Oproep Start-to-Run

Kijk, het is Kerstdag en ik wil rap tussendoor een goede daad stellen.

Verschillende mensen hebben me de laatste weken gemaild, mensen die hopeloos op zoek zijn naar de podcasts van Start-to-Run, zowel de reeks van 0 naar 5K als die van 5K naar 10K.

Nu ben ik nogal druk bezet dezer dagen en kan momenteel weinig tijd vrijmaken voor zoektochten op het internet, maar die radelozen willen 2008 op een gezonde manier starten en willen gelijk hun goede voornemens waarmaken.

Misschien is er iemand die wel weet waar ze nog te downloaden zijn, en ik heb een sterk vermoeden dat ze misschien wel via iTunes-Belgie te vinden zijn.

Wie kan die mensen helpen door hen een tip te geven?

Run for Life: a winner

Omdat ik toch ook een stukje meegelopen heb, iets meer dan 30 kilometer in totaal en als een van de 460 'meelopers', voel ik me voldoende betrokken om even vanuit het kerstige maar weerom warm en zonnige Californie heel hard HOERA te staan roepen!

Run for Life+

Dat ik loop omdat het plezant is, ontspannend en gezond, dat wisten we al, maar dat ik nu een stukje meeloop voor een goed doel, dat is nieuw, ik liep ondertussen al 21,48 kilometer mee en morgenochtend komen daar gelijk nog eens 10 bij, zeker weten.

Dankzij de pendelende StudioBrussel-fan Saskia uit LA naar San Diego (die nog steeds trouw naar Studio Brussel luistert via haar computer) ben ik deze actie te weten gekomen, "Run for Life+" van Studio Brussel en het Rode Kruis in Belgie.

"Zes dagen lang, dag en nacht, lopen met Nike+ voor Music for Life!
Loop mee op de loopband aan het glazen huis. Voor elke gelopen kilometer gaat er 10 euro naar Music for Life. Help mee om de loopband de klok rond in beweging te houden. Jong, oud, snel of traag iedereen is welkom! Iedereen die Nike+ heeft kan meedoen met deze challenge. Meer info: Nike+ op de Studio Brussel website."

Ondertussen amuseer ik me rot met iedere dag mijn uurtje (of soms twee) met sport, het doet me zoveel goeds! Iedere dag begint in sportschoenen, ofwel die voor de gym, ofwel het looppaar voor de trails (die ondertussen goed onder de modder en gravel zitten door het huidige regenseizoen), ofwel met het gloednieuwe looppaar voor de straat. Het meest fijne is nog wel de afwisseling, de eenzaamheid en de rust in het natuurpark tegenover de drukte van de gym of het uurtje tussen gelijkgezinden te staan zweten en puffen met de bijhorende vooraf en achteraf klapjes, goed voor mijn sociaal leven dus. Daarna pas komt het huishouden, in tegenstelling tot wat vroeger de regel was, dus ja, soms staan de vuile koffietassen van de ochtend nog op tafel als het al middag is, dus ja, meestal moet ik me haasten om gedaan te hebben als de kinderen moeten opgehaald worden, dus ja, als het avond is val ik als een blok in slaap, niet zelden voor de rest van het gezin, dus ja, heb ik nog weinig avondlijke energie over om te internetten.

Maar het gaat bijzonder goed met me, energie bruist als nooit tevoren en een tevreden mama in huis zorgt voor een contente papa en gelukkig kindjes. Maar al dat enthousiasme is besmettelijk en zo komt het dat papa ook hard zijn best doet in de gym en nu hij de hele kerstvakantie met ons samen thuis zal zijn probeert hij geheel vrijwillig binnenkort zijn eerste start-to-run les, tof hey!

En ik heb grootse plannen:

Op twaalf januari 2008 loop ik de Mount Boney trailrace, "maar" 6 kilometer maar met genoeg hoogteverschil zodat het soms klimmen is op handen en voeten en door de recente regens worden het gegarandeert natte voeten door de anders droogliggende bergstroompjes te doorkruisen. Genoeg dus om mijn debut te maken en te zien hoever ik sta, ik gok op een tijd van 50 min.

Als het meezit wil ik graag de trailrunnersclub van de Santa Monica Mountains uitproberen, die komen iedere zondagochtend (heel vroeg!) samen en doen iedere week een ander parcours in de bergen, het lijkt me uitstekend om mijn horizonten letterijk en figuurlijk te verruimen.

De tiende februari 2008 loop ik mijn eerste officiele 10K race, de Firecracker in Los Angeles waar ik vorig jaar mijn eerste 5K liep, na drie maanden start-to-run, weet je nog?

En misschien loop ik maart 2009 wel mijn eerste marathon in Los Angeles, nu ik zoveel kilometer afleg ( door Nike+ weet ik dat ik op minder dan een jaar 1000 kilometer gelopen heb) wil ik dit ook meegemaakt hebben, dan zal ik 44 zijn, ideaal dus voor een uithoudingsrace. Maar daarvoor moet ik mijn baanvastheid versterken, ik ben blijkbaar een echte trailrunner die door een kleine maar sterke lichaamsbouw bijzonder lenig de oneffen paden beklimt maar de eentonigheid van een strakke baan daartegenover geeft me nog te snel spierpijnen, ja zelfs met nu uitstekende schoenen voor de baan. Ik oefen alvast minstens een keer per week door op zaterdagochtend na de Pilatesklas naar huis te rennen, tien kilometer op een ligt glooiende baan met op het einde een steile klim tot thuis. Vanaf augustus kan ik me aansluiten bij een groep in Ventura om samen naar het evenement te trainen. Het zijn nog maar plannen voor een verre datum, maar ik zie het wel ten volle zitten.

Tussendoor raak ik ook meer en meer geengageerd op school, nu als vaste juf in Bens klas voor de knutsellessen, bijna iedere vrijdag gaat er minstens een halve dag aan op, wel plezant zo bij mijn jongste die waarschijnlijk wel eeuwig mijn baby zal blijven, zelfs nu hij negen is ontvangt hij me nog joelend met open armen, "mamie!-mamie!", word ik overstelpt met knuffels en kusjes en lieve woordjes, echt aandoenlijk! Voor zover ik me herinner zou Alexander op die leeftijd dat nooit in het openbaar gedurft hebben. Maar kom, iedere plaats in het gezin zijn eigen trekjes denk ik dan.
Dus, begrijp je nu dat ik al eens wat minder tijd en goesting heb om te zitten bloggen achter een computer die te traag en te ouderwets is naar mijn goesting?

winter?

Ja, ja, de winter is ingetreden en dat wil zeggen, 's morgens bitter koud (lees: 'maar' 6 graden), een zuivere lucht en bijgevolg een prachtig uitzicht met een laagstaande zon die hard haar best doet alles op te warmen. Dat gaat dan zo snel dat ik twee uur later ongestoord in short en shirtje rondloop om dan tegen de late namiddag dat weer om te ruilen voor een warme legging en een zacht fleece truitje en warme sokjes, want eens vier uur is de zon zijn krachten kwijt en gaan de temperaturen weer de dieperik in.

Dit weer heeft me de kast ingetrokken en op handen en knieen heb ik die eens doorgehaald, de echte zomerspulletjes gingen weer wat dieper de hoek in en de warme kwamen naar de voorgrond, oude spulletjes gingen de spullenhulpzak in, mutsen werden met nostalgie even gepast en weer weggelegd en pulls zijn nagekeken op draagbaarheid. We kunnen de winter trotseren.

Kippensoep

We zijn echt de wispelturigheid van de Californische winter binnengewandeld, een dag regen, een paar dagen zon, een paar dagen bijzonder heet en dan weer een gure wind zoals vandaag. Soepweer dus.

Er hing al een poosje een artikel aan het keukenbord met een recept van kippensoep dat gebruikt zou zijn in een medische universiteit in Nebraska om te testen of kippensoep nu echt verlichtend werkt bij griep en verkoudheden. En ja hoor, volgens hen hadden onze grootmoeders gelijk, want kippensoep helpt echt! Daarom als aanloop naar de topmaanden van snotneuzen, koorts en zakdoeken heb ik de soep vandaag klaargemaakt en geproefd, of het werkt weet ik niet want mijn verkoudheid is ondertussen al lang verdwenen.

Recept op kokeneten.be

Belgie beroemd.

Vroeger vond ik het wel leuk om te vertellen dat ik uit Belgie afkomstig was en vond ik het nog leuker om te testen of ze dat wel wisten liggen op de wereldkaart.

Maar plots blijkt bij iedereen een belletje te rinkelen als ze "Belgium" horen, want hebben ze daar niet wat over gelezen in de krant? Is dat niet het land dat in twee helften is verdeeld met elk zijn volkje, zijn eigen taaltje en zijn eigen regering? Het landje dat goed op weg is naar een oorlog (ik citeer maar!)? Dat landje dat steeds maar weer opnieuw het wereldnieuws haalt door zijn onverdeeldheid of zoiets?

En zo krijg ik tegenwoordig uitgeknipte krantenartikels in mijn handen gestopt door mensen die ik amper ken maar die wel weten dat ik Belgische ben, vragen die te pas en te onpas hoe het nu zit met Belgie maar niemand die nog denkt aan onze goeie chocolade of aan Kim Clysters, Justin Henin, Tom Boonen of Eddy Mercx, nee het is nu Belgie dat gaat splitsen (ik citeer hier weer!). Ik ben dat dus een beetje beu geworden.

Daarom schaam ik me er ook niet voor als vreemden gokken over mijn afkomst, wat door mijn immer achtervolgende accent altijd een van de eerste gespreksonderwerpen is, en ze de landen Noorwegen, Denemarken, Zweden, Duitsland of Nederland opnoemen, dat ik nog weinig protest vertoon en simpel antwoord met "close" (of = je zit er dichtbij) en dat ik dan snel over wat anders begin. Onderwerp gesloten.

Natuurlijk, als de postbode met zijn blikkendozen postautootje voor mijn voordeur staat met een pakje met als afzender "Belgie", dan kan ik er niet onderuit. Blijkt die postbode ook nog eens het nieuws beter te volgen dan ik, ja dan sta ik daar toch even met mijn mond vol tanden als die man me vlakaf vraagt "Hey, what's going on there?" Geen zin om de hele politiek te staan verdedigen, dus lachen we het maar losjes weg door het over eBay en koningen te hebben.

Sapjes gezond en lekker!

Zo staat mijn KitchenAid (bijna) iedere dag goed gevuld de kinderen van school op te wachten. Vandaag waren dat vier verse Kiwis, een zakje Aardbeien die ik de afgelopen zomer ijverig in porties heb staan invriezen, een handvol verse Blauwe Bosbessen en daar ging dan nog tot halfweg de beker Melk bij. En dan mixen… In bekers verdelen, rietje erin, koekje erbij en de kinderen zijn weer bijgetankt om huiswerk te gaan maken.
Maar soms zijn dat ook gewoon vier bananen en melk, of bananen en aardbeien en appelsiensap, of een hele verse ananas met een uitgeperste citroenen erbij (verrassend lekker!) , variatie genoeg met al dat fruit dat het hele jaar te verkrijgen is tegenwoordig.
En ja, het fruit is ook hier wat duurder tijdens de wintermaanden, maar dat neem ik er graag bij zolang we maar gezond en opgewekt de dagen doorkomen, liever mijn centen aan wat lekkers dan aan het dokterskabinet!

geluk

Gewoon, een gelukkig gevoel is wat me vandaag overvalt,

ben met hoofdpijn wakker geworden, maar gelukkig,

heb al heel wat dagdagelijkse klusjes verzet, maar nog steeds gelukkig,

kreeg het schoonste complimentje ooit deze ochtend, werd nog meer gelukkig,

't zonneke schijnt, blauwe lucht en lekker warm, wat een geluk,

mag een hele dag in Bert zijn cabrioke rondcrossen, ben dus nog gelukkiger.

Wat kan het leven soms toch schoon zijn!

zelfbeeld

Vrouwen kennen dat wel, er zijn zo van die dagen dat je een opgeblazen gevoel hebt, dat er plots een dikke puist staat op de meest opvallende plaats van je gezicht en het lijkt alsof je plus drie kilo bent wakker geworden. Dikke miserie dus. Dan zit ik in mijn truck relaxed mijn schooltoerke te doen, kijk ik een seconde nonchalant naar beneden en zie ik daar een dikke rol buik over de autogordel liggen, in een miliseconde is die ingetrokken maar te laat voor mijn blije ochtendhumeur. Grote ontzetting. Dan loop ik sinds meer dan een jaar ijverig een duizend kilometer rondjes, ben ik het meest regelmatige lid van YMCA sinds september, concentreer ik me nog het meest op de buikspieroefeningen en vond ik van mezelf dat ze al aardig stevig aan het worden waren en dan dit!

De motivatie om de trails aan te vallen was dus bijzonder hoog gespannen deze ochtend, zweten zou ik! Door de weeral droge en hete Santa Ana wind was dat niet moeilijk en al snel zaten er stinkende donkere kringen in mijn loopshirtje, trouwens het nike-shirtje dat ik van mijn zusje heb gekregen blijkt nu al maanden mijn favoriet te zijn, iPodje in het zakje en een lekker dun en aansluitend stofje, niet te flashy en te opdringerig, mijn trouwe loopmaatje (de kousen trouwens ook). Maar in deze hete wind had ik net zo goed in mijn sportbh kunnen rennen zoals dat vele vrouwen doen, maar ik dierf niet. Een nieuw doel is dus geboren, als veertiger wil ik dat ook nog kunnen, zelfs na vijf kinderen voldragen te hebben wil ik dat alles toch weer wat strakker wordt, zeg nooit "het is te laat" zelfs niet tegen je buik.

Het was bijzonder mooi in de canyon, op het griezelige pad onder de bomen voelde het zelfs heel magisch. Enerzijds de warme lucht en dan liep ik plots een zeer koele luchtzak binnen, nog koude lucht van de afgelopen natte en frisse dagen die gevangen zit en dan wat verder voelde ik weer een warme bries als van een haardroger over me strijken en wat verder was het weer koud en dan langzaam hoe hoger ik het pad opklom hoe warmer het opnieuw werd, een erg nieuwe en plezante ervaring. En zonder het te merken was het loopuurke weer om en stond ik aan mijn wagen de beentjes te strechen. Content, bezweet en met het (valse) gevoel die drie kilo al kwijt te zijn.