natuur gedrommel

Na het vertrek van mijn zusje en haar dochters was het een beetje triestig stil in huis. Sommigen werden plots overwelmt met heimwee en gemis en hadden hullucinante idealistische voorstellingen van ons vroegere leven, huis en school. Ondertussen is dat weer vanzelf overgewaaid en genieten we nog steeds van de mooie herinneringen samen.

Desondanks het toen tijdens hun bezoek hier betrekkelijk fris en koel was, werden we nadien reeds twee keer overvallen door een korte hittegolf, werden we een drietal keer dooreen geschud door aardbevingen en zorgde de nieuwe griep (hier swine flu geheten) ervoor dat onze High school gesloten werd. Ondertussen gaan de kinderen weer naar school en is de grootste smetvrees wat geweken, de aardbevingen doen ons er weer aan herinneren om voldoende mondvoorraad te stockeren en de brand in ons geliefde buurstadje Santa Barbara dringen er ons op aan om de tuin te snoeien en grote opkuis te doen, of zoals we dat hier zeggen de 'brush clearance'. Zo komen morgen de tuinders met snoeischaren, haagscharen en bosmaaiers alle bomen snoeien en alle dode gras verwijderen in een voldoende grote perimeter rond het huis, een werk dat opgelegd is door brandweer en brandverzekering.

Ondertussen leven, werken en studeren we natuurlijk gewoon verder. De kinderen zitten middenin testweken, Bert heeft stressvolle dagen en ik probeer mezelf gelukkig en content te houden om dat alles 's avonds met zachtheid op te vangen.

Zo loop ik nog lustig verder op bospaden, de laatste paar weekends liep ik (zoals ze bij ons zeggen) 'back to back' . Dat is zowel op zaterdag als op zondag een lange afstand lopen, een trainingtactiek die vooral bij ultras (alles wat langer dan een marathon is) wordt gebruikt. Niet dat ik doelbewust voor een ultra aan het trainen ben (ik wil het wel graag eens doen hoor!) maar ik voelde dat ik wat in te halen had na mijn weekje wat ziekjes te zijn geweest en ook wel door mijn zusje die niet te kloppen was op onze eindeloze steile hellingen. Ik heb me dus weer wat opgewerkt en morgen loop ik de laatste trailrace van het seizoen, de 'Malibu Creek Challenge', een 14 mijl race die gaat over hardbrekende lange en steile hellingen. 't Zal zweten en zwoegen worden want het is warm en mijn zusje is er niet om te proberen bijhouden. (Had ik echt moeite mee hoor tijdens onze berglopen samen, wie had dat nu gedacht!)

En vandaag ben ik nog een keer gaan mountainbiken van bij ons thuis tot aan de zee en terug lossendoor de bergen en heb ik voor de eerste keer mijn echte cushy fietsbroek ingereden, mijn nieuwe gelhandschoentjes ingezweet en mijn drinkbekerhouder uitgetest en het werd allemaal goedgekeurd, bedankt zus om me hiermee te helpen uitkiezen! In het park had ik afgesproken met twee gymvriendinnen, de ene heeft net als ik vijf tieners en loopt volgende week een marathon in Utah en de andere heeft wat gezondheidsproblemen achter de rug en probeert weer terug in vorm te geraken en samen waren we een gezellig team! Voor herhaling vatbaar.

En eindelijk is mijn 'poison oak' besmetting geweken. Inderdaad, tijdens de laatste bergloop met mijn zusje en de trailrunners was ik blijkbaar toch langs het giftige plantje gelopen, twee weken later had ik lelijke, jeukende plekken (als brandwonden) op de betreffende plekken op mijn onderbenen, kreeg ik overal kleine bultjes op armen en bovenbenen en gingen mijn ogen half dichtzwellen door een allergische reaktie. Van dat alles is nu bijna niets meer te zien en weet ik weer hoe gevaarlijk een klein onschuldig plantje toch kan zijn.