herfst=droogte=bosbranden

Daar gaan we weer. Het is weer herfst.

Als je door het bos wandelt, dan kraken je schoenen gezellig op de droge gevallen bladeren. Maar de lucht is poederdroog, de temperaturen hoog en als de Santa Ana wind durft te blazen, dan hebben we weer alle ingredienten voor een onstapbare brand.

Keken we door ons raam richting de vallei, dan zagen we bruine rookwolken, we roken de as in de lucht en we hielden alle deuren en ramen angsvallig gesloten voor de onzuivere lucht.

Gisteren geen zes mijlen door mijn geliefde canyon, maar braaf als een hamstertje op de loopband in de gym met gekoelde zuiver(dere) lucht. Heb er dan maar een snelheids en hellingen spelletje van gemaakt om de tijd te doden, kwestie van de minuten en alle andere cijfertjes wat te bespelen met een goeie stevige workout als gevolg.

Deze ochtend zou ik dan toch door het park gaan lopen, de lucht voelde al merkelijk beter en die bruine wolken bijna helemaal verdwenen. Maar het park was gesloten, brandweerwagens reden me voorbij en hoog in de lucht het lawaai van helicopters. Zouden ze het park extra bewaken? Nee, bleek later. Een nieuwe brand, in het Pt. Mugu park, net daar waar ik de laatste weken keer op keer liep. Gelukkig keerde de wind rond de middag, ging op zijn beurt wat gaan liggen en kregen het zwaar geschut het vuur gauw geblust.

Maar we zijn in top-alert. We hadden vanavond zelfs een bijeenkomst voor de buurt met de brandweerchef. Hoe kunnen we onszelf en ons huis beschermen, hoe kunnen we meehelpen in de strijd tegen het verspreiden van het vuur, hoe kunnen we ons voorbereiden, als het noodlot ons toch een keer zou treffen. Wonen tegen de rand van al dat natuurschoon heeft zijn gevaren.

Maar natuurlijk veel meer voordelen.

Zondag liep ik voor het eerst met de trailrunnersclub en dat is me goed bevallen. Een erg leuke en aangename groep trailrunners, natuurliefhebbers en avonturiers. Een 10 mijl door weer een andere vallei niet te ver van mijn deur, weer werd ik overwelmd door al dat natuurschoon. We liepen van zeeniveau naar de top van een berg op zo'n vierhonderd meter hoogte, en dan sta je daar en kijk je 180 graden in de ronde met niets anders dan vergezichten van een oceaan, valleien en andere bergtoppen. Ik kan het niet gewoon worden, wat een luxe.

En toen liepen we weer naar beneden en zonder het te beseffen waren we van het echte pad afgeweken en volgden een coyote of hertenpad. Mijn schoenen plakten al snel vol stekelige droge zaden en mijn benen werden opengeschraapt door de scherpsnijdende takken, maar wat een pret. Avontuur, daar hou ik van, vooral als ik zelf niet de weg terug moet vinden en mag vertrouwen op de 'kunde' van de groep. Bij zonsopgang vertrokken en twee uur later weer terug aan de kamping waar we vertrokken waren, toen waren de kampeerders nog in diepe rust maar nu allen aan een geurend ontbijt boven een hete barbeque. Het leven kan toch schoon zijn!