar uit dat mijn blogvakantie toch echt over is nu.

Aloha!

Nee, nee, niet echt weg 0p vakantie geweest, wel alle verplichting van Blogger even naast me gelegd en in plaats daarvan 's avonds vroeg een boek ingedoken, of met de ondergaande zon het bed ingekropen.
Ondertussen zijn we wel midden die lange zomerse schoolvakantie gekomen met consequent hetzelfde zomerse weer, met vakantienemende kinderen in huis en ikzelf met een computer die niet meer wil werken. De blogvakantie is daardoor veel langer geworden dan het plan, want ook al kan ik de kinderen hun laptop wel gebruiken, ik voel me er niet volledig mee vertrouwd om schaamteloos verhalen te zitten typen en zonder hulp van mijn oude vertrouwde fotobewerkingsprogramma fotos te gaan uploaden.

Maar volgens Bert is er nog hoop met dat oude ding, nog een afdanker uit Gent die ondanks zijn luide ronkgeluiden nog deed wat hij kon en wat ik vroeg totdat de grafische kaart het helemaal opgegeven had, enkele weken geleden ondertussen. We wachten op een vervangstuk dat we via ebay nog gevonden hebben , lukt dat niet, dan zal ik mezelf toch eens moeten trakteren op een nieuw computerwonder dunkt me.

Het leven heeft hier niet stilgestaan, integendeel.

Bezoek uit Belgie gehad, surfkamp, vierde Ben zijn 10de verjaardag (wat volgens hem super belangrijk was aangezien zijn eerste 'dubble digit'), Junior Lifeguarding kamp, Alex naar de Gentse feesten en de Lokerse Feesten in Belgie, Bert op werkbezoek voor priveaangelegenheden in Belgie, Eveline aan het werk als surf instructeur en op zoek naar een eigen auto waar een surfboard in kan (kan ze dat meenemen naar school en na de lessen recht naar zee rijden, hoopt ze!) en ikzelf die tussen het mama zijn de conditie op peil probeert te houden door te lopen aan zee, in de bergen en op de loopband, de gymklassen lukt me nu niet, te druk met het vakantiemoederen.

Vanop het laptopje van de meisjes, tot snel.