race # 2 is uitgesteld tot later

Alles gaat goed met ons, de weken vliegen voorbij en de dagen zijn te kort net zoals dat waarschijnlijk bij andere gezinnen gaat. En hoe meer we ons amuseren, hoe sneller het gaat, spijtig genoeg.
De kinderen hebben het druk met school en hun sociale leven, Bert heeft het druk met zijn nieuwe project op het werk en ik ben druk met het huishouden, work-outs in de gym, het mijlen loggen en mijn uitbreidende sociale leven. Maar zoals ik al eerder aanhaalde, is het uitbouwen van een sociale kring een absolute must vooral in het buitenland waarin je zonder schuldgevoel veel energie en tijd mag stoppen. Gelukkig zijn de meesten ook loop'partners' en hoef ik niet eindeloos op cafe te hangen maar kan ik tegelijkertijd aan mijn lichamelijke gezondheid werken als aan mijn geestelijk welzijn. En het gekke is, als we met elkaar praten buiten het lopen dan praten we over niets anders dan over het lopen en als we al lopende praten dan gaat het over alles behalve lopen, begrijp je?

En het lopen gaat goed, erg goed zelfs. De straten vermijd ik zoveel ik kan maar zijn wel erg goed om af en toe eens een sprintje uit te duwen of om mezelf eens te testen hoe snel ik nu wel al kan.
De loopband gebruik ik een keer wekelijks, goed als het buiten te heet is en goed om snelheidsspelletjes te spelen met concentratie op loopvorm. Wel breng ik het steeds voor elkaar met bloedende handen van het ding te stappen, ik doe zo hard mijn best dat ik niet merk dat ik te dicht bij het voorpaneel sta en dan sla ik mijn handen met alle fors ertegen, na enkele keren liggen die open en zie ik overal bloed. Bah, erg onhygienisch.

Maar mijn absolute favoriet is het park met zijn hellingen en spannende avonturen. Alleen is het in oktober zo ontzettend warm en droog dat het soms vermoeiend lopen is.
Vandaag zou ik de half marathon race lopen, de beklimming van Mount Boney, maar door het grote brandgevaar door de erg lage luchtvochtigheid en Santa Ana winden, doch mild, is er dezer dagen een Red Flag warning en zijn de parken verboden voor loopwedstrijden, ze zijn zelfs gedeeltelijk gesloten. Daarom wordt dit jaar weerom de race verschoven naar januari. Spijtig, ik was er nog zo klaar voor. Vorige zondag liep ik met twee andere vrouwen het parcours. Welja, het zou het parcours moeten geweest zijn, maar enkele keren misten we het juiste pad en zo liepen we wel meer dan 5 mijl teveel. In totaal liepen we een ruime 18 mijl met een totale klim van meer dan 5000 feet. Om zeven uur 's ochtends waren we vertrokken en pas op de middag weer terug. Als ervaren trailloopsters hebben zij altijd meer voedsel mee dan nodig, ik als minder ervaren juist genoeg, heb mijn les weeral geleerd, water kon ik onderweg gelukkig nog bijvullen maar een enkel zakje energiegel was wat weinig voor zo lang, moe en hongerig at ik nog nooit zo snel de banaan op die in de koffer van mijn wagen lag. Ik had me wel weeral ontzettend geamuseerd en was oh zo ontzettend klaar voor de race van vandaag.

Het rode is wat we liepen, het gele is wat het had moeten zijn.

Morgenochtend heb ik opnieuw een afspraak met de trailrunnersclub, de voorziene trails zijn open en zullen gedeeltelijk door het afgebrande bos van anderhalve week geleden lopen. Een nieuwe ervaring is dat voor me, ik ben benieuwd hoe dat voelt.