een stille vrijdagavond

We zijn een van die zeldzame avonden waarop het leeg en stil is in huis. Vrijdag, Bert heeft een feestje onder collegas, Alex is op zwier, Eveline en Catherine spelen op een waterpolo tornooi, Ben is bij een vriendinnetje wezen muurklimmen en blijft daar avondeten en Helena bij de buren een klapke gaan doen.

Heb een frikandonnetje klaar staan met foccacia brood en in de hoge kookpot staat nog bonen-groentensoep met pasta te pruttelen, voor het geval er straks naar huis komen met grote honger. Het kan evengoed zijn dat al dat voedsel niet meer worden aangeraakt want zelfs al krijg je van waterpolo gezonde honger, samen even snel gaan uiteten met de ploeg is natuurlijk zoveel gezelliger en och, zo veel meer Amerikaans.

Heb me net een "green tea" gezet in Bert zijn nieuwe "Alice in Wonderland" beker met een zakje "sweet 'n low" erin. Tegenwoordig mijn favoriete avonddrankje, lekker en vol met antioxidanten, een groot woord dat goed voor je zou zijn.

Heb me deze avond ook al laten meesleuren in de trieste berichten uit de Standaard krant over het verschrikkelijke drama dat zich vrijdag heeft afgespeeld in Belgie, kan me voorstellen dat het land weer in schok is, nog meer de familie van de slachtoffertjes. Waarom?

We hebben deze week ook getoast op onze nieuwe president, nu we goedgekeurd zijn voor een Green Card en deze ook een van deze dagen in onze brievenbus zal liggen, voelen we ons veel meer betrokken. Gek is dat. Bij vrienden ging er 's avonds een burenfeestje door, Bert was te laat thuis om er nog samen naartoe te trekken, maar we hebben toch meegetoast door de telefoon door.

Ik hoor na weken weer eens de verwarming aanslaan, al de hele maand januari was het bijzonder warm en natuurlijk kurkdroog, maar sinds gisteren zijn we in een storing belandt die een paar dagen voor wat regen zal zorgen. Iedereen is blij, maar het verschil in temperatuur en vochtigheidsgraad knaagt direkt aan onze botten, daarom toch maar snel wat extra warmte in huis, weer een truitje aan, een lange broek en sokken in plaats van zomerse flip flops.

Vanaf dit weekend begin ik officieel aan mijn marathontraining, nog zeven weken te gaan en dan zal ik het eiland Catalina in een boog en over berg en dal al lopende doortrekken, twee en veertig kilometer door een woest landschap met wilde bizons. Ik hoor je al denken dat zeven weken veel te kort is voor een marathontraining en dat klopt, was het niet dat ik al maanden een soliede halve marathonafstand basis heb en die ieder weekend opnieuw heb afgelegd met het dubbele tijdens het Boney race weekend. Vanaf zondag doe ik daar iedere week 2 mijl bij tot ik de 24 mijl haal en dat is twee minder dan een volledige marathon. Ook deze keer doe ik het niet voor een snelle tijd, ik doe het voor de ervaring, rennen door een landschap waar je anders niet komt en de dubbele boottrip, eerst naar het eiland de dag voordien en de ochtend zelf naar de start. Alhoewel ik naar die bootervaring niet echt uitkijk, de laatste keer ik op de oceaan zat was ik zeeziek tot ik weer aan land stapte, wat een vooruitzicht voor op race ochtend, stel je voor, een marathon beginnen kotsmisselijk en met een lege maag, 'k mag er niet aan denken.

Ik gok op vijf uur en een half, dat is een trage tijd voor een marathon hoor ik je al denken, is het ook was het niet dat er serieuse hoogteverschillen te overbruggen zijn en niet een keer maar meerdere keren, het wordt dus trainen om sterk op de benen te staan, de energie schoon te verdelen en vooral te genieten van het landschap en het gebeuren.

Oh, hoor ik daar de deur? Iemand is thuisgekomen, ga ik dus snel weer wat moeder zijn.