Pt Mugu 18K - finish

Zoals ik zelf weer mocht ervaren, is de race mentaliteit bij een trailrace niet hetzelfde als bij een gewone race. Van bij de start kan je maar zo snel of zo traag lopen als diegenen voor je. Het smalle pad heeft maar plaats voor een enkeling en dat in combinatie met de oneffen ondergrond geeft dit een onregelmatige loopsnelheid. In het begin van de wedstrijd zorgde dit voor opstoppingen en was het aanschuiven om aan de rotsenklim te beginnen, soms letterlijk op handen en voeten. Kortom de race pace is onvoorspelbaar.

Om acht uur dertig gingen we van start (veel te laat naar mijn gevoel) en exact twee uur (en 45 seconden) later stond ik terug op zeeniveau aan de finish. Hard gelopen heb ik, mijn hart bonkte mijn lijf uit, het bloed kolkend in mijn hoofd van de felle zon. Geen enkel vergezicht heb ik gezien, mijn ogen gericht op de grond voor me, zoekend naar de beste plaats voor mijn voeten, niet een keer ben ik gestruikeld. Halverwege werd het me te heet en was ik te moe, heb ik stukken bergop gestapt en wat gegeten en heel veel gedronken. En toen vond ik mijn 'second wind' en begon ik aan het laatste stuk van dit raceavontuur, achttien kilometer, van 0 naar 1200 ft.

Het was fijn om deze zondagochtend door te brengen met andere trailrunners. Toch wel een speciale soort, het vraagt iets primitiefs, misschien zelfs gekheid om dwars door die droge bergen te rennen, de bossen op te zoeken, een verlaten en bloedhete grasvallei, weg van alle beschaving om te strijden met die wondere natuur daar voor je.

Geen supporters onderweg, tenzij een eenzaam verdwaalde mountainbiker. Ook maar scharig bij start en aankomst, er valt daar dan ook niets te beleven als alle lopers in de bergen zitten.

Blij verrast was ik dus toen Bert en de drie jongsten aan de aankomst stonden wachten met de camera. Dat is nu het voordeel als het event niet te ver van huis is ze.

Wachten aan de aankomst.

Eindelijk is daar de finish, na twee uur!

Ik was zo blij, zo blij, dat ik het heelhuids had gehaald, zonder schrammen of blutsen!

En nu nog wachten op mijn Xterra trainingsmaatje.

De recovery op de parking met vers geroerbakte eitjes, croissantjes, banaan, appelsientjes, meloen en muffins. Ge zou voor minder je eens staan afbeulen in de wildernis.