De Nacht van Vlaanderen

We zijn nu net een week in Belgie, we wonen in ons oude huisje en hebben een druk programma met het bezoeken van familie en vrienden. Wat wil je, na vier jaar wil iedereen wel een keer zien en horen hoe erg we veranderd of niet veranderd zijn. Ook wij vinden het spannend om weer even Belg in eigen land te zijn.

Middenin in ons bezoek zijn we nu en vandaag bekom ik van de marathon in Torhout gisterenavond, bij wijze van spreken "tussen de soep en patatten" wou ik een loopwedstrijd op Vlaamse grond meepikken, het enige alternatief als lange afstandloopster was deze Nacht Van Vlaanderen marathon. Getraind voor lange afstanden en lange uren onderweg maar ongetraind voor een marathonrace op een constant vlak en hard parcours stond ik op tijd aan de start en mijn zusje wild supporterend aan de kant.

En zo liep ik vrijdagavond door de straten en het platteland van Torhout en Lichtervelde, begonnen in zonlicht en eindigend in het middernachtdonker. Mijn zusje liep de tweede helft met me mee, welkom gezelschap in tijden van afzien. Na mijl 16 begon ik helemaal op te krampen en zakte mijn constante snelheid gevoelig, een sub vier zou ik niet meer halen, daarvoor werd het te lastig lopen. Maar de aankomst halen zou ik wel maar enkel dankzij een paar welkome stappauzes.

Het werd een eindtijd van 4 uur en 17 min., niet echt denderend, maar zonder echte voorbereiding misschien ook niet helemaal slecht.

Nu weet ik dat ik me behoorlijk dien voor te bereiden voor Santa Barbara, een marathon op 6 December dit jaar waaraan ik graag wil deelnemen en onder de vier uur wil eindigen.

Het viel me op dat in Vlaanderen de marathon veel meer competitief wordt gelopen dan bij ons in de US waar er vele recreatieve deelnemers zijn in de loopgroep, net genoeg getraind om te finishen en ondertussen gewoon een leuke dag te beleven.

Er hing een goeie sfeer maar de kermis met de stinkende eetkraampjes vond ik irritant, met een overhoop liggende maag van de inspanning lopen door de damp en rook van frietkramen en barbeques is volgens mij om problemen vragen.

Het positieve is dan weer de wedstrijdfotograaf die zijn fotos al uitgeprind had klaarliggen in de sportzaal na afloop voor verkoop aan een redelijke prijs.

Een groot negatief punt is het verschil dat er wordt gemaakt in geldprijzen bij mannen en vrouwen, discriminatie die echt niet meer van deze tijd is.

Al bij al een leerzame loopervaring.

San Francisco

Vrijdagmiddag vertrok ik richting noorden voor een zes uren durende autorit naar San Francisco om er samen met de trailrunnersgroep twee dagen te gaan lopen in de machtige en gigantisch uitgestrekte en wondermooie natuur van de stad die gekend staat om zijn kaarsrechte straten op ijzelingwekkende hellingen en haar lange Gouden Brug.

Zaterdagochtend al vroeg op pad, eerst nog een uur over de wagenziekmakende zigzaggende highway 1 door het gebergte en na wat bekomen vertrokken we met de groep op een tocht van meer dan 19 mijl en een totale klim van iets meer dan 7000ft. in het Point Reyes gebied. Van Bear Valley naar de Alamere Falls, een waterval die uitkomt op het strand, het vroeg heel wat klim- en kunstwerk maar het was alle moeite waard.

En zondag een kortere loop om alle stramme spieren en pezen wat los te lopen, 7mijl, 1800ft. klimmen naar een summit en dan weer terug, een tochtje van nog geen anderhalf uur om daarna te ontbijten en de terugtocht naar huis te beginnen.

Een hele reis om alleen maar te gaan lopen, niet iedereen begrijpt het, misschien zijn trailrunners echt wel een beetje gek!

"You're crazy!" dat zegt mijn vriendin Sharon ook als ik haar vertel dat ik tijdens mijn reisje in Belgie ineens ook maar een plaatselijke marathon meeloop, op de valreep voor mijn vertrek van morgenochtend heb ik me ingeschreven, met mijn lange bergtrainingen in de benen zou een marathon racen moeten lukken, eens zien of ik het platte vlaamse land ook kan aanvallen!

Vlaanderen, here I come!

de Eindspurt

We zitten in de eindspurt van het schooljaar, letterlijk was het de laatste weken rennen van de ene schoolse avondactiviteit naar de andere. Ik ben enorm trots dat mijn kinderen het bijzonder goed doen op school, zowel op academisch vlak als op sportief vlak, maar hier worden ze daar publiekelijk voor beloond in Award avonden waarop ze voor hun hoogstaande kwaliteiten worden herkend met chique certificaten en dat zorgde voor aaneensluitende avonden op school en amper tijd om deftig te koken op een schappelijk uur, late afwas en tijd voor de nacht. We zijn er bijna door, vanavond had Ben zijn klasvoorstellingsavond van hun theaterstuk over de Gold rush in de geschiedenis van Californie, vrijdagavond gaat Eveline voor het eerst naar de Prom night en maandagavond is er nog een awarduitreiking voor Helena. Tussendoor worden er nog heel veel eindtesten gemaakt en volgende week schooluitstappen.

Ondertussen is Bert herstellende van een griep en zijn we last-minute ons aan het voorbereiden op ons eerste reisje naar Belgie. Ik en de drie jongsten gaan eindelijk na vier en half jaar Californie op bezoek bij familie en vrienden, we hopen Vlaanderen na al die tijd nog te herkennen! Nog negen dagjes en we zijn onderweg!

Maar eerst trek ik nog een weekendje met de trailrunners groep naar San Francisco om er op zaterdag en zondagochtend te lopen in de naar het schijnt prachtige natuur aan de kust. Ik heb er echt veel zin in, alleen laat ik weer niet graag mijn gezin achter maar wou ik dat ik dit met hen kon delen.

Hieronder nog een beeld van mijn laatst gelopen trailrace, de "Malibu Creek Challenge" in mei, foto genomen tijdens de eindsprint op het enige stukje asfalt net voor de finish, en ook hier geef ik nog een keer alles wat ik nog in me heb na een verscheurende race door het gebergte van Malibu van twee uur en veertig minuten.