winterloopjes

Als het winter is, dan lijkt het alsof ik veel meer slaap nodig heb. Het is nog geen negen uur en ik verlang al naar mijn bedje. Toch hebben we hier voldoende zonlicht overdag, dus daaraan ligt het zeker niet, maar ik ben wel bij zonsopgang om half zeven klaarwakker en actief bezig de hele dag, het zal dat dus ook wel wezen. Winter bij ons zijn geen vriestemperaturen, maar wel doorgaans koele nachten met overdag meestal gewoon een stralende warmtegevende zon, heel erg soms eventjes wat motregen of ook wel een keer een goeie bui en af en toe ook die gevreesde wind vanuit de woestijn. 't Was weer raak vandaag, nog voor ik goed besefte dat de eerst zo kille wind van over de oceaan negentig graden was gedraaid reden we al de eerste kleine bosbrand voorbij.

Ieder weekend loop ik nu met de trailrunnersclub, een goeie beslissing om bij die groep te gaan, toffe mensen, de loopafstanden liggen me goed en iedere keer in een ander deel van die prachtige natuurparken rondom ons. Zondag liep ik nog een keer een lokale wedstrijd, de Lasse Viren 20k in Sycamore Canyon, Pt.Mugu Park. De lange uren in de wagen tijdens ons Thanksgiving weekend tripje hadden me opgezadeld met lage rugpijn, de eerste keer sinds vijf jaar na een hernia herstel. Met dubbele gevoelens begon ik aan de race, hoe ver zou ik geraken zonder noodgedwongen van de pijn te moeten rechtsomkeer te maken? Maar de extra oefeningen voor rug en buik, veel bewegen, veel stretchen en rustig loslopen op de loopband waren blijkbaar niets dan goed geweest. Ik liep zonder rugklachten, de buikspieren goed opgespannen, rug recht en cruisen die trails. Na een voorzichtige eerste helft, heb ik in de tweede alles gegeven, racen die race! Het weer was perfect, niet te killig en niet te warm, geen wind maar enkel dat zalige koele zeebriesje. Slechts een schrale 2oo deelnemers, geen toeschouwers en slechts af en toe een groepje mountainbikers langs het pad. Geen moeilijk technisch parcours maar brede zandwegen welliswaar een lange opberg te beklimmen maar eens rond de zeven mijl de top over was het enkel nog bergaf. Snel, sneller en snelst, sneller kon ik niet, ik ben toen alles beginnen geven totaan de finish, zo hard dat ik die bijna knal voorbij liep. 1Hr en 58min. voor deze 20 kilometer, ik had het liever nog wat sneller gedaan, maar aan mijn benen (en buikspieren!) voel ik nu dat ik niet sneller kon. Het is dus een week van herstel en neem het lopen een stuk rustiger.

Het wordt wel stilletjesaan tijd om een trainingschema uit te gaan werken voor de Catalina marathon op 14 maart, ja ja, ik ben ingeschreven! Een marathon die van de ene kant van het eiland naar de andere loopt, met drie te overbruggen bergpassen, op en neer en op en neer en op en neer, een marathon waarvoor ik minstens zes uur zal nodig hebben, wel dwars door een onbezoedelde natuur in lentebloei met enkel wilde bizons als toeschouwers. Het wordt een heel avontuur, dat weet ik nu al, als ik denk aan de boottocht om vier uur in de ochtend, 'k ben al zeeziek van de gedachte alleen.

Maar eerst nog die halve marathon naar Mt.Boney begin januari.

En hey Ruth, zo'n roze zweetband draag ik nog niet hoor! 'k Ben wel aan't overwegen om er zo eentje aan te schaffen, niet voor buiten want daar droogt de wind meestal de zweetdruppels wel op, maar voor op de loopband. Klinkt dit nu nog hilarischer, een zweetband met een afloopgootje?