race # 2 is uitgesteld tot later

Alles gaat goed met ons, de weken vliegen voorbij en de dagen zijn te kort net zoals dat waarschijnlijk bij andere gezinnen gaat. En hoe meer we ons amuseren, hoe sneller het gaat, spijtig genoeg.
De kinderen hebben het druk met school en hun sociale leven, Bert heeft het druk met zijn nieuwe project op het werk en ik ben druk met het huishouden, work-outs in de gym, het mijlen loggen en mijn uitbreidende sociale leven. Maar zoals ik al eerder aanhaalde, is het uitbouwen van een sociale kring een absolute must vooral in het buitenland waarin je zonder schuldgevoel veel energie en tijd mag stoppen. Gelukkig zijn de meesten ook loop'partners' en hoef ik niet eindeloos op cafe te hangen maar kan ik tegelijkertijd aan mijn lichamelijke gezondheid werken als aan mijn geestelijk welzijn. En het gekke is, als we met elkaar praten buiten het lopen dan praten we over niets anders dan over het lopen en als we al lopende praten dan gaat het over alles behalve lopen, begrijp je?

En het lopen gaat goed, erg goed zelfs. De straten vermijd ik zoveel ik kan maar zijn wel erg goed om af en toe eens een sprintje uit te duwen of om mezelf eens te testen hoe snel ik nu wel al kan.
De loopband gebruik ik een keer wekelijks, goed als het buiten te heet is en goed om snelheidsspelletjes te spelen met concentratie op loopvorm. Wel breng ik het steeds voor elkaar met bloedende handen van het ding te stappen, ik doe zo hard mijn best dat ik niet merk dat ik te dicht bij het voorpaneel sta en dan sla ik mijn handen met alle fors ertegen, na enkele keren liggen die open en zie ik overal bloed. Bah, erg onhygienisch.

Maar mijn absolute favoriet is het park met zijn hellingen en spannende avonturen. Alleen is het in oktober zo ontzettend warm en droog dat het soms vermoeiend lopen is.
Vandaag zou ik de half marathon race lopen, de beklimming van Mount Boney, maar door het grote brandgevaar door de erg lage luchtvochtigheid en Santa Ana winden, doch mild, is er dezer dagen een Red Flag warning en zijn de parken verboden voor loopwedstrijden, ze zijn zelfs gedeeltelijk gesloten. Daarom wordt dit jaar weerom de race verschoven naar januari. Spijtig, ik was er nog zo klaar voor. Vorige zondag liep ik met twee andere vrouwen het parcours. Welja, het zou het parcours moeten geweest zijn, maar enkele keren misten we het juiste pad en zo liepen we wel meer dan 5 mijl teveel. In totaal liepen we een ruime 18 mijl met een totale klim van meer dan 5000 feet. Om zeven uur 's ochtends waren we vertrokken en pas op de middag weer terug. Als ervaren trailloopsters hebben zij altijd meer voedsel mee dan nodig, ik als minder ervaren juist genoeg, heb mijn les weeral geleerd, water kon ik onderweg gelukkig nog bijvullen maar een enkel zakje energiegel was wat weinig voor zo lang, moe en hongerig at ik nog nooit zo snel de banaan op die in de koffer van mijn wagen lag. Ik had me wel weeral ontzettend geamuseerd en was oh zo ontzettend klaar voor de race van vandaag.

Het rode is wat we liepen, het gele is wat het had moeten zijn.

Morgenochtend heb ik opnieuw een afspraak met de trailrunnersclub, de voorziene trails zijn open en zullen gedeeltelijk door het afgebrande bos van anderhalve week geleden lopen. Een nieuwe ervaring is dat voor me, ik ben benieuwd hoe dat voelt.

herfst=droogte=bosbranden

Daar gaan we weer. Het is weer herfst.

Als je door het bos wandelt, dan kraken je schoenen gezellig op de droge gevallen bladeren. Maar de lucht is poederdroog, de temperaturen hoog en als de Santa Ana wind durft te blazen, dan hebben we weer alle ingredienten voor een onstapbare brand.

Keken we door ons raam richting de vallei, dan zagen we bruine rookwolken, we roken de as in de lucht en we hielden alle deuren en ramen angsvallig gesloten voor de onzuivere lucht.

Gisteren geen zes mijlen door mijn geliefde canyon, maar braaf als een hamstertje op de loopband in de gym met gekoelde zuiver(dere) lucht. Heb er dan maar een snelheids en hellingen spelletje van gemaakt om de tijd te doden, kwestie van de minuten en alle andere cijfertjes wat te bespelen met een goeie stevige workout als gevolg.

Deze ochtend zou ik dan toch door het park gaan lopen, de lucht voelde al merkelijk beter en die bruine wolken bijna helemaal verdwenen. Maar het park was gesloten, brandweerwagens reden me voorbij en hoog in de lucht het lawaai van helicopters. Zouden ze het park extra bewaken? Nee, bleek later. Een nieuwe brand, in het Pt. Mugu park, net daar waar ik de laatste weken keer op keer liep. Gelukkig keerde de wind rond de middag, ging op zijn beurt wat gaan liggen en kregen het zwaar geschut het vuur gauw geblust.

Maar we zijn in top-alert. We hadden vanavond zelfs een bijeenkomst voor de buurt met de brandweerchef. Hoe kunnen we onszelf en ons huis beschermen, hoe kunnen we meehelpen in de strijd tegen het verspreiden van het vuur, hoe kunnen we ons voorbereiden, als het noodlot ons toch een keer zou treffen. Wonen tegen de rand van al dat natuurschoon heeft zijn gevaren.

Maar natuurlijk veel meer voordelen.

Zondag liep ik voor het eerst met de trailrunnersclub en dat is me goed bevallen. Een erg leuke en aangename groep trailrunners, natuurliefhebbers en avonturiers. Een 10 mijl door weer een andere vallei niet te ver van mijn deur, weer werd ik overwelmd door al dat natuurschoon. We liepen van zeeniveau naar de top van een berg op zo'n vierhonderd meter hoogte, en dan sta je daar en kijk je 180 graden in de ronde met niets anders dan vergezichten van een oceaan, valleien en andere bergtoppen. Ik kan het niet gewoon worden, wat een luxe.

En toen liepen we weer naar beneden en zonder het te beseffen waren we van het echte pad afgeweken en volgden een coyote of hertenpad. Mijn schoenen plakten al snel vol stekelige droge zaden en mijn benen werden opengeschraapt door de scherpsnijdende takken, maar wat een pret. Avontuur, daar hou ik van, vooral als ik zelf niet de weg terug moet vinden en mag vertrouwen op de 'kunde' van de groep. Bij zonsopgang vertrokken en twee uur later weer terug aan de kamping waar we vertrokken waren, toen waren de kampeerders nog in diepe rust maar nu allen aan een geurend ontbijt boven een hete barbeque. Het leven kan toch schoon zijn!

Die warme herfst.

Hier liep ik zondag door de bergen.

(Dankzij deze fotogalery)

Het is officieel herfst, al sinds meer dan een week trouwens, maar nu het oktober is klinkt dat beter. Voor ons zijn dat geen truien en jassen, maar is het warmer dan ooit, zelfs in het dunste shortje met topje.
Die welgekende "Endless Summer" is daar opnieuw.
Als zuinig opgevoede zeventigere jaren kinderen, houden wij de airconditioning zo lang mogelijk uit. Maar na deze ochtend als gezin collectief mottig wakker te zijn geworden van de hitte, staat ze nu wel te draaien, net genoeg om het binnen aangenaam te houden.
Buiten gaat het vandaag naar de veertig graden. Sinds we dit seizoen de herfst mogen noemen, voelt het weer gevaarlijk naar natuurbranden. Bij het minste geurtje bbq-lucht scannen mijn ogen de horizon op rookpluimen.