Hellingen op en af lopen.

Vorig jaar in mei kreeg ik het gps uurwerk de Garmin 405 Forerunner kado voor mijn verjaardag. Eigenlijk best wat duur als polshorloge of als 'loop'speelgoedje, maar ik heb er wel al heel veel plezier aan gehad. Nu hou ik niet echt constant mijn snelheid of afgelegde afstand of hartslag in het oog, maar ik vind het vooral erg plezant achteraf de gps te verbinden met google-maps en mijn afgelegde route te bekijken op de computer. Via de Gamin website kan ik dan alle details bestuderen en het leukste is nog wel de pagina waarin je 'play' knop hebt waarop visueel je route al lopende wordt weergegeven. Als je aandachtig kijkt zie op bijkomende grafiekjes ook het toenemen of afnemen in hoogte en de erg wisselende loopsnelheid. Kijk zelf maar eens. In de rechterbovenhoek zie je de knop "player". Als je daarop drukt ga je naar de pagina waar je het driehoekje ziet staan zoals bij alle audio apparatuur. (Het rechthoekje wat naar rechts, als je daarop drukt heb je het over het volledige scherm.)
Echt super cool speelgoed hoor!
De Secret Trail route zie je hier.

Vorige donderdag liep ik naar de sneeuw (die al weggesmolten was) via het Old Boney Trail in Newbury Park, zie je hier.

En gisteren zondag liep ik weer met de trailrunners in Topanga, kan je hier bekijken. Mijn gps had de eerste anderhalve mijl wel geen sateliet onvangst door de vele rotsen en bomen, daarom lijkt het alsof ik ergens midden in de wildernis begonnen ben.

Oproep: mijn zusje komt in april op bezoek en wil ook meelopen. Hoe kan zij zich als loopster uit het pannenkoekenplatte Vlaanderen voorbereiden op het totaal niet vlakke parcours van de Californishe Santa Monica Mountains? Zoekt ze de steilste viaducs op voor het op en af lopen (hill repeats) ? Oefent ze op ongelijke veldweggetjes voor de enkels en voeten sterker te maken? Of zoals ik eens ergens op televisie zag, neemt ze een oude autoband en trekt die achter haar aan?

on-road of off-road

Vandaag hebben we onze oude versleten Chevrolet Suburban uit 1999 met bijna 160.000 afgelegde mijlen (= 250.000 km) omgeruild voor een super sportief jong off-road voertuig. Eentje waarmee we zonder schrik op en af de hellingen kunnen rijden, door de modder, sneeuw, zand en beken.

Super cool die gulle Santa Claus!

Witte Kerst

Sneeuw in de woestijn "Antelope Valley". (foto: latimes)

Een koudestorm teistert zuid Californie. Sneeuw bedekt de Joshua bomen in de woestijn en veranderde Las Vegas in een echt Winter Wonderland. In de San Bernardino mountains ligt er een dik tapijt klaar om te skieen. Ook wij dragen muts en handschoenen deze week, voor Ben haalde ik nog snel een lange broek en vanavond zagen we net voor het donker werd verse sneeuw op Boney Mountain liggen. De sneeuwgrens ligt door de uitzonderlijk koude temperatuur op nog geen 600 m. hoogte, Mt. Boney ligt hier in Newbury Park en is ongeveer 900 meter hoog, als het niet te nat en te winderig is, loop ik morgenochtend de berg op, langs de waterval op zoek naar de californische kerstsneeuw. (Ik neem mijn cameraatje mee, beloofd.)

Een keer wat anders dan vernielende bosbranden, aardbevingen en modderstromen hey!

Malibu Canyon

Ik liep gisterenochtend om zeven uur in Malibu Canyon met de trailrunners, het vroor, ik meen echt vriezen hey! Min drie graden Celsius! Gelukkig had ik het huis verlaten met twee broeken aan, vier lagen vanboven, een muts in fleece en handschoenen versierd met rendieren. Een mooie 12 mijl ( 19,4 km.) tocht door de bossen van Malibu op smalle rotsige steile paadjes, soms een beetje avontuurlijk. Geen tijd om af te zien als je van rots naar rots moet huppelen, over de dunne takken van een omgevallen boom een beek moet overklauteren, het pad moet terugvinden tussen reusachtige rotsen, vandaag voel ik het aan stijve enkels en dijbenen. Whow, en ik had me daar niet aan verwacht, het ziet ernaar uit dat mijn lijf heeft gewerkt, een gevoel dat ik graag heb.

's Avonds ons jaarlijkse Kerstbijeenkomst met de buren, een 'wandelend menu', voor iedere gang verhuizen we naar iemand anders zijn huis, anderen brengen het eten mee. Altijd wel best gezellig en geen tijd om te blijven plakken!
Geen fotos, wel van de 'gingerbread' mannetjes die Ben en Helena op vrijdagavond bij een vriendinnetje thuis zijn gaan bakken, speculoosdeeg maken, figuren uitduwen, bakken en versieren met kleurige glazuur. En ze zijn nog lekker ook.

Helena decoreerde haar pop op zijn californisch, bikini en flipflops, hier nog onafgewerkt.
Ben trok zijn speculaaspop een boxershort aan met zwembril.

Maar eerst moest het deeg gekneed en gerold worden! Gekkenwerk denkt Ben.

Do we know it's Christmas time?

Omdat mijn kinderen beweren dat ik geen kerst'spirit' heb omdat ik nog geen kerstboom heb willen zetten, buiten het huis liever niet vol lichtjes en bewegende kerstfiguren wil bedecoren en tot op vandaag nog geen koekjesbakdag heb georganiseerd, ga ik toch proberen te bewijzen dat er diep in mij ergens een sprankeltje spirit zit verborgen. Zou ik het volhouden om iedere dag een sfeervol kerstbericht te posten tot en met Kerstdag?
Te beginnen met misschien wel de beste kersthit ooit.

winterloopjes

Als het winter is, dan lijkt het alsof ik veel meer slaap nodig heb. Het is nog geen negen uur en ik verlang al naar mijn bedje. Toch hebben we hier voldoende zonlicht overdag, dus daaraan ligt het zeker niet, maar ik ben wel bij zonsopgang om half zeven klaarwakker en actief bezig de hele dag, het zal dat dus ook wel wezen. Winter bij ons zijn geen vriestemperaturen, maar wel doorgaans koele nachten met overdag meestal gewoon een stralende warmtegevende zon, heel erg soms eventjes wat motregen of ook wel een keer een goeie bui en af en toe ook die gevreesde wind vanuit de woestijn. 't Was weer raak vandaag, nog voor ik goed besefte dat de eerst zo kille wind van over de oceaan negentig graden was gedraaid reden we al de eerste kleine bosbrand voorbij.

Ieder weekend loop ik nu met de trailrunnersclub, een goeie beslissing om bij die groep te gaan, toffe mensen, de loopafstanden liggen me goed en iedere keer in een ander deel van die prachtige natuurparken rondom ons. Zondag liep ik nog een keer een lokale wedstrijd, de Lasse Viren 20k in Sycamore Canyon, Pt.Mugu Park. De lange uren in de wagen tijdens ons Thanksgiving weekend tripje hadden me opgezadeld met lage rugpijn, de eerste keer sinds vijf jaar na een hernia herstel. Met dubbele gevoelens begon ik aan de race, hoe ver zou ik geraken zonder noodgedwongen van de pijn te moeten rechtsomkeer te maken? Maar de extra oefeningen voor rug en buik, veel bewegen, veel stretchen en rustig loslopen op de loopband waren blijkbaar niets dan goed geweest. Ik liep zonder rugklachten, de buikspieren goed opgespannen, rug recht en cruisen die trails. Na een voorzichtige eerste helft, heb ik in de tweede alles gegeven, racen die race! Het weer was perfect, niet te killig en niet te warm, geen wind maar enkel dat zalige koele zeebriesje. Slechts een schrale 2oo deelnemers, geen toeschouwers en slechts af en toe een groepje mountainbikers langs het pad. Geen moeilijk technisch parcours maar brede zandwegen welliswaar een lange opberg te beklimmen maar eens rond de zeven mijl de top over was het enkel nog bergaf. Snel, sneller en snelst, sneller kon ik niet, ik ben toen alles beginnen geven totaan de finish, zo hard dat ik die bijna knal voorbij liep. 1Hr en 58min. voor deze 20 kilometer, ik had het liever nog wat sneller gedaan, maar aan mijn benen (en buikspieren!) voel ik nu dat ik niet sneller kon. Het is dus een week van herstel en neem het lopen een stuk rustiger.

Het wordt wel stilletjesaan tijd om een trainingschema uit te gaan werken voor de Catalina marathon op 14 maart, ja ja, ik ben ingeschreven! Een marathon die van de ene kant van het eiland naar de andere loopt, met drie te overbruggen bergpassen, op en neer en op en neer en op en neer, een marathon waarvoor ik minstens zes uur zal nodig hebben, wel dwars door een onbezoedelde natuur in lentebloei met enkel wilde bizons als toeschouwers. Het wordt een heel avontuur, dat weet ik nu al, als ik denk aan de boottocht om vier uur in de ochtend, 'k ben al zeeziek van de gedachte alleen.

Maar eerst nog die halve marathon naar Mt.Boney begin januari.

En hey Ruth, zo'n roze zweetband draag ik nog niet hoor! 'k Ben wel aan't overwegen om er zo eentje aan te schaffen, niet voor buiten want daar droogt de wind meestal de zweetdruppels wel op, maar voor op de loopband. Klinkt dit nu nog hilarischer, een zweetband met een afloopgootje?