Run for Life+

Dat ik loop omdat het plezant is, ontspannend en gezond, dat wisten we al, maar dat ik nu een stukje meeloop voor een goed doel, dat is nieuw, ik liep ondertussen al 21,48 kilometer mee en morgenochtend komen daar gelijk nog eens 10 bij, zeker weten.

Dankzij de pendelende StudioBrussel-fan Saskia uit LA naar San Diego (die nog steeds trouw naar Studio Brussel luistert via haar computer) ben ik deze actie te weten gekomen, "Run for Life+" van Studio Brussel en het Rode Kruis in Belgie.

"Zes dagen lang, dag en nacht, lopen met Nike+ voor Music for Life!
Loop mee op de loopband aan het glazen huis. Voor elke gelopen kilometer gaat er 10 euro naar Music for Life. Help mee om de loopband de klok rond in beweging te houden. Jong, oud, snel of traag iedereen is welkom! Iedereen die Nike+ heeft kan meedoen met deze challenge. Meer info: Nike+ op de Studio Brussel website."

Ondertussen amuseer ik me rot met iedere dag mijn uurtje (of soms twee) met sport, het doet me zoveel goeds! Iedere dag begint in sportschoenen, ofwel die voor de gym, ofwel het looppaar voor de trails (die ondertussen goed onder de modder en gravel zitten door het huidige regenseizoen), ofwel met het gloednieuwe looppaar voor de straat. Het meest fijne is nog wel de afwisseling, de eenzaamheid en de rust in het natuurpark tegenover de drukte van de gym of het uurtje tussen gelijkgezinden te staan zweten en puffen met de bijhorende vooraf en achteraf klapjes, goed voor mijn sociaal leven dus. Daarna pas komt het huishouden, in tegenstelling tot wat vroeger de regel was, dus ja, soms staan de vuile koffietassen van de ochtend nog op tafel als het al middag is, dus ja, meestal moet ik me haasten om gedaan te hebben als de kinderen moeten opgehaald worden, dus ja, als het avond is val ik als een blok in slaap, niet zelden voor de rest van het gezin, dus ja, heb ik nog weinig avondlijke energie over om te internetten.

Maar het gaat bijzonder goed met me, energie bruist als nooit tevoren en een tevreden mama in huis zorgt voor een contente papa en gelukkig kindjes. Maar al dat enthousiasme is besmettelijk en zo komt het dat papa ook hard zijn best doet in de gym en nu hij de hele kerstvakantie met ons samen thuis zal zijn probeert hij geheel vrijwillig binnenkort zijn eerste start-to-run les, tof hey!

En ik heb grootse plannen:

Op twaalf januari 2008 loop ik de Mount Boney trailrace, "maar" 6 kilometer maar met genoeg hoogteverschil zodat het soms klimmen is op handen en voeten en door de recente regens worden het gegarandeert natte voeten door de anders droogliggende bergstroompjes te doorkruisen. Genoeg dus om mijn debut te maken en te zien hoever ik sta, ik gok op een tijd van 50 min.

Als het meezit wil ik graag de trailrunnersclub van de Santa Monica Mountains uitproberen, die komen iedere zondagochtend (heel vroeg!) samen en doen iedere week een ander parcours in de bergen, het lijkt me uitstekend om mijn horizonten letterijk en figuurlijk te verruimen.

De tiende februari 2008 loop ik mijn eerste officiele 10K race, de Firecracker in Los Angeles waar ik vorig jaar mijn eerste 5K liep, na drie maanden start-to-run, weet je nog?

En misschien loop ik maart 2009 wel mijn eerste marathon in Los Angeles, nu ik zoveel kilometer afleg ( door Nike+ weet ik dat ik op minder dan een jaar 1000 kilometer gelopen heb) wil ik dit ook meegemaakt hebben, dan zal ik 44 zijn, ideaal dus voor een uithoudingsrace. Maar daarvoor moet ik mijn baanvastheid versterken, ik ben blijkbaar een echte trailrunner die door een kleine maar sterke lichaamsbouw bijzonder lenig de oneffen paden beklimt maar de eentonigheid van een strakke baan daartegenover geeft me nog te snel spierpijnen, ja zelfs met nu uitstekende schoenen voor de baan. Ik oefen alvast minstens een keer per week door op zaterdagochtend na de Pilatesklas naar huis te rennen, tien kilometer op een ligt glooiende baan met op het einde een steile klim tot thuis. Vanaf augustus kan ik me aansluiten bij een groep in Ventura om samen naar het evenement te trainen. Het zijn nog maar plannen voor een verre datum, maar ik zie het wel ten volle zitten.

Tussendoor raak ik ook meer en meer geengageerd op school, nu als vaste juf in Bens klas voor de knutsellessen, bijna iedere vrijdag gaat er minstens een halve dag aan op, wel plezant zo bij mijn jongste die waarschijnlijk wel eeuwig mijn baby zal blijven, zelfs nu hij negen is ontvangt hij me nog joelend met open armen, "mamie!-mamie!", word ik overstelpt met knuffels en kusjes en lieve woordjes, echt aandoenlijk! Voor zover ik me herinner zou Alexander op die leeftijd dat nooit in het openbaar gedurft hebben. Maar kom, iedere plaats in het gezin zijn eigen trekjes denk ik dan.
Dus, begrijp je nu dat ik al eens wat minder tijd en goesting heb om te zitten bloggen achter een computer die te traag en te ouderwets is naar mijn goesting?