Pt Mugu 18K - finish

Zoals ik zelf weer mocht ervaren, is de race mentaliteit bij een trailrace niet hetzelfde als bij een gewone race. Van bij de start kan je maar zo snel of zo traag lopen als diegenen voor je. Het smalle pad heeft maar plaats voor een enkeling en dat in combinatie met de oneffen ondergrond geeft dit een onregelmatige loopsnelheid. In het begin van de wedstrijd zorgde dit voor opstoppingen en was het aanschuiven om aan de rotsenklim te beginnen, soms letterlijk op handen en voeten. Kortom de race pace is onvoorspelbaar.

Om acht uur dertig gingen we van start (veel te laat naar mijn gevoel) en exact twee uur (en 45 seconden) later stond ik terug op zeeniveau aan de finish. Hard gelopen heb ik, mijn hart bonkte mijn lijf uit, het bloed kolkend in mijn hoofd van de felle zon. Geen enkel vergezicht heb ik gezien, mijn ogen gericht op de grond voor me, zoekend naar de beste plaats voor mijn voeten, niet een keer ben ik gestruikeld. Halverwege werd het me te heet en was ik te moe, heb ik stukken bergop gestapt en wat gegeten en heel veel gedronken. En toen vond ik mijn 'second wind' en begon ik aan het laatste stuk van dit raceavontuur, achttien kilometer, van 0 naar 1200 ft.

Het was fijn om deze zondagochtend door te brengen met andere trailrunners. Toch wel een speciale soort, het vraagt iets primitiefs, misschien zelfs gekheid om dwars door die droge bergen te rennen, de bossen op te zoeken, een verlaten en bloedhete grasvallei, weg van alle beschaving om te strijden met die wondere natuur daar voor je.

Geen supporters onderweg, tenzij een eenzaam verdwaalde mountainbiker. Ook maar scharig bij start en aankomst, er valt daar dan ook niets te beleven als alle lopers in de bergen zitten.

Blij verrast was ik dus toen Bert en de drie jongsten aan de aankomst stonden wachten met de camera. Dat is nu het voordeel als het event niet te ver van huis is ze.

Wachten aan de aankomst.

Eindelijk is daar de finish, na twee uur!

Ik was zo blij, zo blij, dat ik het heelhuids had gehaald, zonder schrammen of blutsen!

En nu nog wachten op mijn Xterra trainingsmaatje.

De recovery op de parking met vers geroerbakte eitjes, croissantjes, banaan, appelsientjes, meloen en muffins. Ge zou voor minder je eens staan afbeulen in de wildernis.

trail racing

Trailrunning zit altijd vol verrassingen, je weet nooit wat je zult tegenkomen, speels huppel je van rots naar rots, de ene keer is het pad zanderig en breed en de andere keer weer rotsig en smal, met putten en natuurlijke verharde afwaterwegjes, aan de ene kant een muur van de berg en de andere kant de afgrond. En dan de hart-brekende hellingen, die blijven en blijven en blijven en blijven duren, tot je denkt dat je niet hoger meer kunt, dan draai je om de bocht en blijkt dat het nog hoger kan. Een gevecht van evenwicht en zwaartekracht.

Zo klim je het eerste uur 1200 feet (= 370 m.) naar boven, gaat het daarna nog een half uurtje wat op en neer, of loop je door de 'rolling hills' zoals dat hier zo schoon klinkt, om dan pas de laatste 2 mijl in haarspeldbochten terug naar zeeniveau te mogen sjezen.

Dit is wat ik graag doe, geen gedoe met cijfers maar lopen tegen de krachten van de natuur en doen wat ik kan, de berg opdansen, balancerend over de smalle wandelpaden, mijn hart dat mijn lijf uitbonst, mijn adem die het amper kan bijhouden, het brandende gevoel in de benen, het gevoel hebben te leven, vrij te zijn en te kunnen doen wat ik doe.

Een mailtje op de valreep, "ik wens je veel succes morgen... ik weet dat je het goed zult doen... ik zal naar je zoeken na aankomst... enne... ik heb me net geregisstreerd voor de Catalina marathon in maart, doe je mee?... ... je XTerra trainingsmaatje" Als immigrant met familie en vrienden ver weg, moet ik werken om een nieuwe sociale kring uit te bouwen, ik ben blij dat het lopen me die mogelijkheid geeft.

Wat ben ik toch bevooroordeeld dit ongeschonden en beschermde stuk natuur te mogen betreden en ervan mag genieten, wat ben ik blij dat dat allemaal kan. Wat ben ik blij om morgen vroeg mijn bed uit te mogen kruipen, het huis uit te sluipen, om door de canyon en langs de oceaan tot aan de start te rijden. XTerra race #1

inspiratie

Het "Ray Miller Trail", aan de Pacific Coast Highway, Point Mugu.
De trailrun met XTerra (het parcours in pdf)

Wie kent Dean Karnazes niet? Een mega ultrarunner uit San Francisco, en onderandere winner van de Badwater 135 mile ultramarathon en de Vermont 100 mile endurance run. Ik zag hem met een glimps in San Diego tijdens de marathon toen hij de dagen voordien de Californische westkust was afgelopen van noord naar zuid van missiepost naar missiepost (zo'n 60 mile per dag) om de Rock 'n Roll marathon te lopen!

Ik zit net halfweg zijn boek "50/50" waarin hij zijn ervaringen deelt over het lopen van 50 marathons in 50 dagen in 50 verschillende staten van de VS. Een ultramarathonman die alles weet te relativeren en ongelooflijk veel mensen weet te inspireren om gezond te eten en fit te gaan leven volgens hem de ingredienten voor een algemene goede gezondheid.

Trouwens er zijn net resultaten bekendgemaakt dat regelmatig lopen het verouderen serieus vertraagt. Onderzoekers volgden 500 oudere lopers gedurende 20 jaar en ontdekten dat oudere lopers minder lichaamsgebreken vertonen, een langer actief leven hebben en de helft minder kans hebben dan niet-lopers op een voortijdig overlijden.

Toen het onderzoek startte ergens in 1984 dachten velen wetenschappers nog dat extreme sportbeoefening voor ouderen schadelijk was en dat de nieuwe jogging-rage hen zou opzadelen met orthopedische miserie als breuken en osteoarthritis, maar het tegendeel is bewezen.

Niet alleen vertraagt regelmatig joggen de afbraak van botweefsel maar is het verschil tussen joggers en niet-joggers steeds groter door de algemene gezondere toestand, het opvallend mindere voorkomen van sterfte door kanker, zenuwziektes, hartziektes, infecties en andere ouderdomskwaaltjes. De studie wijst uit dat regelmatig eens goed zweten door lopen, enkel maar goed is.

Ik voel me geinspireerd door mensen zoals Dean, maar ook door de vele sportieve zestig en zeventigplussers in mijn omgeving. Ik voel me aangetrokken tot die oneindig mooie natuur zo dichtbij huis en die eeuwig stralende zon, geloof het of niet, zelfs een mistige en koele ochtend haalt me met gemak uit de deur met loopschoenen aan.

Soms droom ik ook wel een keer om een ultrarunner te zijn, om oneindig door te blijven lopen door de wildernis met enkel het geluid van de natuur, mijn ademhaling en mijn voetstappen. Verrast te worden door een hert, een eekhoon, een hagedis, een konijn of wat vogels. Als klein meisje hield ik er al van om in mijn eentje op tocht te trekken in de velden achter het huis, te verdwijnen van de aardbol en te versmelten met het aardse.

Trailrunning, het geeft me weer dat speelse jongemeisjesgevoel van toen, het zorgeloze en energieke dartelen door de bossen. Het grootste geschenk van mijn fit-zijn ligt puur in het moeiteloos beklimmen van een rots, het overspringen van een beek en het eindeloze rennen.

Nu de dagdagelijkse routine van school en werk er weer goed inzitten is er ook weer regelmaat voor het lopen. Het valt me op hoe makkelijker de routes op de paden in de parken me afgaan vergeleken met vorig jaar, hoeveel fitter ik ben geworden door de regelmaat van mijlen loggen en gymactiviteiten.

Ondertussen heb ik weer nieuw horizonten ontdekt en nieuwe loopmaatjes ontmoet en ben ik net een week verwijderd van een eerste trailrace uit een hele reeks voor de komende winter. Een race doe ik niet om te winnen, maar het is goed om een doel te hebben en het forceert je om nieuwe plaatsen te verkennen.

Vorig weekend liep ik het traject al met de mensen van de organisatie, morgenochtend doen we het nog een keer. Wat een voorrecht om deze prachtige route keer op keer te kunnen lopen! Het begint met een hele klim langs een klif, het lijkt niet op te houden, tot je meer dan 1000 voet hoger staat dan waar je begonnen bent, beloond wordt met de mooiste uitzichten uit het duurste prentenboek en na 18 kilometer weer op zeeniveau staat naast je wagen na een adembenemende afdaling! De XTerra Point Mugu trailrun 18k (11 mile)

Wel je comfy trailschoenen, petje, heel veel water en muggespray niet vergeten!

Wie heeft er zin in een looptochtje?

pompen

Zin in some Fun?

Gemiddeld doen we zo tussen de zestig en tachtig push-ups tijdens een fitnesklas van een uur, verdeeld in blokken van tien of vijftien, tijdens de Pilates zelfs met de ellebogen vlak naast het lichaam glijdend (triceps!) Het is een stevige opkikker vooraf een rondje lopen, goed voor de bovenarmen, schouders en de buikspieren!
Wie doet er mee?
WEEK 1: http://hundredpushups.com/week1.html