trail racing

Trailrunning zit altijd vol verrassingen, je weet nooit wat je zult tegenkomen, speels huppel je van rots naar rots, de ene keer is het pad zanderig en breed en de andere keer weer rotsig en smal, met putten en natuurlijke verharde afwaterwegjes, aan de ene kant een muur van de berg en de andere kant de afgrond. En dan de hart-brekende hellingen, die blijven en blijven en blijven en blijven duren, tot je denkt dat je niet hoger meer kunt, dan draai je om de bocht en blijkt dat het nog hoger kan. Een gevecht van evenwicht en zwaartekracht.

Zo klim je het eerste uur 1200 feet (= 370 m.) naar boven, gaat het daarna nog een half uurtje wat op en neer, of loop je door de 'rolling hills' zoals dat hier zo schoon klinkt, om dan pas de laatste 2 mijl in haarspeldbochten terug naar zeeniveau te mogen sjezen.

Dit is wat ik graag doe, geen gedoe met cijfers maar lopen tegen de krachten van de natuur en doen wat ik kan, de berg opdansen, balancerend over de smalle wandelpaden, mijn hart dat mijn lijf uitbonst, mijn adem die het amper kan bijhouden, het brandende gevoel in de benen, het gevoel hebben te leven, vrij te zijn en te kunnen doen wat ik doe.

Een mailtje op de valreep, "ik wens je veel succes morgen... ik weet dat je het goed zult doen... ik zal naar je zoeken na aankomst... enne... ik heb me net geregisstreerd voor de Catalina marathon in maart, doe je mee?... ... je XTerra trainingsmaatje" Als immigrant met familie en vrienden ver weg, moet ik werken om een nieuwe sociale kring uit te bouwen, ik ben blij dat het lopen me die mogelijkheid geeft.

Wat ben ik toch bevooroordeeld dit ongeschonden en beschermde stuk natuur te mogen betreden en ervan mag genieten, wat ben ik blij dat dat allemaal kan. Wat ben ik blij om morgen vroeg mijn bed uit te mogen kruipen, het huis uit te sluipen, om door de canyon en langs de oceaan tot aan de start te rijden. XTerra race #1