zomerrennen, vakantieeinde

Ik weet het, ik weet het, de berichtgeving gaat hier nog steeds op een supertraag tempo vooruit. Ook al werkt deze computer weer super, het is natuurlijk nog steeds vakantie, alhoewel, nu niet lang meer.

Woensdag de zevenentwintigste is de officiele eerste schooldag voor vier van mijn kindertjes maar deze week is er daarom niet minder 'schools' op. De leuke en sportieve kampen aan zee hebben we net voor het weekend afgesloten en in de plaats komen er nu 'orientatiedagen'. Zo gaan ze op bepaalde afgesproken dag en uur hun school-identiteitskaart met foto ophalen, krijgen ze hun voorlopige lessenuurrooster en kan er al een deel van de administratieve papierwinkel afgewerkt worden. Ook was er voor elk van hen hun tweejaarlijks medisch onderzoek bij de kinderarts afgsproken (aangezien we geen medisch schooltoezicht kennen in de US en ze tot hun 18 bij een kinderarts gaan) en krijgen ze de eventuele nodige inentingen. Best nog eventjes druk voor deze mama dus, vooral om geen details uit het oog te verliezen dezer dagen en er ook zo nu en dan nog een back to school schopping trip tussen te gooien en ook de uitgestelde verjaardagsfeestjes tussendoor niet te vergeten!

Natuurlijk doe ik ook nog flink mijn best om lichamelijk wat in conditie te blijven, het schipperen met tijd en locatie heb ik onderhand al goed onder de knie gekregen, het zal dus ook voor mij weer wennen worden eens ik opnieuw onder een strak schools schema zal vallen, alhoewel.

(rode streepje is daar waar ik liep, van groen ballonnetje tot rechts, rechtsomkeer naar links, opnieuw rechtsomkeer terug naar rechts nu tot aan het rode ballonnetje, alles samen een schone 10k)

Zo liep ik de voorbije weken het strand in Port Hueneme goed plat, ge moet u voorstellen, een prachtig breed en langgerekt strand waar buiten de Pier geen mens is omdat het omgeven is door beschermd natuurgebied en het leger, enkel wie niet bang is van ver te lopen rent ongestoord langs tal van watervogels en levende, maar nog vaker, dode gestrande zeehonden, en dat allemaal moederziel alleen, zalig. Het getij zat me wel steeds niet mee, want de voormiddagen bleven geteisterd door midden tot hoog tij met een hellend strand in zee, terwijl het soms zo schoon plat hard zand kan zijn bij laag tij. Het was dus meestal echt zwoegen en zweten en volhouden geblazen, maar de voldoening achteraf! 't Is bijna niet te beschrijven! Ik die zo bang is van koud water, mijn schoenen konden na die vijf of zes mijlen niet rap genoeg uit zijn om met die zware verhitte benen in dat zalige ijskoude zeewater te gaan staan, de golven me natskletsend tot aan mijn broek, en deugd dat dat deed! Zo tien minuten tot een kwartier, tot ik koud kreeg van mijn verdampend zweet, dan gauw een wandeling door mul zeezand tot aan de koude douches en dan met kleren en al eronder, handdoek en droge kleren uit de autokoffer en een rijpe banaan, meer moet dat niet zijn.

Die dagen bleven ik meestal ginder wat verder rondhangen, een dutje op het strand, een boekske lezen, een wandelingetje, tot het tijd was om samen met de kinderen weer naar huis te trekken.

(rode streepje geven weer de toerkes aan waar ik liep, met de groene balon als de start en de rode waar ik de gps heb uitgezet, achter ons huis in de bergen ook zo'n een goeie 10k)

Toch ben ik de hellingen ook trouw gebleven, er zat wel geen vast schema in wanneer en hoe lang, maar 'k heb meepakt wat ik kon. Wat klimmen en weer afdalen is altijd goed benenwerk en die conditie kun je best bewaren. Dat was dan wel telkens voor het ochtendgloren, voor het ontwaken van mijn slapende bende in een koele oceaanmist die de geur van de wilde kruiden sterk en doordringend laten doordringen langs mijn neusfollikels, bij het gedacht alleen al ga ik weer eens diep ademhalen, wat een effect!

Plannen maken, natuurlijk zit ik op scherp met nieuwe plannen. Want ik wil weer wat gaan racen. Wedstrijden geven me een doel en zet wat druk om lichamelijk voldoende actief te blijven. Daarbij geeft het altijd interessante gespreksstof in de gym.

Voor dit komende jaar hou ik me expliciet bij trails in de bergen heb ik al besloten, er zit wel al ergens een leuk en ondeugend kort uitschietertje tussen, zo samen met wat andere vrouwen, puur voor de fun maar in combinatie met een snelle 5kilometer. Trailraces worden het dus, vooral halve marathons en zeker een keer een volle marathon, geen harde en platte baan. Meer plezier dus, want zo ervaar ik het, lopen in de bergen is net als spelen.