Topanga Canyon

Een foto van vorige week in Puerco Canyon, Malibu, je ziet ons hier puffen na al een volledig uur klimmen, vertrokken aan de oceaan die je achteraan de foto ziet. Sharon op kop en Louise links van me, ikzelf in het blauwe topje. Nog meer fotos van die dag hier.

Zondagochtend was er weer een heerlijke trailrun. Het werd wel erg vroeg opstaan maar het was het meer dan waard. Onderweg rij ik langs de Pacific Coast Highway, langs het water van de Stille Oceaan, nog te donker om dolfijnen, zeehonden of walvissen te kunnen zien, zelfs de hele weg geen enkel mens. Aan de achteringang van de Getty Villa in Topanga Malibu parkeerde ik mijn wagen en wachtte op de rest van de groep. Om half zeven was de afspraak. Voor het eerst zou ik slechts een deel met de groep meelopen en waar zij wederomkeer zouden maken, ging ik in mijn eentje nog een beetje verder. Het plan was 16 mijl (25,7km) en het werden er 17, nou ja, in het wild is het niet altijd makkelijk om de afstand juist in te schatten. Al snel kwam de zon op en na de regen van zaterdag hing die staalblauwe lucht vol met mooie witte wolkjes. De eerste uren liep ik vooral bergop en lette ik wat minder op de omgeving, maar op de terugweg kon ik mijn ogen amper geloven door weeral die prachtige en oneidige vergezichten over de oceaan die feeriek schitterde door de felle zon en de wolkenreflecties.

Zeventien mijl klinkt wel ver en mijn benen vinden dat tegen het einde ook meestal wel, maar als je daar loopt dan mag het wel nog lang blijven duren, zo mooi is het en zo helemaal thuis ik er me voel, zelfs helemaal in mijn eentje. Eten en drinken heb ik altijd mee, in mijn heupgordel passen nu vier flesjes en samen maken ze 1liter water en in een zakje zitten twee of drie energiegels, op deze manier hou ik het meestal wel vol. Drie en een half uur ben ik onderweg geweest en dankzij de twee voorste flesjes heb ik nu op ieder heupbeen een enorme blauwe plek, ik ben er dus niet helemaal tevreden over en moet ik nog bedenken hoe ik volgende zondag voldoende water meesleur. Achttien mijl wil ik dan lopen door het Malibu Creek park via de Reagan ranch naar Paramount Ranch, rond het Malibu lake en en nog een keer vooraleer ik terugkeer naar mijn wagen. Het is minder steil dan vorige zondag dus hoop ik het in dezelfde tijd te kunnen lopen.

Ik heb mijn Garmin Forerunner weer terug, mijn sportuurwerk met ingebouwde GPS. Het armbandje was afgebroken en had het opgestuurd naar de garmin fabriek. In garantie hebben ze het hele ding vervangen en heb ik nu weer een gloednieuwe garmin, op een week had ik het thuisgeleverd. Wat een luxe.

Je kan de 'run' van afgelopen zondag hier bekijken.

5 mijl vandaag en 16 morgen

Vanaf vandaag begin ik ook erg langzaam een "back to back" weekend op te bouwen, dat wil zeggen lopen zowel op zaterdag als op zondag. Voor afstanden langer dan een marathon is dat noodzakelijk om de nodige "mileage" of trainingskilometers te halen. Tot aan de marathon zelf betekent dit voor zaterdag slechts vijfenveertig minuten op de loopband in de gym, daar heb ik het best de snelheid en loopvorm onder controle want dit mag geen uitputtertje zijn. En aangezien het miezerde buiten was dat mooi meegenomen.

Morgenochtend wordt het erg vroeg opstaan om tegen halfzeven te kunnen starten in Topanga voor een lange 16 mijl waarvan ik er dertien met de trailrunners loop maar halverwege een extra toerke doe van 3 mijl, daarna zal ik de groep vast niet meer kunnen inhalen. Daarom heb ik me voorzien, heb ik 'trail'mapjes uitgeprint en in geel mijn route gekleurd. Ook heb ik een grotere 'fuelbelt' gehaald, die met twee drinkflesjes zal nu niet genoeg zijn, nu heb ik de dubbele capaciteit. Want zo gaat dat als je in de wilde natuur gaat lopen, je voorziet je best goed op water, electrolyten en extra carbs, want kraantjes zijn er niet.

een stille vrijdagavond

We zijn een van die zeldzame avonden waarop het leeg en stil is in huis. Vrijdag, Bert heeft een feestje onder collegas, Alex is op zwier, Eveline en Catherine spelen op een waterpolo tornooi, Ben is bij een vriendinnetje wezen muurklimmen en blijft daar avondeten en Helena bij de buren een klapke gaan doen.

Heb een frikandonnetje klaar staan met foccacia brood en in de hoge kookpot staat nog bonen-groentensoep met pasta te pruttelen, voor het geval er straks naar huis komen met grote honger. Het kan evengoed zijn dat al dat voedsel niet meer worden aangeraakt want zelfs al krijg je van waterpolo gezonde honger, samen even snel gaan uiteten met de ploeg is natuurlijk zoveel gezelliger en och, zo veel meer Amerikaans.

Heb me net een "green tea" gezet in Bert zijn nieuwe "Alice in Wonderland" beker met een zakje "sweet 'n low" erin. Tegenwoordig mijn favoriete avonddrankje, lekker en vol met antioxidanten, een groot woord dat goed voor je zou zijn.

Heb me deze avond ook al laten meesleuren in de trieste berichten uit de Standaard krant over het verschrikkelijke drama dat zich vrijdag heeft afgespeeld in Belgie, kan me voorstellen dat het land weer in schok is, nog meer de familie van de slachtoffertjes. Waarom?

We hebben deze week ook getoast op onze nieuwe president, nu we goedgekeurd zijn voor een Green Card en deze ook een van deze dagen in onze brievenbus zal liggen, voelen we ons veel meer betrokken. Gek is dat. Bij vrienden ging er 's avonds een burenfeestje door, Bert was te laat thuis om er nog samen naartoe te trekken, maar we hebben toch meegetoast door de telefoon door.

Ik hoor na weken weer eens de verwarming aanslaan, al de hele maand januari was het bijzonder warm en natuurlijk kurkdroog, maar sinds gisteren zijn we in een storing belandt die een paar dagen voor wat regen zal zorgen. Iedereen is blij, maar het verschil in temperatuur en vochtigheidsgraad knaagt direkt aan onze botten, daarom toch maar snel wat extra warmte in huis, weer een truitje aan, een lange broek en sokken in plaats van zomerse flip flops.

Vanaf dit weekend begin ik officieel aan mijn marathontraining, nog zeven weken te gaan en dan zal ik het eiland Catalina in een boog en over berg en dal al lopende doortrekken, twee en veertig kilometer door een woest landschap met wilde bizons. Ik hoor je al denken dat zeven weken veel te kort is voor een marathontraining en dat klopt, was het niet dat ik al maanden een soliede halve marathonafstand basis heb en die ieder weekend opnieuw heb afgelegd met het dubbele tijdens het Boney race weekend. Vanaf zondag doe ik daar iedere week 2 mijl bij tot ik de 24 mijl haal en dat is twee minder dan een volledige marathon. Ook deze keer doe ik het niet voor een snelle tijd, ik doe het voor de ervaring, rennen door een landschap waar je anders niet komt en de dubbele boottrip, eerst naar het eiland de dag voordien en de ochtend zelf naar de start. Alhoewel ik naar die bootervaring niet echt uitkijk, de laatste keer ik op de oceaan zat was ik zeeziek tot ik weer aan land stapte, wat een vooruitzicht voor op race ochtend, stel je voor, een marathon beginnen kotsmisselijk en met een lege maag, 'k mag er niet aan denken.

Ik gok op vijf uur en een half, dat is een trage tijd voor een marathon hoor ik je al denken, is het ook was het niet dat er serieuse hoogteverschillen te overbruggen zijn en niet een keer maar meerdere keren, het wordt dus trainen om sterk op de benen te staan, de energie schoon te verdelen en vooral te genieten van het landschap en het gebeuren.

Oh, hoor ik daar de deur? Iemand is thuisgekomen, ga ik dus snel weer wat moeder zijn.

a running photographer

Het gebeurt wel eens dat ik mijn kleine cameraatje mee heb op zak als ik in de parken loop. Dan doe ik ook meestal mijn best om een paar kiekjes te nemen, maar dan kom ik thuis, bekijk ik ze en zijn de fotos altijd zoveel minder mooi dan ik het in werkelijkheid heb gezien en beleeft. Dan gebeurt het wel meerdere keren dat ik ze gewoonweg allemaal weer van de geheugenkaart verwijder. Het heeft niets met mijn toestelletje te maken maar alles met deze ontzettend mooie landschappen die gewoonweg niet te vatten zijn op papier. Vooral als ik daar in mijn eentje rondloop, geen zuchtje stadsvervuiling en met een driehonderdzestig graden totale perfectie rondom me. Als ik nog maar terugdenk aan afgelopen weekend, oersterke en gevaarlijke Santa Ana winden dat wel, maar met een atmosfeer zo klaar, oneindig klare vergezichten, zucht... veel te mooi.

Maar onlangs ontdekte ik de foto website van een andere loper uit mijn omgeving. Ik ken de gast niet persoonlijk, maar op zijn site herken ik steeds de plekjes waar ik ook kom en de plantjes die me ook opvallen. Zijn fotografietalent is hoog, geniet maar met me mee: Photography on the run. Thanks Gary for sharing your pics!

Nieuwjaarsresolutie

Al twaalf dagen ver in het nagelnieuwe jaar zijn we, een blanco vel of een onbeschreven blad is het nog. Het oude hebben we achter gelaten en na vele goeie wensen aan de medemens en de beste voornemens aan onszelf zijn we begonnen aan 2009. Zo lang het januari is mag het nog (zeiden ze bij ons thuis altijd), dus alsnog een Happy New Year!

Tweeduizendenacht was het jaar waarin we ons doorslaarhuisje hebben verkocht en tweeduizendennegen wordt het jaar waarin we onze GreenCard zullen hebben.

Nog enkele dagen en we wonen hier als gezin een volle vier jaar, voor Bert zijn het er al zes. Met tienerkinderen in huis is die vaste verblijfsvergunning dan ook erg belangrijk. Zelfs als mama en papa zouden wederkeren naar Belgie, dan hebben zij toch de keuze om te blijven, maar ook vanaf nu mogen we allemaal legaal werken en hoeven de centen niet enkel van papa meer te komen.

Tweeduizendenacht was het jaar van mijn eerste marathon, in tweeduizendennegen wordt het mijn tweede en als alles goed blijft gaan misschien ook nog een eerste ultramarathon. Maar het jaar is nog vers en vol verrassingen.

In ieder geval heb ik net mijn eerste halfmarathon race in de bergen achter de rug, de meest winderige, droge en hete beklimming van onze eigenste Boney Mtn., met loeiharde Santa Anawinden in de rug, op kop of van opzij de canyons door, soms letterlijk omvergeblazen in de cactussen.

En alsof dat niet genoeg was voor een weekend, liep ik de dag nadien een andere halve marathon en iets meer met mijn nieuwe vrienden de Trailrunners in Malibu canyon, de wind was een beetje minder, het was nog steeds even warm maar de beklimmingen en afdalingen van de oneindig lange Bulldog route en de vele kunstige rotsformaties moesten zeker niet onderdoen.

Het goeie aan die vroege en lange ochtenduitjes is het deugdzaam moe zijn in de namiddag, het volledig stressvrij zijn en geen spanningen meer in dat hele lichaam te vinden.

En als ik dan toch een goed voornemen mag noemen dan is dat relaxed het jaar door te willen gaan, elke dag genieten van mijn gezin en van alle kleine dingen in het leven, van hetgeen voor me ligt en zomaar voor het grijpen is. Klinkt dit nu melig?