Bummer

Of dikke pech.

Het had een groot avontuur moeten worden, bij het krieken van de dag beginnen aan een tocht over de hoogste bergtoppen van onze Santa Monica Mountains naar mijn allervertrouwde Sycamore Canyon en weer terug, met ons tweetjes door de nu natte en groene bossen en met het gehuil van Coyotes op de achtergrond, hopen om tegen de middag terug te zijn. Ik keek er al de hele week zo naar uit en was helemaal goed voorbereid.

In het pikkedonker reed ik door de kronkelinge, smalle en steile bergwegjes op zoek naar de afgesproken ingang van het park. Ik was er nog maar een keer geweest, een paar jaren terug en in volle daglicht, ik moest dus wel een beetje zoeken, maar goed op tijd ik vertrokken was, was dat geen probleem, zelfs voor het geval ik een keertje verkeerd zou rijden had ik voldoende tijd. En dat heb ik ook een keer gedaan. Zonder het te beseffen zat ik op plots op een private weg, wel ja, dan keer je toch gewoon om? Heb ik ook gedaan, of proberen doen. Het was nog steeds meer dan een half uur voor zonsopgang en in die bergen is het pikkedonker, weggetjes in de bergen liggen langs de helling en zijn bijzonder smal met aan de ene kant de dieperik en aan de andere kant de rotsen. En zo schoof ik per ongeluk tijdens het omkeer maken met de achterwielen in een te diepe kloof naast de rots, hoorde ik 'bonk' en zat ik vast.

Een kwartier vloeken tegen mezelf, mijn looppartner proberen te bereiken (maar in die bergen heb je niet altijd ontvangst) en eens het licht begon te worden toch maar gedurfd om Bert uit zijn bed te bellen. Die nobele ridder is dan op zijn witte paard (alias ons nieuw en krachtig off-road voertuig) ter hulp gekomen. Er was net genoeg ruimte om mijn dwars over het wegje geparkeerde auto uit zijn benarde parking te trekken.

Niets ergs aan de auto en enkel mijn trots gekraakt, maar ondertussen veel te laat om nog voor dat ander avontuur te gaan en eigenlijk ook al lang geen zin meer.

Maar het blijft aan je vreten en ben het uiteindelijk in de namiddag toch nog een keer gaan uitzweten. Dan maar op de paadjes achter ons huis, geen 20 (=32km) maar 13 mijl (=21km) ver, het begint al te vroeg donker te worden en ik kon ze thuis toch niet een tweede keer ongerust maken in een dag tijd! Maar kijk, heb weer een stukje verder gelopen daar, ik verschiet er altijd hoe ver je soms wel raakt zo door de bospaadjes.

'k Zie dit weekend dan maar als een 'step back' weekend, doet altijd eens deugd. Er komen gelukkig nog heel veel weekends om de tocht opnieuw te plannen, dus is het uitgesteld plezier.

Deze week probeer ik tussen de regenbuien door nog wel van het nu frisse groen te genieten. Komende zaterdag is er een 22 mijl (=35,5km) gepland met een hele groep 'Catalina' marathoners. Deze keer in mijn eigenste nationaal park, geen gevaarlijk donkere bergwegjes doorrijden maar dicht bij huis.