negatieven

Een volle week zat ik spanning. Al jaren verwend met de onmiddellijke feedback op digitale displays, waar je al doende je instellingen op de camera bijstuurd, had ik er nu het raden naar of mijn manueel ingestelde parameters wel correct berekend waren, beter gezegd, of de foto's bruikbaar zullen zijn.

De hele week had ik het volgeschoten filmpje in de camera laten zitten, deze ochtend moest het er dan toch uiteindelijk uit want vandaag zouden we het gaan ontwikkelen. Op de allerlaatste moment heb ik met bevende handen het klepje teruggedraaid tot de befaamde klik om het rolletje met uithangende lip veilig in zijn plastiek containertje te steken en dan diep in mijn zak.

Voor het eerst heb ik de anderen vandaag uit hun schelp zien kruipen, geen in zichzelf gekeerde collegestudenten gekapseld in hun hoodies met ingebouwde iPods die uitdrukkingsloos de lessen volgen, maar levende mensen die ijverig gestuntel vertoonden met negatiefspoelen, ontwikkeltanken en producten. Het leukste was nog wel dat we in paren moesten werken, om het geheel wat vooruit te laten gaan gingen de films met zijn tweeen in een ontwikkeltank. Samenwerken en in spanning afwachten op het eerste zichtbare resultaat, het deed de tongen loskomen.

En zo stonden we als totale leken trots ons eerste rolletje zwart en wit te bewonderen, de in rijen van vijf verknipte negatieven opgeborgen in plastiek hoesjes beschermd tegen stof en vuil, wachtend op de volgende stap.

Maar nieuwsgierig als ik ben, kon ik het niet laten om vanavond de negatieven onder mijn eenvoudige scanner te leggen. En dankzij enkele simpele trukken in mijn photoschop donkere kamer kan ik nu al zien wat er ongeveer van gaat worden. Bovenstaande krijgt voorlopig mijn voorkeur. Van deze mountain lion nam ik er trouwens een hele reeks en ze blijken allen vrij goed gelukt. De eerste keer dat ik voorbij de kooi passeerde lagen ze met zijn tweetjes, broer en zus, op het platform te slapen, geen interessante hoek. In de hoop een beter beeld van ze te hebben, passeerde ik er later nog eens, deze keer liep de ene puma zenuwachtig heen en weer zoals we dat wel vaker in dierentuinen kunnen zien. Mountain lions of ook wel Pumas spreken nu erg tot mijn verbeelding, waarschijnlijk omdat ik weet dat ze hier ook in het wild leven, de kans om er een tegen te komen is erg klein maar is er wel, daarom vooral wou ik ze vangen in mijn camera. Het zijn erg grote en sterke dieren, zeer mooi ook, maar ik hoop ze toch liever niet tegen te komen.

We hebben een opdracht: een portret van iemand maken die ons erg nauw aan het hart ligt, de persoon in kwestie mag wel niet op de fotos staan, we moeten leren abstract denken.