het portret *1

Al een hele week loop ik te denken aan mijn opdracht voor fotografie. Er moet een portret gemaakt worden van een persoon die ons nauw aan het hart ligt en die we door en door kennen. De persoon in kwestie mag helemaal niet voorkomen in de beelden, toch moeten de beelden erg persoons gerelateerd zijn, moet de sfeer en het gevoel er zijn.

Ik heb enkele ideeen en het liefst zou ik mijn mama of papa willen doen, zij liggen me samen met mijn kinderen en man emotioneel het dichtst, mijn kinderen en Bert zijn alle dagen rond me, dat is te eenvoudig, maar mijn ouders zijn hier ver vandaan. Toch weet ik dat ik het mezelf nu erg moeilijk ga maken, ten eerste omdat hier geen enkel object te vinden is dat me aan mijn ouders doet denken, ook zijn ze hier nog nooit geweest, dus is ook daar geen herinnering in te vinden.

Toch denk ik vaak aan hen, als ik door onze straatjes rondwandel op onze rommelige heuvel en ik de eekhoorntjes zie rondspringen, toen we met de kinderen tot aan de waterval wandelden en onderweg een appeltje en een stuk brood opaten op een oude boomstronk, als ik een bankje zie op een wandelpad en als ik de balkonnetjes bewonder van de buren met geraniumbakken en fuchsias op, als ik de vogeltjes hun lentezang hoor fluiten net als ik nu door het open raam kan horen, het doet me altijd zo erg aan hen en Oostenrijk denken, mijn ouders hun favoriete vakantiebestemming. De herinneringen aan de reisjes en vele wandelingen met hen kan ik hier perfect in beeld brengen zonder hun lijfelijke aanwezigheid.

Het schone aan herinneringen is, dat je enkel de mooie moet onthouden, en dat wil ik in beeld brengen, als een ode aan hen nu ze er zelf nog van kunnen genieten.

Het wordt zwart/wit natuurlijk door de aard van de cursus, maar dat zal de beelden enkel en alleen nog versterken denk ik, ik hoop dat het lukt.