Taperen

Catalina komt dichterbij, nog maar twee weken te gaan en ik knijp er voor drie dagjes vantussen. Inderdaad, ik trek naar het eiland zonder man en kinderen, van vrijdagochtend tot zondagavond zal ik het nest verlaten en alleen dat al zal me de meeste kriebels geven. Nog nooit liet ik hen achter voor een trip voor mezelf, hoog tijd dus voor mijn eerste keer.

Ondertussen heb ik vorig weekend de langste afstand gelopen die ik voor de marathon zal gelopen hebben, een tocht van zes uren of vierentwintig mijlen (38,6km.) door de Santa Monica mountains met een totaal hoogteverschil van 8000 feet (2400m.) terwijl ik in totaal vijf energiegels en een powerbar heb gegeten en anderhalve liter water heb leeggedronken. (Let op, in de wildernis geen waterstopplaatsen, dus alles wordt zelf meegedragen.)

En aangezien de Catalina marathon 'maar' 42 km lang is met 'maar' de helft aan hoogteverschil, zijn we er klaar voor. Deze laatste lange training liep ik met mijn Catalina maatje, Kathy is zesenvijftig jaar en heeft vijf kleinkinderen, een dochter en een overleden zoon. Ze loopt de ene marathon na de andere en tussendoor tal van halve en na Catalina telt ze af naar haar eerste ultra marathon. Wat een knaller. En zoals het hoort op een avontuurlijke tocht, liepen we ook deze keer weer eens de verkeerde richting uit (zie streep in het kaartje), eerstvolgende aankoop wordt dus een kompas!

Deze week niets meer nieuws of extras getraind, maar de gewone dingen. De "Tapering" is begonnen, zoals ze dat in vaktaal zeggen. Vanaf nu wordt er natuurlijk nog getraind maar meer om het lichaam in vorm en scherp te houden maar niet teveel zodat het lichaam ondertussen ook kan uitrusten en herstellen van alle opgelopen schade. Iedere week wat minder tot alle riemen weer worden losgegooid en alles kan gegeven worden op marathondag.

De komende twee weekends wordt wel nog 'lang' gelopen, maar minder lang dan voorheen, deze week nog een keer 16 mijl (26km) en de volgende week nog een keer 12 mijl (20km) op trails.

Ik heb er zin in en ik ben er klaar voor, maar nu nog bedenken welke schoenen ik ga dragen, mijn gewone loopschoenen of mijn nieuwe trailschoenen? Net vorige week vielen er gaten in mijn oude, pas vijf maanden in gebruik en bij het aanpassen van de nieuwe voelde ik pas hoe erg de vering en steun eruit was. Waarom wacht ik ook altijd zo lang eer ik nieuwe schoenen ga halen?

lange duurloop

Net de voorlaatste lange duurloop gelopen voor de Catalina Trail Marathon, volgend weekend de laatste. Voor een marathontraining verschillen mijn doordeweekse trainingen niet zo erg veel van wat ik al lange tijd deed, drie tot vier keer lopen waarvan een keer een half uur snel op de baan of de loopband en de andere tussen een uur tot twee uur in het park of de loopband.

Het zijn vooral de lange duurlopen in het weekend die gaan tellen, die worden alsmaar langer om "endurance" of uithouding te kweken, die moeten langzamer gelopen worden dan de gestreefde marathonsnelheid en die loop je op gelijkaardig terrein als je marathon. Daarenboven boots je de omstandigheden na in de ochtend van marathondag zodat het een routine wordt die je geen extra stress meer geeft de dag zelf.

Trager werd het vandaag, ik liep ter uitzondering met een groepje andere dames, allen 'ultra ladies', allemaal straffe madammen boven de vijftig die weten hoe traag lopen eruit moet zien.

Het marathonparcours nabootsen was er ook bij vandaag, we gingen omhoog, omlaag, omhoog, omlaag en omhoog en omlaag, net zoals tijdens het doorkruisen van het eiland door de heuvels zal gebeuren. (zie grafiek boven)

Het werd een hele tocht van ons dorpje via kleine bergwegjes naar de oceaan en terug langs de andere kant van de canyon weer naar huis. Phew, een hele klus van 22,5 mijl. (=36km) Kijk maar.

Het viel me op hoeveel sterker ik geworden ben deze laatste maanden, allemaal door die zondagse trailrunners tochten, maar vast ook door het volharden in de wekelijkse crosstrainingen als met gewichten en de versterkende oefeningen voor de lendengordel en alle steungevende beenspieren.

We kenden de laatste weken al heel wat regendagen, maar de paden lagen er meestal nog behoorlijk bij, de beken waren nog niet overvol zodat we ze nog konden doorkruisen zonder natte voeten, maar de zon verwende ons uitbundig vandaag, zo goed zelfs dat ik mijn eerste zonnebrand van het jaar heb in het gezicht en de schouders.

Bummer

Of dikke pech.

Het had een groot avontuur moeten worden, bij het krieken van de dag beginnen aan een tocht over de hoogste bergtoppen van onze Santa Monica Mountains naar mijn allervertrouwde Sycamore Canyon en weer terug, met ons tweetjes door de nu natte en groene bossen en met het gehuil van Coyotes op de achtergrond, hopen om tegen de middag terug te zijn. Ik keek er al de hele week zo naar uit en was helemaal goed voorbereid.

In het pikkedonker reed ik door de kronkelinge, smalle en steile bergwegjes op zoek naar de afgesproken ingang van het park. Ik was er nog maar een keer geweest, een paar jaren terug en in volle daglicht, ik moest dus wel een beetje zoeken, maar goed op tijd ik vertrokken was, was dat geen probleem, zelfs voor het geval ik een keertje verkeerd zou rijden had ik voldoende tijd. En dat heb ik ook een keer gedaan. Zonder het te beseffen zat ik op plots op een private weg, wel ja, dan keer je toch gewoon om? Heb ik ook gedaan, of proberen doen. Het was nog steeds meer dan een half uur voor zonsopgang en in die bergen is het pikkedonker, weggetjes in de bergen liggen langs de helling en zijn bijzonder smal met aan de ene kant de dieperik en aan de andere kant de rotsen. En zo schoof ik per ongeluk tijdens het omkeer maken met de achterwielen in een te diepe kloof naast de rots, hoorde ik 'bonk' en zat ik vast.

Een kwartier vloeken tegen mezelf, mijn looppartner proberen te bereiken (maar in die bergen heb je niet altijd ontvangst) en eens het licht begon te worden toch maar gedurfd om Bert uit zijn bed te bellen. Die nobele ridder is dan op zijn witte paard (alias ons nieuw en krachtig off-road voertuig) ter hulp gekomen. Er was net genoeg ruimte om mijn dwars over het wegje geparkeerde auto uit zijn benarde parking te trekken.

Niets ergs aan de auto en enkel mijn trots gekraakt, maar ondertussen veel te laat om nog voor dat ander avontuur te gaan en eigenlijk ook al lang geen zin meer.

Maar het blijft aan je vreten en ben het uiteindelijk in de namiddag toch nog een keer gaan uitzweten. Dan maar op de paadjes achter ons huis, geen 20 (=32km) maar 13 mijl (=21km) ver, het begint al te vroeg donker te worden en ik kon ze thuis toch niet een tweede keer ongerust maken in een dag tijd! Maar kijk, heb weer een stukje verder gelopen daar, ik verschiet er altijd hoe ver je soms wel raakt zo door de bospaadjes.

'k Zie dit weekend dan maar als een 'step back' weekend, doet altijd eens deugd. Er komen gelukkig nog heel veel weekends om de tocht opnieuw te plannen, dus is het uitgesteld plezier.

Deze week probeer ik tussen de regenbuien door nog wel van het nu frisse groen te genieten. Komende zaterdag is er een 22 mijl (=35,5km) gepland met een hele groep 'Catalina' marathoners. Deze keer in mijn eigenste nationaal park, geen gevaarlijk donkere bergwegjes doorrijden maar dicht bij huis.

Postrun zondag

En natuurlijk ben ik dan moe na zo'n drie uur lopen, zelfs al besteed ik voldoende aandacht aan regelmatig wat bijeten en heel regelmatig bijdrinken, mijn energietankje is dan toch zo goed als leeg. Voor ik in de auto stap eet ik eerst de meegebrachte snacks op, want nu ik die lange kilometers onderweg ben, is de trailrunnersgroep met hun tafeltje met snacks en drankjes al lang vertrokken. Ik vul dus nu de avond voordien mijn knapzakje op met allerlei post-run lekkernijen. Mijn absolute favoriet is een banaan, chocomelk en een boterhammetje met pindakaas, maar altijd eerst een handvol met peanut gevulde zoute pretzels en een goeie slok water. Eens onderweg in de auto, forceer ik nog langzaam een fles zelf aangemengde post-run recovery sportsdrink naar binnen.

Eens thuis was ik eerst al mijn drinkflesjes uit en zet ze te drogen. Dan de douche in, en dat doet dan zo'n deugd om dat warme propere water over mijn zoute gezicht en rug te voelen lopen, nadat ik stilletjes erg koud begon te krijgen van al die natte bezweette kleren, dat ik er geen woorden voor heb.

Eens in droge en propere kleren gaat de vuile was in de wasmachine, dan gaan we meestal samen uit eten en daarna verlang ik naar niets liever dan een goeie middagdut. En geloof me, dit is het voordeel van het (zeer) vroege opstaan voor die (zeer) lange natuurlopen, je hebt de beste namiddagdutjes ooit!

Morgenochtend vertrek ik hier thuis om halfzes en rij ik via kronkelige donkere bergwegjes naar Circle X Ranch. Daar heb ik afgesproken met een andere vriendin van de trailrunnersgroep, ook een M., ze heeft mijn leeftijd en een dochter van zestien die waterpolo speelt net als die van mij, ze is ook betrekkelijk nieuw in het lopen net als mij, maar ze loopt enkel ultra marathons. Dat is alle afstanden langer dan een marathon. De dag dat ik mijn Catalina trailmarathon loop, zal zij beginnen aan haar 100kilometer trailloop in de heuvels van Ojai door de volle maan nacht. Keihard is deze dame, ze gaat niet voor snelheid, wel zoekt ze manieren om haar de nacht door te helpen en te blijven doorgaan. Samen lopen we morgen, door de regen (ah ja, ondertussen is het hier met bakken uit de hemel aan't vallen) langs de hoogste bergtoppen van de Santa Monica mountains naar onze vertrouwde canyon en weer terug. Het is een bikkelhard parcours, het wordt kruipen over rotsformaties en het wordt op de terugweg een zware en lange klim, we zullen door het natte struikgewas manouvreren met zware bemodderde loopschoenen, waarschijnlijk blij als we een bergstroompje mogen oversteken om de modder te kunnen afspoelen. We beginnen eraan een half uur voor zonsopgang, halen we de hoogste piek van deze bergketen tegen dat de zon opkomt?

Het wordt een avontuur dat ongeveer 20-22 mijl (32 tot 35 kilometer) lang is en ons tussen de 5 en 6 uur zal kosten. Maar ik heb er bijzonder veel zin in.

Malibu en Paramount Ranch

Dit was mijn uitgetekende loop-plannetje van zondag 1 februari (vorige week alweer!). Het plan was 18 mijl (=29km) te lopen, te starten met de trailrunnersgroep en waar de rode pijltjes staan in mijn eentje nog een extra toerke te lopen.

De dagen typeerden zich weer als bijzonder zacht, warm, zonnig en zomers met een lentegevoel. Maar de ochtend kan erg fris zijn, in Malibu canyon zelfs heel heel heel erg fris bij zonsopgang, het gras lag er wit van bevroren dauw bij en daar was ik niet op voorbereid. Maar goed, in korte loopbroek, ach die benen kunnen daar wel efkes tegen, maar dat topje viel toch wel erg koud uit, gelukkig had ik nog die warme kerstige handschoentjes in mijn zak zitten, geen zicht in de ogen van een gewone niet loper sterveling, maar wel een wereld van verschil voor mezelf.

Eens de groep compleet, begonnen we eraan en na een tiental minuten kreeg ik het al heerlijk warm en eens we uit die canyon liepen en wat hogerop waren voelde de lucht plots veel warmer aan. Vriendin M. van de groep wou samen met mij die 29 kilometer lopen, vond ik erg leuk want ze loopt net even snel (of traag!) als ik. Ze bereidt zich voor op haar allereerste marathon die plaatsvindt de week na Catalina.

Beladen met vier flesjes water, drie energie gel zakjes, wat extra zout en mineralen begonnen we eraan. Het voelt nooit als een opdracht maar altijd als een avontuur. Ook al bereid ik me zo goed als mogelijk voor op de kaart, ik weet toch nooit wat me te wachten staat, al gaat dat van 'kom ik wel een potty tegen?' of 'kan er ergens water worden bijgetankt?' of 'hoe steil en technisch ligt de weg?'

En deze zondag voelde het allemaal erg makkelijk aan en dat kwam natuurlijk omdat het hoogteverschil veel minder bleek dan de afgelopen weken, dat krijg je dan na al dat uren bergop lopen, je ontwikkeld zoveel 'power' in die spieren dat je een beetje bergop al helemaal niet meer voelt. Maar goed zo, want op het eiland Catalina wordt het behoorlijk klimmen dus kan ik er maar beter goed op getraind zijn.

We liepen langs de Ronald Reagan ranch, we liepen even door Paramount Ranch (waar nog steeds heel wat films gedraaid worden), we liepen langs de M*A*S*H* site waar de gelijknamige televisieserie opgenomen wordt en liepen twee keer rond Malibu Lake, langs achtertuintjes en voortuintjes van de villas aan het meer. Leuk.

Maar de afstand bleek te kort zijn ingeschat, dus liepen we nog een extra mijl bergop op Mulholland en terug bergaf. Pfff... dat was genoeg voor vandaag, vooral, het was ondertussen druk geworden op die wereldberoemde en erg populaire bergweg en de ene dure sportwagen volgde de andere op, gemengd met tientallen zware motos ... nee ... ik voelde me helemaal niet veilig meer, gauw in Bert zijn bmw'tje en naar huis.

Deze zondagse lange duurloop op googlemaps via mijn garmin.